Walter Williams - Rozpad

— To właśnie ograniczenia nowych statków mnie zaintrygowały — powiedziała porucznik Kijjalis. Torminelce z pewnością było bardzo ciepło w pełnym mundurze, założonym na futro i z pewnością nosiła ukryte jednostki chłodnicze.

— Zdolność załadunkowa tych statków jest niewielka — wyjaśniła — a silniki duże jak na takie małe jednostki. Konstrukcja modularna, pozwalająca właścicielom łatwo przebudowywać ładownie i pomieszczenia załogi, jest niepotrzebnie droga. I wtedy zdałam sobie sprawę, że te statki nigdy nie miały być frachtowcami.

Serce Chena niespodziewanie drgnęło, kiedy znów spojrzał na schematy. Wystarczyłby krótki pobyt w dokach remontowych, by wyrzucić moduły ładowni i sekcje załogi. Zmieściłyby się tam wtedy wyrzutnie, rozszerzone pomieszczenia załogi i stacje bojowe z osłonami radiacyjnymi, chroniącymi przed wybuchami pocisków antymaterii.

Lord Chen spojrzał na Torminelską porucznik. Wykonywał gorączkowe obliczenia.

— Jak pani mówiła, ile jest tych statków?

— Dziesięć, milordzie.

— Dziesięć okrętów wojennych.

— Tak, milordzie — Ahn-kin wtrącił się do dialogu i przejął ster dyskusji. — Kiedy się je wyposaży w broń i obsadzi załogą, uważamy, że będą stanowić odpowiedniki fregat średniej wielkości z dwunastu do czternastu wyrzutniami pocisków, jedną lub dwiema szalupami i z kilku laserami obrony bezpośredniej. Mogą mieć mniej więcej osiemdziesięciu załogantów.

— Dziesięć fregat… — wydyszał lord Mondi. Po raz pierwszy Torminel zapomniał swej starannej wymowy i seplenił jak dziecko.

Owszem, fregaty były najmniejszym typem prawdziwych okrętów wojennych, ale gdyby je dodano do potężnej wrogiej floty, skoncentrowanej przy Magarii, skutki byłyby okropne.

— Czy pan rozumie, co to oznacza? — spytał lord Pezzini. Miał czerwoną twarz. — To oznacza…

— Milordzie — przerwał mu stanowczo lord Tork. — Muszę prosić wszystkich tu obecnych o powstrzymanie się od spekulacji w obecności tych tutaj oficerów. Do końca sprawozdania proszę o ograniczenie się do uwag związanych z prezentacją kapitana Ahn-kina.

Zapadła nieprzyjemna cisza, przerwana przez lady Seekin.

— Na ile to wszystko pewne?

Oficerowie Sekcji Wywiadu spojrzeli po sobie, nie chcąc wygłaszać zbyt stanowczych twierdzeń przed tak czcigodnymi słuchaczami. Odpowiedziała dopiero porucznik Kijjalis.

— Jestem całkowicie przekonana, że moja analiza jest poprawna. Ponieważ oczywiście istnieje możliwość, że się mylę, pozwolę sobie stwierdzić, że pewność moich wniosków jest rzędu dziewięćdziesięciu procent.

— Moich też — rzekł Ahn-kin.

— I moich — dodał lord Chen. Członkowie Zarządu spojrzeli na niego. — Posiadam statki — przypomniał — i znam się na projektach statków. — Poklepał displej przed sobą. — To są okręty wojenne pod każdym względem z wyjątkiem uzbrojenia i właściwych schronów dla załogi, ale stocznie floty mogą w krótkim czasie uzupełnić te braki — Spojrzał na Ahn-kina. — Czy dysponujecie oceną, kiedy te jednostki zostaną ukończone?

— Przynajmniej dwa z nich powinny już być gotowe. Te dwa budowano na Loatynie i przechodziły testy, kiedy wybuchła rebelia. Ponieważ Loatyn wkrótce potem poddał się rebeliantom, chyba możemy uznać, że zakończyła się ich przebudowa i dołączyły do wrogiej floty. Przynajmniej trzy dalsze powinny dołączyć do floty lada dzień. Wyposażanie pozostałych pięciu może się właśnie kończyć, ale ponieważ trzy z nich muszą być wyposażone aż na Naxas, znajdują się one co najmniej dwa miesiące drogi od głównej wrogiej koncentracji przy Magarii.

Lorda Chena zmroziło, gdy pomyślał nagle o strategii maskującej lorda Saida, o fałszywych wiadomościach od dysydentów, które według lorda seniora opóźniały atak rebeliantów. Nie wiadomo, czy Naksydzi wierzyli tym wiadomościom, ale to nie rzekoma konspiracja opóźniała ich atak. Opóźniali go sami, gdyż czekali na nowe fregaty, które zapewnią im miażdżącą przewagę nad lojalistami.

Naksydzi wkrótce będą mogli wystawić czterdzieści pięć okrętów przeciwko dwudziestu pięciu broniącym stolicy, a liczba atakujących wzrośnie do pięćdziesięciu trzech, jeśli uwzględnić pięć statków z Protipanu. Bez względu na to, jak wspaniale by manewrował lord Dowódca Floty Kangas, jednak z tak przeważającymi siłami wygrać nie miał szans. Lojaliści zostaliby zalani i unicestwieni.

Członkowie Zarządu zadali jeszcze kilka pytań, odzwierciedlających ich oszołomienie i brak nadziei, po czym odprawiono oficerów z Sekcji Wywiadu. Zapadło długie, otępiałe, rozpaczliwe milczenie. W końcu odezwał się lord Tork.

— Milordowie — powiedział powoli. — Stało się teraz oczywiste, że nie możemy się spodziewać, że utrzymamy Zanshaa. Musimy przyjąć inny plan.

— Plan Martineza? — spytał z naciskiem Chen i poczuł podłe ukłucie satysfakcji, widząc krzywą minę Pezziniego.

Lord Tork zwrócił swą bladą twarz ku Chenowi.

— Lord Sald, relacjonując mi pańską niedawną wizytę, nazwał to „planem Chena”. Może powinniśmy utrzymać to określenie.

Lord Chen, który właśnie zdał sobie sprawę, że Tork wiedział o odbytej za jego plecami wizycie u lorda seniora, uznał, że nie okaże zażenowania.

— Wasza lordowska mość przypisuje mi zbyt wiele — oznajmił. Lord Tork zwrócił swą żałobną twarz ku pozostałym członkom Zarządu.

— Zażądam natychmiastowej rozmowy z lordem Saidem — oznajmił. — Ufam, że wszyscy będziecie przy niej obecni?

Lord Chen wstawał z fotela, wspominając swoją desperację w ciągu ostatnich kilku dni, swoje gorączkowe wysiłki lobbystyczne, mające na celu zmuszenie rządu, by przyjął ten plan, który lord Tork i inni konserwatyści po prostu zaakceptowali bez słowa sprzeciwu… a potem wpadła mu do głowy dziwna myśl: Czyżby już działało tu szczęście Martinezów?

Walpurga miała podczas swojego wesela wyraz twarzy na poły zamyślony, na poły zaciekawiony, jakby z zainteresowaniem obserwowała dziwaczne rytuały plemienia Yormaków.

Natomiast P.J. Ngeni wyglądał tak, jakby uczestniczył we własnym pogrzebie.

W punkcie kulminacyjnym rytuału zaślubin Walpurga przysiadła na brzegu łóżka, dyndając nogami, a pan młody siedział na podłodze, trzymał jej stopy na kolanach i zdejmował jej pantofle. Może w większości domów ta ceremonia odbywała się w prawdziwej sypialni, ale w Pałacu Shelleyów — tak jak przed dwoma dniami w Pałacu Yoshitoshich — przeniesiono wielkie łoże do salonu.

Na wesele Walpurgii przyszło znacznie mniej gości niż na wesele Vipsanii. Okoliczności zaślubin chyba wymagały mniejszego świętowania i każda z rodzin zaprosiła tylko najbliższych. W sumie przybyło około pięćdziesięciu osób.

P.J. rozwiązał wstążki jednego pantofla i z melancholijną miną na swej długiej twarzy zastygł, by umożliwić zrobienie zdjęć. Z ramionami skrzyżowanymi na piersiach stał obok niego Lord Pierre Ngeni, by zagwarantować, że kuzyn się z tym wszystkim upora. Roland, widocznie bardziej ufając w pomyślne zakończenie, zajął miejsce dalej i uśmiechał się swobodnie.

Martinez patrzył na to z większym współczuciem niż zamierzał i zastanawiał się, jaki wyraz jego twarzy uwiecznią fotografowie za dwa dni na jego własnym ślubie.

P.J. zakończył rytuał przy uprzejmych oklaskach. Paznokcie nóg Walpurgi, polakierowane jaskrawym odcieniem szkarłatu, pasowały do sukni weselnej z czerwono-złotej materii. Para wstała i znowu się pocałowała przy akompaniamencie brzęczących kamer.