Джаан Роўлінг: Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка

Прэм'ер-міністр на імгненне страціў дарунак прамовы. Нягледзячы на ўсё яго абурэнне з нагоды становішчы, у якое ён быў пастаўлены, ён спачуваў чалавеку, які сядзіць насупраць яго.

— Я вельмі шкадую, — сказаў ён нарэшце. — Ці магу я што-небудзь для Вас зрабіць?

— Гэта вельмі ласкава з Вашага боку, Прэм'ер-міністр, але ці ледзь. Мяне паслалі сюды сёння ўвечар, каб увесці Вас у курс справы аб нядаўніх падзеях і прадставіць Вас майму пераемніку. Я меркаваў, што ён ужо павінен быць тут, але, вядома, ён зараз вельмі заняты, так што працягнем.

Фадж азірнуўся на партрэт выродлівага маленькага чалавека ў доўгім павойным срэбным парыку, з які тырчыць за вухам пяром. Злавіўшы погляд Фадж, партрэт сказаў: " Ён будзе тут праз імгненне, ён заканчвае ліст Дамблдору".

— Я жадаю яму поспеху, — сказаў Фадж з упершыню прарэзаўшыся разлютаванасцю. — Я пісаў Дамблдору па два разу на дзень на працягу мінулых двух тыдняў, але ён не ссунуўся з месца. Калі бы ён толькі ўпэўніў хлопчыка, я мог бы ўсё яшчэ быць... Што ж, магчыма, Скрымджар будзе больш удачлівы.

Фадж абвяў. Пакой пагрузілася ў сумную цішыню, якая была неадкладна парушаная партрэтам, які раптам загаварыў сваім сухім, афіцыйным голасам.

— Прэм'ер-міністру маглаў. Просьба аб сустрэчы. Тэрмінова. Калі ласка, адкажыце неадкладна. Руфус Скрымджар, Міністр Магіі.

— Так, так, добра, — сказаў Прэм'ер-міністр устрывожана і здрыгануўся, паколькі агонь у каміне зноў стаў смарагдава-зялёным, падняўся і праз імгненне няміласцяў, выпускаючы чараўніка, праз хвіліну ступіўшага на старажытны дыван.

Фадж падняўся на ногі і, пасля секунднага вагання, Прэм'ер-міністр зрабіў тое ж самае, назіраючы, як ізноў прыбылы атрасаецца, чысцячы сваю доўгую чорную вопратку, і аглядаецца.

Першай дурной думкай Прэм'ер-міністра было, што гэты Руфус Скрымджар пахадзіў на старога льва. Шэрыя палосы ў грыве жаўтлява-карычневых валасоў і густых броў; вострыя жаўтлявыя вочы за акулярамі і сухарлявая фігура, пульсавалая вытанчанасцю нават пры тым, што ён трохі кульгаў. Ад яго фігуры зыходзіла адчуванне ўстойлівасці і спакойнай праніклівасці. Прэм'ер-міністр падумаў, што, падаецца, ён зразумеў, чаму чароўная супольнасць упадабала, каб Скрымджар стаў лідэрам у гэтыя небяспечныя поры.

— Як Вашы справы? — ветліва спытаў Прэм'ер-міністр, працягваючы руку.

Скрымджар сцісла паціснуў яму руку, яго вока аглядалі пакой. Затым ён выцягнуў палачку з-пад вопратка.

— Фадж распавёў Вам усё? — спытаў ён, ступіў да дзвярэй і крануў палачкай замка. Прэм'ер-міністр пачуў, як пстрыкнуў замак.

— Э-э-э… так, — сказаў Прэм'ер-міністр. — І, калі Вы не пярэчыце, я ўпадабаў бы, каб дзверы заставалася адчынены.

— Я не жадаў бы, каб нас перапынілі, — сцісла адказаў Скрымджар, — або назіралі за намі, — дадаў ён, паказваючы палачкай на вокны, пасля чаго фіранкі самі зашмаргнуліся. — Што ж, я — заняты чалавек, так што давайце пяройдзем адразу да справы. Першым чынам мы павінны абмеркаваць Вашу бяспеку.

Прэм'ер-міністр глыбока ўдыхнуў і адказаў: — Я цалкам задаволены сваёй бяспекай, дзякуй вялікае, але…

— А мы не, — адрэзаў Скрымджар. — Гэта будзе дрэнна для маглаў, калі іх Прэм'ер-міністр будзе змешчаны пад заклён Імперывус. Новы сакратар у Вашым знешнім офісе…

— Я не пазбаўлюся ад Кінгслі Шэклболта, калі гэта тое, што Вы прапаноўваеце! — горача сказаў Прэм'ер-міністр. — Ён вельмі старанны, выконвае ўдвая больш працы, чым іншыя.

— Справа ў тым, што ён — чараўнік, — сказаў Скрымджар без ценю ўсмешкі. — Добра навучаны Аўрор, які быў прызначаны дзеля Вашай абароны.

— Пачакайце хвілінку! — выклікнуў Прэм'ер-міністр. — Вы не можаце змяшчаць сваіх людзей у мой офіс! Я сам вырашаю, хто будзе працаваць на мяне!

— Я думаў, што Вы былі задаволеныя Шэклболтам? — холадна сказаў Скрымджар.

— Я… так…гэта значыць, я быў…

— Тады няма ніякай праблемы? — спытаў Скрымджар.

— Я ... добра, пакуль Шэклболт будзе ... э-э-э ... цудоўна спраўляцца са сваімі абавязкамі, — непераканаўча сказаў Прэм'ер-міністр, але Скрымджар, падавалася, не чуў яго.

— Цяпер аб Герберце Чорлі, вашым памагатым, — працягваў ён. — Той, хто забаўляў публіку, паказваючы з сябе качку.

— Што з ім? — спытаў Прэм'ер-міністр.

— Гэта была яго рэакцыя на дрэнна накладзены заклён Імперывус, — сказаў Скрымджар. — Гэта звяло яго з розуму, але ён можа ўсё яшчэ быць небяспечны.

— Але ён жа ўсяго толькі кракае! — слаба сказаў Прэм'ер-міністр. — Трохі адпачынку... Магчыма, лёгкая выпіўка ...