Frank Baum - La Eksterordinara Lando Oz

Sed Glinda ne nur estis egale imagema, ŝi estismulte pli sperta ol la magiulino. Do ŝi paŝis al lamalfermaĵo de la tendo longe antaŭ ol ĝin atingis laOmbro, kaj per manskuo ŝi fermis la malfermaĵon tielperfekte ke Mombi ne povis trovi su fiĉe larĝanfendeton kiun ŝi povus trairi. La Birdotimigilo kaj liajamikoj estis multe surprizitaj de la agoj de Glinda, ĉar neniu el ili rimarkis la Ombron. Sed la Sorĉistinodiris al ili:

“Restu tute senmove, ĉiuj! Ĉar la maljunamagiulino estas kun ni eĉ nun, en ĉi tiu tendo, kajmi esperas kapti ŝin. ”

Tiuj vortoj tiom alarmis Mombin ke ŝi tujtransformis sin el ombro en Nigran Formikon, kaj entiu formo ŝi rampis trans la teron, serĉante fendetonaŭ kavaĵon en kiu ŝi povus kaŝi sian korpeton. Bonsorte, la tero sur kiu la tendo estis starigita, tujantaŭ la urbopordoj, estis malmola kaj glata; kaj dumla Formiko plu rampadis, Glinda vidis ĝin kaj rapidisantaŭen por kapti ĝin. Sed, ĝuste kiam ŝia manosubiris, la magiulino, nun preskaŭ freneza pro timo, lastafoje transformiĝis, kaj en la formo de gigantaGrifo ŝi ĵetis sin tra la muron de la tendo —disŝirantela silkon per sia salto —kaj post momento jamforkuradis rapide kiel kirlovento.

Glinda ne hezitis sekvi. Ŝi saltis sur la dorson dela Seg-Ĉevalo kaj kriis:

“Nun pruvu ke vi rajtas vivi! Kuru —kuru —kuru! ”

La Seg-Ĉevalo kuris. Fulme li sekvis la Grifon, liajlignaj kruroj movis sin tiom rapide ke ili briletiskvazaŭ la radioj de stelo. Antaŭ ol niaj amikoj povisreĝustiĝi el sia surprizo kaj la Grifo kaj la Seg-Ĉevaloestis preter ilia vidpovo.

“Ni sekvu! ”kriis la Birdotimigilo.

Ili kuris al kie kuŝas la Gumpo kaj rapide sinĵetissur ĝin.

“Flugu! ”ordonis Tip, fervore.

“Kien? ”demandis la Gumpo, per sia trankvila voĉo.

“Mi ne scias, ”respondis Tip, kiu estis tre nervozapro la prokrasto; “sed se vi enaeriĝos, mi kredas keni vidos kiudirekten iris Glinda. ”

“Bone, ”respondis la Gumpo, trankvile; kaj ĝietendis siajn flugilegojn kaj alten iris en la aero. Tre malproksime, trans la kampoj, nun videblis duetaj makuloj rapidantaj unu post la alia, kaj ili sciis kela makuloj sendube estas la Grifo kaj la Seg-Ĉevalo. DoTip atentigis la Gumpon pri ili, kaj ordonis ke la bestostrebu atingi la du magiulinojn. Sed, kvankam la flugode la Gumpo estis rapida, la sekvato kaj sekvanto sinmovis pli rapide, kaj post kelkaj momentoj ne plu estisvideblaj sur la malklara horizonto.

“Tamen ni plu sekvu ilin, ”diris la Birdotimigilo; “ĉar la Lando Oz estas malgranda do ili nepre devosambaŭ halti post nelonge. ”

Maljuna Mombi opiniis sin tre saĝa pro sia decidofariĝi Grifo, ĉar ĝiaj kruroj estis rapidegaj kaj ĝia fortopli longedaŭra ol tiu de aliaj bestoj. Sed ŝi ne kalkulispri la senlaca energio de la Seg-Ĉevalo, kies lignajkruroj povis kuri dum multaj tagoj sen malrapidiĝi. Tial, post horo da kuregado, la spirado de la Grifokomencis malfortiĝi, kaj ĝi anhelis kaj doloroplenestrebis spiri, kaj movis sin multe malpli rapide olantaŭe. Ĝi atingis la randon de la dezerto kajkomencis kuri trans la profundan sablon. Sed ĝiaj lacajpiedoj profundiĝis en la sablon kaj post kelkaj minutojla Grifo kolapsis, plene senforta, kaj kuŝis senmove surla dezerto.

Glinda atingis ĝin post momento, rajdante laankoraŭ viglan Seg-Ĉevalon; kaj malvolvinte maldikanoran fadenon ligitan al sia zono la Sorĉistino ĵetis ĝinsuper la kapon de la anhelanta senhelpa Grifo, kaj tieldetruis la magian kapablon de la transformita Mombi. Ĉar la besto, tremante severe, ekmalaperis, kaj en ĝialoko videblis la maljuna magiulino, sovaĝe rigardanta laserenan kaj belan vizaĝon de la Sorĉistino.

“Mi kaptis vin, kaj estas senutile plu barakti, ”dirisGlinda, per sia mola, dolĉa voĉo. “Kuŝu senmove dummomento, ripozetu, poste mi reportos vin al miatendo. ”

“Kial vi serĉas min? ”demandis Mombi, ankoraŭapenaŭ kapabla klare paroli pro manko de spiro.

“Kion mi faris kontraŭ vi, kial vi persekutas min? ”

“Nenion vi faris kontraŭ mi, ”respondis la mildaSorĉistino; “sed mi suspektas ke vi faris plurajnfiagojn; kaj se mi trovos ke vi vere misuzis vianmagiscion, mi punos vin severe. ”

“Mi de fias vin! ”raspis la maljunulinaĉo. “Vi neaŭdacus damaĝi min! ”

Ĝuste tiam la Gumpo al flugis ilin kaj stariĝis sur ladezertan sablon apud Glinda. Niaj amikoj ĝojis trovi keMombi fine estas kaptita, kaj post rapida interkonsiliĝoili decidis ke ĉiuj reiru en la Gumpo al la tendaro. Doili enĵetis la Seg-Ĉevalon, kaj poste Glinda, ankoraŭtenante finon de la ora fadeno kiu estis ĉirkaŭ la kolode Mombi, devigis la kaptitinon grimpi sur la sofojn. Laaliaj nun sekvis, kaj Tip ordonis al la Gumpo reiri. La veturo fariĝis senĝene, Mombi sidis sur sia lokomalĝoj-kaj sever-miene, ĉar la maljunulinaĉo estistute senhelpa dum restis la magia fadeno ĉirkaŭ ŝiakolo. La armeo salutis la revenon de Glinda per laŭtajbonvenigaj krioj, kaj la grupo de amikoj rekuniĝisbaldaŭ en la reĝina tendo, kiun oni zorge riparis dumilia foresto.

“Nun, ”diris la Sorĉistino al Mombi, “mi volas kevi diru al ni kial la Mirinda Sorĉisto de Oz vizitis vintrifoje, kaj kio okazis al la infano Ozma, kiu kuriozegemalaperis. ”

La magiulino rigardis Glindan de fie, kaj neniunvorton parolis.

“Respondu! ”kriis la Sorĉistino.

Sed ankoraŭ Mombi silentis.

“Eble ŝi ne scias, ”komentis Joĉjo.

“Bonvolu silenti, ”diris Tip. “Vi eble fuŝos ĉion provia stulteco. ”

“Jes, kara Paĉjo! ”respondis la Kukurbokapo, humile. “Plezurege mi estas Ŝancel-Insekto! ”murmuris laMulte Pligrandigita Insekto, mallaŭte. “Oni ne povasatendi fluon de saĝeco el kukurbo. ”

“Nu, ”diris la Birdotimigilo, “kiel ni paroligosMombin? Se ŝi ne informos nin pri kion ni volas scii, estos tute senutila ŝia kaptiĝo. ”

“Eble ni provu amon, ”proponis la StanaLignohakisto. “Mi aŭdis ke amo povas venki kiun ajn, ne grave kiom malbelan. ”

Aŭdinte tion la magiulino turnis sin por firigardi lintiom aĉe ke la Stana Lignohakisto humiligite retiris sin. Glinda zorge konsideradis kion fari; nun ŝi sin turnisal Mombi kaj diris:

“Nenion vi gajnos, mi certigas vin, per tia de fiado. Ĉar mi firme intencas scii la veron pri la knabinoOzma, kaj se vi ne diros al mi ĉion kion vi scias, micerte mortigos vin. ”

“Ho, ne! Ne faru tion! ”kriis la Stana Lignohakisto. “Estus fie mortigi iun ajn —eĉ maljunan Mombin. ”

“Estas nur minaco, ”respondis Glinda. “Mi nemortigos Mombin, ĉar ŝi preferos diri al mi la veron. ”“Ha, mi komprenas, ”diris la stanulo, multetrankviligita. “Se mi diros al vi kion ajn vi volas scii, ”dirisMombi, parolante tiom subite ke ŝi tremigis ilin ĉiujn. “Kion vi faros al mi poste? ”

“Se vi faros tion, ”respondis Glinda, “mi nurpostulos ke vi trinku potencan fluaĵon kiu forgesigosen vi la tutan magion kiun vi lernis. ”

“Sed mi fariĝus senhelpa maljunulino! ”

“Sed vi vivus, ”diris la Kukurbokapo, konsole. “Nepre silentu! ”diris Tip, nervoze. “Mi penos, ”respondis Joĉjo; “sed vi agnoskas kevivi estas bone. ”

“Precipe se oni estas Plene Edukita, ”diris laŜancel-Insekto, aprobe skuante sian kapon.

“Elektu, ”Glinda diris al maljuna Mombi, “intermorto se vi plu silentos, kaj perdo de via magikapablose vi diros al mi la veron. Mi opinias ke vi preferos vivi. ”

Mombi malkviete rigardis la Sorĉistinon, kaj vidiske ŝi plene seriozas kaj ne toleros trompon. Do ŝirespondis, malrapide:

“Mi respondos viajn demandojn. ”

“Tion mi supozis, ”diris Glinda agrablatone. “Visaĝe elektis, mi certigas vin. ”