Larry Niven - Beschermers van Ringwereld

Acoliet schoot overeind en zag een malse, bloederige ribbenkast voor zijn neus. Hij greep ernaar en zag toen pas Verst-in-de-achterhoede, die hem het vlees had aangereikt. ‘Uw gulheid als gastheer moet legendarisch zijn,’ verklaarde hij, waarna hij de ribben van elkaar begon te scheuren.

‘Je vader is destijds als ambassadeur bij ons gekomen,’ zei Verst-in-de-achterhoede. ‘Hij heeft je goede lessen gegeven.’

Acoliet kwispelde met zijn oren, maar bleef eten.

De Poppenspeler bestelde een grote kom met een of andere grasachtige groente, waarmee hij echter maar een mond tegelijk volstopte. Met de andere vertelde hij ten behoeve van Acoliet wat er gebeurd was op de magneetrail en zong hij commando’s om een en ander op de schermen te illustreren. Af en toe voegde Louis een paar woorden toe. De Poppenspeler had geen benul van strategie. Een van de dingen die Acoliet niet te horen kreeg was het feit dat Bram was begonnen zijn buitenwereldse helpers als gevangenen te behandelen.

Acoliet stopte het laatste namaakbot in de afvalverwerker. ‘Louis, bent u gezond?’

‘Niet gezond genoeg om een hardloopwedstrijd met jou aan te gaan — nog niet…’

‘U hebt het goed gedaan. Wat het u heeft gekost… u hebt het goed gedaan. Ik geloof dat mijn centrale ruggengraat gebroken was. Zal ik u nu in het apparaat leggen?’

‘Nee, nee! Nee, alle eindjes beginnen bij elkaar te komen! Kijk…’ Hij wuifde naar het scherm waar Fluister roerloos boven een eindeloos lianenwoud van supergeleider zweefde. Zijn geest had inmiddels de tijd gehad om een deel van die bizarre aanblik te verteren en te begrijpen, en hij sprak nu ten behoeve van de Poppenspeler en de jeugdige Kzin. ‘Fluister bevindt zich in vrije val. Dat betekent dat we kijken naar een voertuig dat zich tegendraaiwaarts voortbeweegt met een snelheid van meer dan twaalfhonderd kilometer per seconde. Relatieve snelheid dus nul. En het is wel degelijk een voertuig, al is het even breed als de magneetrail zelf: zestig meter. En de lengte is misschien nog groter. Die lussen… Acoliet, terwijl jij in het apparaat lag, heeft Bram een paar dingetjes laten doorschemeren. Wat je hier ziet is de onderste rand van een stabilisatiestuwer. Lovecraft en zijn team hebben hem in gereedheid gebracht, klaar om vervoerd en aan de randmuur gemonteerd te worden. Fluister houdt dit exemplaar nu in gijzeling.’

Fluister keek hun kant op. Ze staarde naar het netwerkoog. Bram moest haar de werking ervan hebben uitgelegd.

Bram kwam binnengeflitst. Hij droeg het ruimtepak van Louis, met de helm naar achteren geklapt. Hij bekeek zijn bondgenoten een voor een, wierp een snelle blik op de schermen en draaide zich toen om naar de keukenwand. ‘Louis, Acoliet, Verst-in-de-achterhoede… Nog nieuws?’

‘Zoals je ziet,’ zei Verst-in-de-achterhoede. ‘Een ARM-transportschip in een baan om de onderkant van Ringwereld, circa anderhalf miljoen kilometer hiervandaan. Hoe ga je dat aanpakken?’

‘Nog niet.’ Bram richtte zijn aandacht weer op de vensters. Fluister klampte zich als een bang aapje vast aan een van de lussen van supergeleider. ‘Ze is begonnen vaart te minderen. Acoliet, begrijp je het? Wij hopen dat King een stuwer en die grote magneetslee te waardevol zal vinden om ze te vernietigen.’

‘Louis heeft het uitgelegd.’

‘Fluister verwacht me,’ zei Bram. ‘Wat hebben jullie nog nodig van mij voordat ik vertrek?’

‘Geef me toegang tot de stapschijven,’ mekkerde de Poppenspeler. ‘Nog niet, Verst-in-de-achterhoede.’ ‘Wat voor tegenstand —’ begon Louis.

‘King heeft een lange aanvoerroute. Hij zal beschikken over een paar druipberg-beschermheren. Die zal hij vaak wisselen, tenzij hij liever ziet dat ze sterven. Ze moeten hun eigen soort kunnen ruiken, anders weten ze niet meer wie ze moeten beschermen en dan gaan ze alles onder de Boog beschermen. Dat is nou net de rol die King voor zichzelf reserveert.’

‘Niet veel dus.’

‘Misschien geen één. Misschien doet King alles eigenhandig. Maar een stabilisatiestuwer kan niet met spierkracht vervoerd worden. In elk geval ben ik niet bang voor eventuele Hoogtepunt-beschermheren. Zodra zij een duidelijke winnaar zien, zullen ze afrekenen met de verliezer. De overwinnaar houdt immers hun volk in gijzeling.’

‘Geef ons een aanwijzing,’ zei Louis. ‘Stel eens dat jij en Fluister gedood worden, wat moeten wij dan doen?’

‘Wat in het contract staat. Allen onder de Boog beschermen.’ Bram liet zijn helmvizier zakken en sloot het zorgvuldig. Toen was hij weg — een virtueel deeltje in beweging — en gloeiden de wanden aan stuurboord en bakboord fel oranje op als gevolg van de momentum uitwisseling.

Er verschenen kleine flesjes in het aflevervak van de keukenwand. Verst-in-de-achterhoede plaatste ze een voor een in de autodok die op de bovenste lastschijf gemonteerd was. ‘Antibiotica,’ legde hij uit.

‘Bedankt, Verst-in-de-achterhoede. Het spul moet zowat op zijn geweest.’

Nog meer flesjes. ‘Pijnstillers.’

Fluister was nergens op de zweefslee te zien. Tot nu toe was ze ronduit opvallend aanwezig geweest. Ze had zichzelf provocerend zichtbaar gemaakt voor de telescopen waarover King ongetwijfeld beschikte, met Kings kostbare schat als meer dan levensgroot decor. Welk spelletje speelde ze nu?

Bevond ze zich ergens hoog in het puntje van die supergeleiderskegel? Hoe goed konden vampier-beschermheren klimmen?

Of had ze zich onder de slee verstopt?

Het uitzicht was verder niet veranderd. De slee schoot nog steeds op volle snelheid over de eindeloze magneetrail. De slee en haar onhandelbare zandlopervormige vracht mochten dan aan het afremmen zijn, maar zelfs bij een hoge G zou dat een hele poos duren. Louis vroeg zich af of Fluister misschien van plan was het eindstation te rammen. En misschien dat King zich op dit moment hetzelfde afvroeg.

Tja. In tien uur met deze snelheid had ze ongeveer achtendertig miljoen kilometer afgelegd, maar de magneetrail was in totaal meer dan driehonderd miljoen kilometer lang. Waar bevond dat station zich dan? Ze kon King toch niet al te lang de kans geven op haar te schieten?

En trouwens: waar was King eigenlijk? De vampier-beschermheer kon natuurlijk overal zijn, zo lang hij kon beschikken over geoefende Hoogtepunt-beschermheren die de stuwers voor hem monteerden…

Wat was dat?

Een magneetslee, kleine versie, nog maar een stipje in de verte, maar snel naderend — recht op het netwerkoog af. Nu een beetje slingerend van links naar rechts… langzamer… tot de snelheid precies gelijk was aan die van de grote slee… contact — en nog voordat Louis met zijn ogen had kunnen knipperen waren er vijf identieke ruimtepakken voor het netwerkoog langs geschoten! Verst-in-de-achterhoede produceerde fluittonen en gongslagen, de camera draaide de andere kant op, maar… foetsie. Ze waren al verdwenen in het vlechtwerk van lussen.

Vijf gelijke ruimtepakken — dat moesten vijf druipberg-beschermheren zijn, akkoord? Zij zouden de stuwer beschermen tegen neveneffecten van een eventuele strijd — in het belang van beide partijen. Maar voor King zouden ze tevens een afleidingsmanoeuvre zijn. Iedereen die ooit een goochelaar aan het werk had gezien kon raden dat een van de vijf King zelf zou zijn — onder zijn pak zwaar gepantserd en bulkend van de wapens.

Waar waren ze?

Actie ergens op het achterdek — te ver weg. Louis kon niets onderscheiden. Dit alles dreigde bijzonder frustrerend te worden, dacht hij. Hij wierp een snelle blik op de Kzin — zou Acoliet ontploffen? Maar de Kzin bleek toe te kijken met het geduld van een kat die een muizenhol in het oog houdt.

Vage bewegingen, verre lichtflitsen… en toen opeens twee kleine magneetsleeën die zigzaggend tussen de lussen door schoten, af en toe opgloeiend in het licht van de laserstralen waarmee ze bestookt werden. Ze doken het vensterbeeld uit, maar kwamen al gauw weer boven de rand te voorschijn. Een van de twee schampte een dikke kabel, werd in een felle lichtflits teruggekaatst, botste half tegen een andere kabel, kantelde, schoof nog een eind door en sloeg toen over de rand van de magneetrail — verdwenen. De andere…