Julian May - Het veelkleurig land

Ze hadden er drie dagen voor nodig om het toestel luchtwaardig te maken. Richard had vanaf de eerste blik die hij op het inwen­dige had geworpen begrepen dat deze vliegtuigen gravo-magnetisch werden aangedreven. De vliegcabine en de passagiersruim­te bezaten gewone stoelen, geen ligbanken die op versnelling waren berekend. Weerstandsloze aandrijving dus, zoals die in het Galaktisch Bestel vrijwel universeel werd toegepast voor vliegtuigen en ruimteschepen wier snelheid onder die van het licht lag. Die aandrijving maakte vrijwel ogenblikkelijke versnelling of afremming mogelijk die schijnbaar in strijd leek met de zwaartekracht. Het zag ernaar uit dat de buitenaardsen ongeveer dezelfde krachtbronnen en mogelijkheden hadden toe­gepast. Met een bezwaard gemoed hadden Martha en Richard een van de zestien krachtbronnen geopend met het gereedschap dat ze in de machine vonden. Tot hun oplucht;ag vonden ze uit dat de vloeistof in de fluxgenerator inderdaad uit water bestond. Het deed er weinig toe dat de dingetjes die het netwerk van het rho-veld aandreven uit concentrische, in elkaar geplaatste bollen bestonden en niet uit de kristallen, flinterdunne bladschijven die in het Bestel daarvoor werden gebruikt. Het principe moest het­zelfde zijn. Wanneer de generator voorzien was van die goede oude aqua pura, dan zou deze exotische vogel naar alle waar­schijnlijkheid wel willen vliegen.

Claude zette een soort distilleerketel in elkaar om het water te koken en hield de constant borrelende pot in de gaten, terwijl Richard en Martha de controlecircuits naliepen en wijs probeer­den te worden uit de vreemde interne scheepssystemen die zich­zelf gaande wisten te houden zodra er maar water in de centrale krachtbron zat. Na een dag spelen met de buitenaardse knoppen voelde Richard zich er vertrouwd genoeg mee om de verdere analyse alleen te doen, zodat Martha haar aandacht kon wijden aan de Speer. Voor het geval er iets met de vliegmachine zou gebeuren terwijl ze nog met de grondtests bezig waren, verplaat­sten ze hun kamp naar een open plek in het struikgewas, enkele kilometers verderop waar een bron uit de kraterwand te voor­schijn kwam.

Op de avond van de derde dag, terwijl ze om hun kampvuur zaten, kondigde Richard aan dat de machine klaar was voor een eerste testvlucht.

‘Ik heb de meeste begroeiing eraf geschraapt en alle vogel- en insektenesten uit de inlaten weggehaald. Ze ziet er weer bijna zo goed als nieuw uit, ook al heeft ze hier duizend jaar op haar hurken gezeten.’

‘En de controles?’ vroeg Claude. ‘Weet je zeker hoe alles werkt?’

‘Al de audio heb ik uitgeschakeld, dat was uiteraard niet in onze taal. Maar het vliegpaneel is allereerst grafisch, dus dat lukt voor het grootste deel. Ik kan de hoogtemeter niet lezen, maar er is een monitor die het terrein en de positie in een mooi beeld weergeeft. Ik moet dus op mijn ogen vertrouwen, maar die waren tenslotte eerder ontworpen dan digitale afleessystemen. Wat de cijfertjes betreft zijn de motoren een nachtmerrie, maar iedere teller is voorzien van drie idiote lichtjes, blauw, geelbruin en violet voor vertrekken, wacht even en goeie reis. Dus ook dat moet kunnen. Mijn grootste probleem zijn de vleugels. Vleugels op een ding met gravo-magnetische aandrijving, dat slaat ner­gens op. Dat moet een rituele of culturele erfenis zijn, tenzij die lui ervan hielden om af en toe ook es lekker te glijen.’

‘Richard,’ zei Martha ademloos, ‘neem me morgen met je mee.’

‘Oh, Marty-baby…’ begon hij.

Madame kwam ertussen. ‘Dat kan niet, Martha. We kunnen dat risico niet nemen, ook al is Richard nog zo vol vertrouwen.’ ‘Ze heeft gelijk,’ zei hij, terwijl hij Martha’s hand pakte. Die voelde koud aan, ondanks de warme avond. Het licht van hun vuur wierp wrede schaduwen op haar ingezonken wangen en ogen. ‘Als ik haar heb uitgeprobeerd, dan gaan we een keer samen. Maar er mag met jou niets gebeuren, kind . .. Wie zou anders die verdomde straler in elkaar moeten zetten?’ Martha kwam dichter naar Richard toe en staarde in het vuur. ‘Ik denk dat die Speer wel werkt. Hij is nog steeds half opgela­den, wat op zichzelf al merkwaardig is en geen van de kleine, interne componenten van het lanceersysteem lijkt beschadigd te zijn. De moeilijkheid zit hem in het schoonmaken van de straalpijp en het vervangen van de deels beschadigde kabel. Gelukkig lag er in het vliegtuig spul dat hetzelfde lijkt te zijn. Ik heb nog één dag nodig om het af te werken en in elkaar te zetten, dan kunnen we het gaan uitproberen en ermee oefenen.’ ‘Hoe krachtig denk je dat dit wapen is?’ vroeg Claude. ‘Er zijn verschillende standen,’ zei ze. ‘De kleinste afstelling is de enige zonder veiligheidspal, dus ik denk dat ze die in rituele gevechten hebben gebruikt. De kracht daarvan zou wel eens overeen kunnen komen met die van een lichtpistool. De vier hogere standen zijn blijkbaar voor speciale doeleinden. De hoogste is misschien net zo sterk als een draagbaar fotonenka­non.’

Richard floot.

‘Ik denk dat we hem trouwens niet op maximum moeten uitpro­beren, dat zou de lading wel eens kunnen uitputten.’ ‘En geen mogelijkheid om te herladen?’ vroeg Richard. ‘Ik krijg het niet open,’ bekende ze. ‘Er is speciaal gereedschap voor nodig en ik wilde er niet mee knoeien. We zullen de grote klap voor de oorlog moeten opsparen.’

De verwrongen takken van het struikgewas verspreidden de doordringende geur van hars en maakten voortdurend vonken die ze moesten uittrappen. In de door droogte aangetaste vlakte waren maar enkele insekten te horen. Pas wanneer het helemaal donker werd, zouden de overgebleven vogels en zoogdieren te voorschijn komen om te drinken bij de bron en dan zou Felice met haar boog weer wat voedsel bijeen kunnen garen voor de dag van morgen.

De blonde atlete zei: ‘Ik heb de plek waar Lugonn ligt bijna helemaal schoon. Maar nergens een halsring te zien.’ Alleen Martha slaagde erin iets van spijt te laten horen. Richard zei: ‘Er moeten genoeg van die dingen rondzwerven wanneer we in Finiah slagen. Je zult er bij die kleine koning niet om hoeven bedelen. Je hoeft je straks op het slagveld maar te bukken.’

‘Ja,’ zuchtte Felice.

‘Heb je al een idee hoe je de Speer wilt monteren, Richard?’ vroeg Claude. ‘Ik zie niet zo goed hoe we iets met een trekker in elkaar kunnen zetten die door de piloot zelf kan worden bediend, tenminste niet in dat beetje tijd dat we over hebben.’ ‘Er is maar één manier om dat aan te pakken. Ik vlieg de machi­ne en iemand anders bedient de straler door het open luik. Ik denk dat we een van die zware jongens van Commandant Burke...’

De oude man viel hem zachtjes in de rede. ‘Iedere paleontoloog die op andere werelden werkt, weet hoe je met die zware stralers moet omgaan. Hoe dacht je anders dat we die rotsen doorkregen om aan monsters te komen? In mijn tijd heb ik een paar rotswan­den goed onder handen genomen en zelfs wel een of twee bergen overhoop gehaald om bij een paar echt waardevolle fossielen te kunnen komen.’

Richard grinnikte. ‘Godnogantoe. Oké, je bent aangenomen. Een bemanning van twee koppen dus.’

‘Drie,’ zei Madame. ‘Jullie zullen mij nodig hebben om een men­taal rookgordijn om het toestel te leggen.’ ‘Angélique!’ protesteerde Claude.

‘Daar is niets aan te doen,’ zei ze. ‘Velteyn en zijn Vliegende Jacht zouden je boven zien rondhangen.’ ‘En je gaat niet!’ Claude was woedend. ‘Van zijn leven niet! We zullen zo hoog mogelijk vliegen boven Finiah en hen bij verras­sing nemen door verticaal omlaag te komen.’ ‘Dat zul je niet.’ Madame was onvermurwbaar. ‘Ze zullen jullie opmerken. We kunnen hen alleen maar verrassen wanneer ik kans zie de machine tijdens de inleidende manoeuvres voor hen verborgen te houden. Ik moet mee. En nu wil ik er niets meer over horen.’