Larry Niven - Beschermers van Ringwereld

‘Slim,’ fluisterde Louis, terwijl hij zijn blik verplaatste van de rand van het venster naar het midden ervan. Daar was echter niets te zien.

‘Louis?’ vroeg Verst-in-de-achterhoede.

‘Fluister heeft die twee kleine sleeën vlak achter de grote laten volgen, daar waar King ze niet kon zien. Ik heb er maar twee gezien, maar misschien waren er meer, allemaal gekoppeld aan die ene slee waarop ze zichzelf bevond — maar welke is dat? Nu heeft ze twee kleine sleeën losgekoppeld en op King afgestuurd, zodat hij iets kreeg om op te schieten. Zelfs als King die tactiek inmiddels door heeft, dan kan zij zich nog altijd op minstens twee plekken bevinden — de grote slee en de overgebleven kleine slee — terwijl Fluister precies weet waar hij zich bevindt. Maar misschien heb ik het helemaal mis.’

‘De grote slee zal binnenkort stilstaan. Dat verruimt het strijdperk voor het duel nogal, is het niet?’

‘Grote genade, je hebt gelijk! Als —’

Bram flitste het venster binnen.

Een lichtflits verzengde de plek waar hij had gestaan, maar Bram rende inmiddels tussen de lussen van supergeleider door en vuurde terug met de flitser die van Louis was geweest. Overal flitsten nu laserstralen op — een waar spervuur van energiebundels. Bram richtte zich op; met een hand hield hij een gaatje in zijn ruimtepak dicht.

De eerste flits was dus niet helemaal mis geweest. Het moest een verrekt intense laserstraal zijn geweest om het beschermingspantser van zijn pak te kunnen doorboren, dacht Louis.

Nu zaten twee kleine menselijke gestalten elkaar in de verte na tussen de lussen van de stuwer — rennend, vurend, wegduikend, opnieuw vurend, opspringend…

Ik bedenk net…’ begon Louis, maar hij maakte de zin niet af.

‘Laat horen!’ zei Acoliet bits.

‘Licht doet supergeleider geen kwaad. Ze gebruiken alle drie laserwapens. Als King dat had geweten…’

Bram zou sterven als hij zich niet snel in veiligheid bracht. Hij had dekking gezocht achter een dikke kabel en stond te kijken, alleen maar te kijken. Waarschijnlijk wist hij evenmin als Louis welke van die twee figuurtjes Fluister was en welke King. Hij had gedaan wat hij kon.

Een van de twee vechtersbazen ontvlamde als een zon en verdween in het niets. De andere vlamde nog feller en was nog sneller verdwenen. Vier springerige gestalten vertoonden zich, huppelend als vlooien, en probeerden Bram in een tangbeweging te nemen.

Louis begon te lachen.

Bram rende naar de stapschijf. Hij ontvlamde als een zon, en ook hij verdween, maar hij stond nu bier, naast de stapschijf. Hij wierp zijn helm naar achteren en hapte hijgend naar adem. Zijn ruimtepak gloeide op verschillende plaatsen na — dofrode vlekken. Hij trok het uit — de handschoenen pas toen hij daarmee klaar was — en gooide het in de douchecabine, waarna hij de douche aanzette.

Louis stond nog steeds te lachen.

Acoliet vertoonde een brede grijns, maar bij Kzinti was dat geen teken van geamuseerdheid. ‘Iemand van jullie gaat me uitleggen wat er gebeurd is,’ verklaarde hij dreigend.

‘Fluister is dood en ik ben nu alleen,’ zei Bram. ‘Wat valt er verder nog te weten? De dienaar-beschermheren van King werden geacht tijdens ons gevecht de stuwer en de grote slee te bewaken. Wij drieën begonnen echter een gevecht op leven en dood op een bodem van supergeleider en tussen lussen van supergeleider. En we hadden natuurlijk alle drie energiewapens gekozen. Snap je, Acoliet? De hele Boog bestaat bij de gratie van de stuwers. ‘En wij zijn beschermheren!’

‘Ja,’ zei Acoliet.

‘Vier dienaar-beschermheren zagen dus dat we geen van drieën een bedreiging vormden voor de stuwer of de slee. Fluister en ik hadden gedacht dat ze de verliezende partij zouden afmaken, maar ze zagen twee stervende beschermheren en één beschermheer die zwaar was toegetakeld. En toen kwamen ze op het idee om zich nu maar helemaal van ons te bevrijden! Ik moet een gemakkelijke prooi hebben geleken,’ zei Bram. ‘De stommelingen. Ze hebben me per flits zien komen, konden ze dan niet bedenken dat ik ook weer zo zou kunnen gaan?’

Bram keek naar de netwerkvensters die in de privécabine van Verst-in-de-achterhoede opgloeiden. Vier beschermheren in Hoogtepunt-drukpakken hadden zich rond de stapschijf verzameld. Met hun helmlampen wisselden ze lichtsignalen uit. Een van hen keek recht in de camera. Toen verdwenen ze alle vier uit beeld. Het venster vertoonde alleen nog maar vlekkerige, onbestemde beelden.

‘Zo gemakkelijk komen ze niet van me af,’ zei Bram. Hij draaide zich om. ‘Verst-in-de-achterhoede, waarom heb je al een hele tijd geleden een verbinding aangebracht tussen Weversdorp en de controlekamer van de meteorenafweer?’

‘Vraag het Louis Wu,’ zei de Poppenspeler.

‘Louis?’

Men berispt een Piersons-poppenspeler niet wanneer deze zich laf opstelt. Louis wierp slechts een vluchtige blik op Verst-in-de-achterhoede. ‘Het heeft te maken met de morele clausule in het contract, Bram. Ik heb jou ongeschikt bevonden om over Ringwereld te heersen.’

Brams hand sloot zich als een bankschroef om Louis’ linkerschouder en tilde hem op. Louis zag dat de Kzin zich schrap zette en zich koortsachtig afvroeg of hij tussenbeide moest komen. De beschermheer zei: ‘Waar haalt een onnozele voortplanter de bespottelijke arrogantie vandaan… Het komt door Teela, waar of niet?’

‘Wat?’

‘Zij heeft je gedwongen haar te doden. Zij heeft je gedwongen honderden miljoenen druipbergbewoners te doden om de Boog weer op zijn plaats te brengen. Natuurlijk moest ze sterven om de gegijzelden te redden die ze aan mij had gegeven. En natuurlijk zou de Boog met de zon in botsing zijn gekomen als er geen plasma was gekomen om de stabilisatiestuwers te voeden. Maar waarom heeft ze die taken uitgerekend aan jou opgedragen?’

‘Zeg het maar. Waarom?’

Bram had Louis weer op zijn voeten laten zakken, maar zijn houdgreep was nog even onwrikbaar. Ik heb je dossier in de scheepscomputer bestudeerd. Jij creëert problemen en laat ze vervolgens voor wat ze zijn.’

Louis geloofde dat hij bereid was te sterven, maar dit begon langzamerhand een beetje al te zot te worden. ‘Wat voor problemen, Bram?’

‘Jij hebt een gevaarlijke buitenaardse soort ontdekt in de ruimte. Je bent onderhandelingen begonnen, je hebt die lieden de weg naar jouw thuiswereld gewezen, en daarna heb je het aan beroepsdiplomaten overgelaten met hen tot overeenstemming te komen. Teela Brown is door jou naar Ringwereld gebracht en vervolgens door jou onder de hoede van iemand anders gelaten.’

‘Verrek, Bram, dat was haar eigen verdomde keus!’

‘Halrloprillalar is door jou naar de Aarde gebracht, jij hebt toegestaan dat ze werd ingepikt door de arm. Ze is gestorven.’

Louis bleef stil.

‘Ondanks Teela heb jij je verantwoordelijkheid drieënveertig falans lang genegeerd. Alleen angst voor de dood was in staat je hierheen terug te brengen. Maar je hebt haar boodschap goed begrepen, Louis, waar of niet?’

‘Nu praat je pure —’

‘Jij moest de veiligheid van Ringwereld beoordelen. Zij vertrouwde jouw wijsheid, Louis, niet die van haarzelf. Ze was slim, maar onzeker.’

Verst-in-de-achterhoede liet zich horen vanachter de veiligheid van de keukenwand. ‘Teela was niet wijs. Beschermheren zijn niet wijs. Hun motieven komen niet voort uit de voorste hersenhelft, Louis. Maar misschien was ze net wijs genoeg.’

‘Verst-in-de-achterhoede, je praat onzin,’ zei Louis. ‘Bram, ik ben gewoon van nature arrogant. Jij zoekt achterliggende motieven die er niet zijn. Intelligente mensen hebben daar een handje van.’

‘Wat zal ik doen met de beschermheren die mijn partner hebben gedood?’

‘We zullen de mensen van Hoogtepunt nog eens vriendelijk vragen of we met een van hun beschermheren kunnen praten. We zullen hun duidelijk maken dat zij de randmuur onder hun hoede hebben. Bram, beschermheren die banden hebben met de bewoners van de druipbergen hebben er alle belang bij Ringwereld te beschermen tegen elk denkbaar gevaar. Wat er ook gebeurt, steeds is de randmuur als eerste de klos, en wie zou dat beter weten dan zijzelf?’