Walter Williams - Praxis

Głupia, głupia! Musi nauczyć się zachowania wśród ludzi.

Przypomniała sobie o zaproszeniach, jakie otrzymała. Może Martinez ma rację, pomyślała. Przyjaciele rodziców mogliby pomóc, a poza tym chyba warto spotykać się nie tylko z osobami, które zna ze służby. Jaki miała wybór? Salonik kadetów z Footem i jego kompanami?

Przesłała usprawiedliwienia, że nie może skorzystać z zaproszeń przed pogrzebem Wielkiego Pana; zbyła w ten sposób tych, którzy chcieli ją mieć jako ozdobę przyjęcia, gdyż stała się ostatnio słynna. Potem trochę pobuszowała po publicznych bazach danych, szukając informacji na temat pozostałych zapraszających, i odkryła, że klan Li należał do klientów Sulów, a po ich upadku zapewnił sobie patronat klanu Chen. Przyjęła więc najpierw zaproszenie Lorda Durwarda.

Li radzili sobie nieźle po śmierci lorda Suli. Nowy pałac, zbudowany na miejscu dawnego, stał przy Bulwarze Praxis. Fasadę obłożono jakimś bladym, półprzezroczystym, różowo żyłkowanym kamieniem i kiedy nocą zapalano lampy, wydawało się, że mury emanują własnym światłem, jakby budowla była żywą istotą.

Gdy Sula weszła do holu recepcyjnego, pomyślała, że na ścianach wiszą kilimy i koronki, ale gdy bliżej się im przyjrzała, zobaczyła, że to kremowo-zielono-bladoczerwony marmur, którego rzeźbienie naśladowało draperie. W kamieniu precyzyjnie wykonano najdrobniejsze sploty. Ileż godzin ludzkiej pracy to wymagało!

Salon mniej onieśmielał — miękkie kanapy, portrety koni i bukoliczne sceny na ścianach. Na szczęście między meblami zachowano szerokie odstępy, tak że trzej pozostali goście Naksydzi — lady Kushdai, konwokatka przybyła na pogrzeb Wielkiego Pana, i jej krewni — mogli się swobodnie poruszać. Sula podziwiała spękaną powierzchnię porcelanowych waz, wyższych od człowieka, które stały w rogach salonu.

— Rozumie więc pani — kończył swój wywód Durward — to wszystko ma związek z Dwudziestoma Dwoma Męczennikami za Doskonałość Praxis. Każdy chciałby ich zaprosić na swoją stypę, by im pokazać, że ich ofiara nie poszła na marne.

— Rozumiem — odparła Sula.

— O! — Lord Durward uniósł rudawe brwi, spoglądając na drzwi, przez które wszedł kapitan floty z elegancką młodą kobietą pod ramię. — Zna pani mojego syna Richarda? — Uśmiechnął się. — Oczywiście, że go pani zna. Zapomniałem.

Sula gorączkowo usiłowała sobie przypomnieć, gdzie mogła spotkać kapitana lorda Richarda Li. Był wyższy od ojca, ciemnowłosy, o gładkiej przystojnej twarzy z rodzaju tych, które zachowują młodzieńczy wygląd, gdy ich właściciel dawno już osiągnął wiek średni.

— Caro — powiedział lord Richard, ujmując rękę Suli. — Jak miło cię widzieć po tylu latach.

Sula czuła, że się jeży, i postanowiła nie dać nic po sobie poznać.

— Caroline — poprawiła go. — Już nie jestem Caro. W kącikach oczu lorda Richarda igrało rozbawienie.

— Ty mnie w ogóle nie pamiętasz.

— Chyba nie. — Opanuj się, nakazała sobie. Ci ludzie chcą ci okazać przyjaźń.

Lord Richard miał biały uśmiech i bardzo niebieskie oczy.

— Wsadziłem cię na twojego pierwszego kucyka, w naszym ogrodzie na Meerii.

— Ach, to ty? — Oczy Suli się rozszerzyły.

— Chyba się aż tak nie zmieniłem. Uprawiasz jeszcze jeździectwo?

— Już od wieków nie.

Lord Richard spojrzał na swego ojca, potem na Sulę.

— Ciągle mamy stajnie na Meerii. Gdybyś zechciała tam pojechać i trochę pojeździć, z radością byśmy cię gościli. Mamy też wspaniałe miejsca do wędkowania.

Lord Durward skinął głową.

— Dziękuję — odparła Sula. — Może kiedyś skorzystam z zaproszenia. Ale tyle czasu minęło…

Lord Richard zwrócił się do swej wysokiej zgrabnej towarzyszki o ciemnych migdałowych oczach i pięknych błyszczących, czarnych długich włosach.

— To moja narzeczona lady Terza Chen, a to Caroline, lady Sula.

— Bardzo mi miło. Widziałam panią na wideo. — Głos lady Terzy miał niskie, kojące brzmienie, a uścisk wyciągniętej niespiesznie dłoni był ciepły i serdeczny.

Sula wiedziała, że za wcześnie na zazdrość, na nienawiść do tej kobiety za emanujący z niej luz, spokój i świadomość pozycji społecznej, ale jednak te uczucia dały o sobie znać. Spadaj, mała; sądzisz, że uda ci się wejść między mnie a mężczyznę, który mnie wsadził na mojego pierwszego w życiu kucyka? — pomyślała Sula.

— Jaki piękny naszyjnik — powiedziała, bo akurat ta uprzejmość przyszła jej do głowy.

Lord Richard zwrócił ku narzeczonej pełen uwielbienia wzrok.

— Chciałbym powiedzieć, że ja go podarowałem, ale Terza sama go wybrała. Ma znacznie lepszy gust niż ja.

Sula spojrzała na Richarda.

— Szczęściarz z ciebie — stwierdziła.

Ale nie znaczyło to, że chętnie nie popsułaby tego związku.

Przystojny, dobrze zbudowany mężczyzna w mundurze konwokata prowadził lady Amitę, żonę lorda Durwarda. Przedstawiono go jako lorda Chen, ojca lady Terzy. Sula dość mgliście znała hierarchię parowskich klanów, ale rozumiała, że Chen są na szczycie. Lord Chen, lord Richard i lord Durward zaczęli się ścigać w komplementach dla lady Terzy, a Sula dodawała od siebie entuzjastyczne uprzejme uwagi. Potem lord Chen zwrócił się do Suli, wypowiadając kilka równie miłych zdań na temat jej rodziców oraz akcji ratunkowej „Północnego Zbiega”.

Co za sympatyczne towarzystwo, pomyślała Sula.

— Problem polega na tym, że sprawa „Północnego Zbiega” jeszcze się będzie dla mnie ciągnęła przez pewien czas — rzekła. — Musiałam złożyć zeznanie u prokuratora, ale nadal zawracają mi głowę adwokaci, reprezentujący ubezpieczyciela Blitshartsa. Chcą dowieść, że to było samobójstwo.

— Ale nie było, prawda? — spytała lady Amita.

— Nie znalazłam żadnych dowodów ani za, ani przeciw. — Sula starała się nie drżeć na wspomnienie widoku wnętrza jachtu.

— To bardzo skomplikowane — powiedziała lady Amita — ale cieszę się, że to pani dostała medal, a nie ten okropny człowiek.

— Jaki okropny człowiek, lady? — spytała Sula, zaintrygowana.

— Ten, który gadał przez cały czas akcji ratunkowej. Miał taki straszny głos.

— Och. — Sula zamrugała. — To lord Gareth Martinez — wyjaśniła.

— W wiadomościach powtarzają, że jest parem. — Lady Amita mówiła to z ironiczną miną. — Ale nie wyobrażam sobie, żeby par miał tak okropny akcent. Z pewnością my nie znamy nikogo takiego. Miał głos przestępcy z „Nieprzekupnej Siódemki”.

Lord Durward poklepał żonę po ramieniu.

— Możecie mi wierzyć, że niektórzy z tych zdegenerowanych prowincjonalnych parów są gorsi od przestępców.

— Lord Gareth jest zupełnie inny. — Sula odruchowo broniła Martineza. — Według mnie to prawdziwy geniusz — dodała szybko. Oczy lady Amity rozszerzyły się.

— Naprawdę? Mam nadzieję, że nigdy nie natkniemy się na tego rodzaju geniuszy.

Lord Durward spojrzał na nią dobrotliwie.

— Moja droga, będę cię przed tym chronił.

Okazało się, że głównym punktem programu ma być pokaz talentów lady Terzy przed wybranymi członkami klanu Li oraz ich znajomymi. Po kolacji, podanej na zastawie neo-Gemmelware z motywami owoców i orzechów, zaproszono wszystkich na tyły pałacu do małego, przytulnego teatru, zbudowanego na kształt podwodnej groty. Na ścianach i proscenium tysiące muszelek tworzyły bogate wzory, a zielononiebieskie oświetlenie wzmacniało efekt naturalności. Lady Terza usiadła przed małym zespołem kameralnym i zagrała na harfie. Według oceny Suli grała bardzo dobrze, całkowicie skoncentrowana na muzyce, z twarzą skupioną, niemal zaciekłą — przeczyło to zewnętrznemu wizerunkowi, jaki demonstrowała wcześniej w salonie wobec rodziny i znajomych.