Василий Ширко - Дзед Манюкін і ўнукі

— Вядзі, Янусь, да людзей, — кажу, — толькі ніякіх шароў, дай па грунце пахадзіць, ногі параўняць.

Хоць я сельскі жыхар, але і горад бачыў. Быў у Берліне ў сорак пятым, у Мінску, Уздзе. Калі чэсна, то наша мястэчка мне куды больш па душы, чым тыя ж Берлін і Мінск. У нас ціха, спакойна. Калі і аблаюць цябе, то ў магазіне ці ў сельскім Савеце, а на вуліцы ідзі сваёй дарогай і ніхто не зачэпіць. У вялікіх гарадах і тлум, і гамана. Не хацеў бы я там жыць ні за якія грошы.

На Прывідусе вёсак няма. Адны гарады. У кожным горадзе па 132 546 жыхароў — ні больш ні менш. Зроблена гэта, каб жыхары аднаго горада не задзіралі нос перад жыхарамі другога. Як на маю дурную галаву — справядліва! Ніхто не казырыцца — усе роўныя. Праўда, цяжка зразумець, чаму менавіта ў горадзе павінна быць 132 546 жыхароў? Як захаваць такую квоту? (Даруйце за хітрае слова.) Хіба тут не нараджаюцца дзеці? Хіба ніхто не памірае? Няўжо ніхто не гіне на пажары ці не тоне ў моры? Ды лепш не будзем гадаць. Даўно вядома: адзін дурань задасць столькі пытанняў, што сем разумных не адкажуць. Каб не крыўдна было, усе прывідусцы (і мужчыны, і жанчыны) апрануты і абуты аднолькава. Белыя штаны, чырвоныя кашулі, на нагах сандалі з загнутымі, як лыжы, насамі.Такія клоуны ў цырку носяць. Само сабой, выглядаў я белай варонай. На мяне ўсе азіраліся. Некаторыя пазнавалі, падыходзілі аўтограф узяць ці руку паціснуць. Во, унучак, дзеда праславіў. А так хто б дзятла ведаў, каб не яго доўгі нос?

Жывуць прывідусцы, як і лятаюць, у шарах. Гэта іх дамы. Усе аднолькавыя: адзін у адзін. Большы ад іншых толькі той шар, дзе Вярхоўная Рада засядае. Пасяджэнні з той Рады паказваюць па тэлевізіі. Крычаць радаўцы, спрачаюцца, як і ў нас дэпутаты. А запраўляе імі, кажуць, не самы разумны, але затое падобны на рака лысы вусач. Ён усіх і кожнага можа перакрычаць. Мусіць, за гэта і абралі яго начальнікам над начальнікамі.

Надакучыла мне швэндацца па вуліцах. Адно і тое ж — шары і людзі ва уніформе, як салдаты. Няма дзе воку зачапіцца.

— Вядзі мяне ў заапарк, — папрасіў пляменніка. — Наглядзеўся на прывідусцаў. Даруй, але ўсе на адзін капыл. Дальбог, каб сустрэў тут нашага п'яніцу Тапаркова, то расцалаваў бы, як роднага брата.

Звяроў у заапарку было шмат. Сланы, ільвы, тыгры, пантэры і нават карлікавыя бегемоты — з добрага сабаку. А ў цэнтры заапарка, у вялікай клеці, убачыў я… каня, а побач у меншай… звычайную свінню.

У мяне аж сэрца зайшлося ад крыўды. Хто ж іх, бедных, калі не я, пашкадуе?

Падышоў, каласочкі-красачкі, да клеткі, дзе мучылася свінка, адкрыў дзверцы і паклікаў: «Дзю-дзю-дзю, хадзі сю-юды, родненькая, хадзі, мая свінка, залатая шарсцінка…» І свінка давай рохкаць, усе роўна як скардзіцца на свае паганае жыццё. Тут я не вытрымаў, хоць і людзей набегла шмат, давай чухаць жывёліну пад жыватом. Яна схіліла галаву, слухае, прыемна нябось, пасля ўпала на дошкі, выцягнула ногі — жывот падставіла. Спадабалася!

Людзі крычаць. Стракочуць кінакамеры. Фотаапараты шчоўкаюць. Ім дзіва. Мусіць, нехта шапнуў, што я зямлянін, бо пачалі пляскаць у ладкі, скандзіраваць: «Маню-кін! Ма-а-ню-ю-кін!» Ледзь не разарвалі на сувеніры.

— Больш у заапарк ні нагой, — сказаў Праўдзін, — заўтра ў спартыўны музей пойдзем…

Я, канечне, не спартсмен, але чалавек дасціпны. Цікава хоць адным вокам глянуць на той музей.

Назаўтра раніцай брат, пляменнікі і я адправіліся ў той музей. Мусіць, мой учарашні паход у заапарк нарабіў шоламу, бо мноства зявак пацягнуліся за намі. Карэспандэнты таксама. А раптам і ў музеі я выкіну які-небудзь выбрык.

Прыйшлі мы. Смешна. Які ж гэта музей? Звычайная спартыўная зала, як у нашай школе, дзе мае праўнукі вучацца. Перакладзіна, шведскія драбіны, баскетбольныя шчыты, мячы. У куточку столік, на ім пад шклом шахматы і шашкі, даміно і карты. Пакрыўдзіліся б нябось Карпаў з Каспаравым на прывідусцаў: гэта ж трэба, даміно да шахмат прыраўняць. Ну і музей!

А народ усё шчэміцца і шчэміцца. Відаць, не так на экспанаты паглядзець, як на мяне. Каб пасадзілі ў заапарку ў клетку побач з канём ці свіннёй, то, дальбог, не было б адбою ад наведвальнікаў.

У мяне, каласочкі-красачкі, дужа цвёрды прэс і рукі не слабыя. Падышоў я да перакладзіны, папляваў на далоні, падскочыў, учапіўся за папярэчыну — і давай падцягвацца, выхады сілай рабіць, пад'ём з пераваротам. Сам ад сябе такога спрыту не чакаў. Мабыць, добра-такі падмаладзіў мяне доктар Фукс, дай яму Бог здароўя.

Саскочыў я з перакладзіны, усміхнуўся. Тут усе ў далоні запляскалі, быццам не Манюкін я, а сам Шчэрба — алімпійскі чэмпіен. Ніхто з прывідусцаў не ведаў, для чаго гэтая перакладзіна прызначана. Нехта нават дысертацыю абараніў, «даказаў», што на такіх перакладзінах зямляне карцёжных шулераў вешаюць.