Robert Silverberg: Ciernie

Weszli. Tak, Chalk ich przyjmie. Niech tylko poczekają chwilę. Czekali. Siedzieli obok siebie prawie na siebie nie patrząc. Lona oburącz trzymała mały kaktus w doniczce. To była jedyna rzecz, którą zabrała ze swego pokoju. O inne rzeczy nie dbała.

— Trzeba skierować gniew na zewnątrz. Nie ma innego sposobu walki — powiedział Burris spokojnie. Pojawił się Leontes d’Amore.

— Chalk czeka.

Szli na górę po kryształowych szczeblach. Ogromna postać czekała na wysoko wzniesionym tronie.

— Lona? Burris? Znowu razem? — dopytywał się Chalk.

Zaśmiał się hałaśliwie i poklepał po brzuchu. Uderzał dłońmi po udach.

— Miałeś z naszego powodu niezłą wyżerkę, prawda, Chalk? — zapytał Burris.

Śmiech urwał się. Chalk wyprostował się nagle napięty, zaniepokojony. Wydawał się nawet zupełnie szczupły i gotów do ucieczki.

— Jest już prawie wieczór — powiedziała Lona. — Przynieśliśmy ci kolację, Duncan.

Stali twarzami do niego. Burris opasał ręką szczupłą kibić Lony. Wargi Chalka poruszyły się. Nie wydobył się z nich jednak żaden dźwięk. Jego ręka sięgnęła po przycisk alarmowy na biurku. Nie dotarła jednak do niego. Pulchne palce naprężyły się. Przyglądał się im.

— Dla ciebie — powiedział Burris — gratis i z wyrazami miłości.

Uczucia ich obojga wypłynęły z nich jak fale. Był to potok, któremu Chalk nie mógł się oprzeć. Poruszał się z boku na bok, jakby szarpany gwałtownym prądem. Kąciki jego ust uniosły się ku górze, strużka śliny pojawiła się na brodzie. Szarpnął gwałtownie trzy razy głową. Splatał i rozplatał tłuste ramiona, jak automat. Czy na biurku Chalka pojawiły się trzaskające płomienie? Czy strumienie elektronów stały się widoczne i lśniły zielono przed jego twarzą? Wił się, nie mogąc się poruszyć, w miarę jak paśli go swymi duszami z zawziętą intensywnością. Chalk chłonął, ale nie mógł strawić. Stawał się coraz bardziej napełniony. Jego twarz lśniła potem. Nie padło ani jedno słowo.

Zdychaj biały wielorybie! Wal swym potężnym ogonem i toń!

Retro me, Satanas!

Oto ogień; przybądź Fauście, roznieć go!

Dobre wieści od Wielkiego Lucyfera!

Chalk wreszcie poruszył się. Odwrócił się w fotelu przerywając letarg, w jaki popadł, zaczął uderzać rękami w biurko, szarpały nim drgawki i konwulsje. Z jego warg wyrwał się krzyk, ale był to raczej cienki, słabiutki jęk. Raz był napięty jak struna, to znów szarpały nim niszczycielskie drgawki…

Wreszcie zwiotczał. Oczy uciekły mu w głąb czaszki, wargi otworzyły się, potężne ramiona obwisły, policzki zwiotczały. Consummatum est. Rachunek został wyrównany.

Wszystkie trzy postaci były nieruchome: te, które oddały swe dusze i ta, która przyjęła. Jedna z tych postaci nie poruszy się już nigdy.

Burris ochłonął pierwszy. Nawet oddychanie oznaczało ogromny wysiłek. Poruszenie ustami i językiem zdawało się zadaniem ponad siły. Zaczął odzyskiwać władzę w członkach. Dotknął Lony rękami. Była blada jak śmierć, znieruchomiała. Kiedy jej dotknął, zdawało się, że wstępują w nią nowe siły.

— Nie możemy tu zostać dłużej — powiedział łagodnie.

Odeszli powoli, jak staruszkowie, ale z każdym krokiem, gdy schodzili po kryształowych szczeblach, stawali się młodsi. Wracała żywotność. Minie jeszcze wiele dni, zanim w pełni odzyskają energię, ale przynajmniej nigdy jej już nie utracą.

Nikt nie zatrzymywał ich, kiedy opuszczali budynek. Zapadła noc. Zima minęła. Miasto otulone było szarą mgiełką wiosennego wieczoru. Gwiazdy zaledwie widoczne. Panował lekki chłód. Żadnemu jednak nie przeszkadzał.

— Nie ma dla nas miejsca na tym świecie — powiedział Burris.

— Będzie chciał nas zniszczyć, jak już raz próbował.

— Pokonaliśmy Chalka, ale całego świata nie pokonamy.

— Dokąd pójdziemy?

Burris spojrzał ku gwiazdom.

— Pojedź ze mną na Manipool. Wpadniemy do demonów na niedzielną herbatkę.

— Mówisz poważnie?

— Tak. Pojedziesz ze mną?

— Pojadę.

Podeszli do samochodu.

— Jak się czujesz? — zapytał.

— Bardzo zmęczona. Tak jestem zmęczona, że ledwo mogę się ruszać. Ale czuję, że żyję. Żyję z każdym krokiem coraz mocniej. Po raz pierwszy czuję, że naprawdę żyję, Minner.

— Tak, jak ja.

— Twoje ciało. Czy boli?

— Kocham moje ciało — powiedział.

— Pomimo bólu?

— Ze względu na ból. On jest dowodem, że żyję, że czuję…

Odwrócił się do niej i wyjął z jej rąk kaktus. Właśnie w tej chwili chmury rozwarły się i kolce zalśniły w świetle gwiazd.

— Żyć… czuć… nawet czuć ból… jakież to ważne, Lono!

Oderwał małą cząstkę rośliny i wbił w jej dłoń. Kolce wbiły się głęboko. Drgnęła pod wpływem bólu. Pojawiły się drobne kropelki krwi. Oderwała inny kawałek. Przycisnęła do jego ręki. Trudno było przebić się przez jego odporną skórę, ale w końcu kolce wbiły się. Uśmiechnął się na widok płynącej krwi. Przytknął jej skaleczoną dłoń do ust. Ona ucałowała jego rękę.

— Krwawimy — powiedziała — czujemy, żyjemy.

— Ból jest pouczający — powiedział Burris i ruszyli szybciej.