Джаан Роўлінг: Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка

— А…Прэм'ер-міністр, — сказаў Карнэліўс Фадж, працягваючы руку, — Рады зноў бачыць вас.

Прэм'ер-міністр наўрад ці мог бы адказаць тым жа, таму вырашыў прамаўчаць. Ён зусім не быў рады бачыць Фаджа, чые раптоўныя з'яўленні, вывадзіўшыя яго з раўнавагі, звычайна значылі, што ён хутка пачуе дрэнныя навіны. Да таго ж Фадж выглядаў устрывожаным. Ён схуднеў, палысеў, пасівеў, і яго твар быў стомлены. Прэм'ер-міністр раней бачыў палітыкаў у такім стане, і гэта не гаварыла ні аб чым добрым.

— Чым магу дапамагчы? — спытаў ён, хутка паціснуўшы руку Фаджа і паказаўшы госцю на самае цвёрдае крэсла за сталом.

— Нават не ведаю, з чаго пачаць, — прамармытаў Фадж, выдвінуў крэсла, сеў і размясціў свой зялёны кацялок на каленах. — Ну і тыдзень, ну і тыдзень…

— У вас таксама цяжкі? — суха спытаў прэм'ер-міністр, спадзеючыся, што гэтым ён дасць зразумець, што ў яго і без візіту Фаджа спраў безліч.

— Зразумела, — сказаў Фадж, стомлена паціраючы вочы і панура гледзячы не прэм'ер-міністра, — У мяне быў такі жа тыдзень, як і ў вас, прэм'ер-міністр. Бракдэйлскі мост… Забойствы Боўнса і Ванса… Не гаворачы ўжо пра тое, што робіцца на захадзе…

— Вы…эээ…вашы…Я хачу сказаць, некаторыя з вашых людзей былі…былі замешаныя ў гэтых…гэтых падзеях?

Фадж сурова паглядзеў на прэм'ер-міністра.

— Вядома былі, — адказаў ён. — Напэўна вы ўжо і самі зразумелі, што адбываецца?

— Я… — запнуўся прэм'ер-міністр.

Гэта было менавіта тое, што так раздражняла яго ў візітах Фаджа. Ён, урэшце рэшт, быў прэм'ер-міністрам і не цярпеў, каб да яго ставіліся, як да някемлівага школьніка. Але, зразумела, гэта паўтаралася з той першай сустрэчы з Фаджам у першую ноч, як ён стаў прэм'ер-міністрам. Ён памятаў гэта так, як быццам гэта здарылася ўчора і ведаў, што гэта будзе працягвацца да канца яго дзён.

Ён стаяў адзін у гэтым самім кабінеце, атрымліваючы асалоду ад сваёй перамогі, да якой ішоў столькі гадоў, аб якой так марыў. Раптам ён пачуў кашаль ззаду сябе, такі жа, як і сёння ўначы, і звярнуўся, каб убачыць, як маленькі пачварны партрэт гаворыць з ім, папярэджваючы, што міністр магіі зараз прыбудзе і прадставіцца.

Натуральна, ён падумаў, што гэта доўгая кампанія і перанапружанне, звязанае з выбарамі, пашкодзілі яго розум. Ён быў жудасна напалоханы, пачуўшы, што партрэт гаворыць з ім, хоць гэта яшчэ было дробяззю ў параўнанні з тым, што ён адчуў, калі толькі што прадстаўлены чараўнік выскачыў з каміна і паціснуў яму руку. Ён страціў дарунак прамовы, у той час як Фадж спакойна тлумачыў, што ёсць чараўнікі і чараўніцы, якія дагэтуль жывуць па ўсім свеце ў таямніцы ад астатніх, і запэўніў, што аб гэтым не варта турбавацца, таму што Міністэрства магіі бярэ на сябе адказнасць за ўсё тое, што адбываецца ў грамадстве чараўнікоў, і сочыць за тым, каб нечараўніцкае насельніцтва ніколі не пазнала аб іх існаванні. Як сказаў Фадж, гэтая няпростая справа — ахапіць усё, пачынаючы ад кантролю над выкарыстаннем мёцел і канчаючы рэгуляваннем папуляцыі драконаў (тут, памятаецца, прэм'ер-міністр схапіўся за стол, каб не зваліцца). Затым Фадж па-бацькоўску папляскаў па плячу ўсё яшчэ знямелага прэм'ер-міністра.

— Не варта турбавацца, — сказаў ён, — хутчэй за ўсё, вы ніколі больш мяне не ўбачыце. Я патурбую вас, толькі калі з нашага боку здарыцца што-небудзь сапраўды сур'ёзнае, нешта, што можа паўплываць на маглаў — нечараўніцкае насельніцтва. Іншымі словамі, жывіце як жывеце. І я павінен сказаць, вы трымаецеся значна лепш, чым ваш папярэднік. Ён паспрабаваў выштурхнуць мяне ў акно, вырашыўшы, што мяне падаслалі яго сапернікі, каб разыграць.

І тут нарэшце прэм'ер-міністр змог вымавіць:

— Вы… Значыць вы не разыгрываеце мяне?

Гэта была яго апошняя адчайная надзея.

— Не, — мякка адказаў Фадж. — Не, я баюся, што не. Паглядзіце.

І ён ператварыў шалю прэм'ер-міністра ў пацука.

— Але, — ледзь чутна сказаў прэм'ер-міністр, гледзячы, як яго шаля жуе куток яго наступнай прамовы, — Але чаму… Чаму ніхто не сказаў мне?

— Міністр магіі расчыняецца толькі дзеючаму прэм'ер-міністру маглаў, — адказаў Фадж, хаваючы чароўную палачку зваротна ў пінжак, — Мы лічым, што гэта лепшы спосаб захавання сакрэтнасці.

— Але тады, — умольным голасам праенчыў прэм'ер-міністр, — Чаму былы прэм'ер-міністр не папярэдзіў мяне?

Фадж на гэта толькі засмяяўся.

— Дарагі мой прэм'ер-міністр, а вы збіраецеся гаварыць аб гэтым каму-небудзь?

Усё яшчэ пасмейваючыся, Фадж кінуў у камін трохі парашка, ступіў у смарагдавае полымя знік са свісцячым гукам. Прэм'ер-міністр стаяў нерухома і разумеў, што ён ніколі ў жыцці нікому не распавядзе пра гэта, таму што ніхто ва ўсім свеце не паверыць яму.