Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка

— Лекары Лякарні Чароўных Захворванняў і Пашкоджанняў святога Мунга абследуюць яго. Ён паспрабаваў забіць трох з іх, — сказаў Скрымджар. — Я думаю, будзе лепш, калі мы ізалюем яго ад маглаўскага грамадства на некаторы час.

— Я ... добра... Ён паправіцца, ці не так? — спытаў Прэм'ер-міністр з трывогай.

Скрымджар паціснуў плячамі, ужо адыходзячы да каміна.

— Добра, гэта ўсё, што я павінен быў сказаць. Я буду трымаць Вас у курсе падзей, Прэм'ер-міністр, або, прынамсі, я, верагодна, буду занадта заняты, каб прыбыць асабіста, тады я пашлю Фадж сюды. Ён пагадзіўся застацца на пасады кансультанта.

Фадж паспрабаваў усміхнуцца, але няўдала; ён проста стаў выглядаць, як калі бы ў яго балелі зубы. Скрымджар ужо рыўся ў кішэні ў пошуках таямнічага парашка, які рабіў агонь зялёным. Прэм'ер-міністр безнадзейна паглядзеў на двух чараўнікоў, а потым словы расчаравання, з якімі ён дужаўся ўвесь вечар, нарэшце, сарваліся з яго мовы:

— Але, дзеля ўсяго святога, вы жа чараўнікі! Вы можаце чараваць! Вядома, вы зможаце разабрацца… ну… з чым заўгодна!

Скрымджар павольна звярнуўся і абмяняўся недаверлівым поглядам з Фаджам, які гэтым разам здолеў усміхнуцца, і ласкава адказаў:

— На жаль, нашы сапернікі таксама валодаюць магіяй.

З гэтымі словамі два чараўніка ступілі адзін за іншым у яркі зялёны агонь і зніклі.

За шмат міль адгэтуль смуга, якая надыходзіла на акно Прэм'ер-міністра, слалася па бруднай рэчцы, якая вілася паміж зарослымі і засмечанымі берагамі. Велічэзная дымавая труба, пакінутая ад закінутага млына, узносілася ў неба прывідна і злавесна. Там нельга было ўчуць ні гуку, акрамя шэпту цёмнай вады, там не было ні адной прыкметы жыцця, акрамя хударлявай лісы, якая кралася па беразе ў надзеі знайсці ў траве старое пакаванне ад рыбных чыпсаў.

Але раптам, з вельмі слабай пстрычкай, худая, пакрытая плашчом фігура паўстала з ніадкуль на далёкім боку ракі. Ліса замерла на месцы, яе асцярожны погляд спыніўся на гэтым дзіўным здарэнні. Фігура вычакала пару секунд, потым уздыхнула з палягчэннем і зрабіла пару крокаў, а яе плашч ціха прашамацеў па траве.

Прайшло яшчэ імгненне, і з трохі галаснейшай пстрычкай другая фігура матэрыялізавалася побач.

— Пачакай!

Ліса выдала рэзкі крык, выскачыла з свайго сховішча і, прыхіліўшыся да зямлі, пабегла ў кірунку ўверх па рацэ. Раздалася выбліск зялёнага святла, і ліса звалілася на зямлю.

Другая фігура чаравікамі перавярнула забітую жывёлу.

— Проста ліса, — сказала жанчына, — А я падумала можа, гэта Аўрор... Ціссі, пачакай!

Але тая каго яна праследавала, азірнуўшыся было пры выбліску святла, ужо зноў караскалася па схіле, адкуль толькі што скацілася лісіца.

— Ціссі! Нарцыса! Паслухай мяне.

Другая жанчына схапіла першую за руку, але тая выдрала яе.

— Ідзі зваротна, Бэлла!

— Ты павінна выслухаць мяне!

— Я ўжо чула. Я прыняла рашэнне. Пакінь мяне!

Жанчына па імені Нарцыса забралася па стромкім схіле наверх, дзе доўгі шэраг загароддзя адлучаў раку ад вузкай брукаванай вуліцы. Бэлла рушыла ўслед за ёй адразу жа. Час ад часу яны спыняліся паглядзець на шэрагі паўразбураных цагляных хат, вышыхаваных уздоўж дарогі, на іх няясныя і бляклыя ў цемры акенцы.

— Ён жыве тут? — спытала Бэла з відавочнай пагардай у голасе. — Тут? У гэтай маглаўскай гнаявой кучы? Напэўна, мы першыя ...

Але Нарцыса не слухала. Яна праскальзвала праз шчыліну ў іржавай агароджы і ўжо спяшалася па дарожцы.

— Ціссі, пачакай!

Бэлла рушыла ўслед за ёй, яе плашч віўся ззаду. Яна ўбачыла, як Нарцыса накіравалася праз алею паміж хатамі на іншую вуліцу, якая нічым не адрознівалася ад першай вуліцы. Некалькі ліхтароў былі паламаныя. Дзве жанчыны прабіраліся праз участкі цемры і святла. Другая жанчына, нарэшце, дасягнула сваёй мэты: калі яны паварочвалі за кут, яна паспела дужа схапіць за руку Нарцысу і тузанула яе так, што яны апынуліся тварам сябар да сябра.

— Ціссі, ты не павінна гэтага рабіць, ты не можаш давяраць яму.

— Цёмны Лорд давярае яму, не ці так?

— Цёмны Лорд …я думаю… памыляецца, — цяжка дыхаючы, сказала Бэлла, і яе вока бліснулі з-пад каптура, калі яна азірнулася, каб праверыць, ці сапраўды яны былі сам-насам. — Нам загадалі ні ў якім разе не апавяшчаць нікому нашы планы. Гэта здрада Цёмнаму Лорду!

— Сыйдзі, Бэла! — адгыркнулася Нарцыса і дастала палачку з-пад мантыі, пагрозліва накіроўваючы яе ў твар Бэлы, але тая проста засмяялася ў адказ.