Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

‘Nee,’ zei Alfa. ‘Het staat er gewoon, aan de rand van een parkeerterrein.’

‘En vallen er wel vaker kinderen vanaf? Want een gevaarlijk muurtje moet je niet redden, natuurlijk.’

‘Nee!’ riep Alfa. En toen zachter: ‘Het was datzelfde meisje dat Ruben pest, Sophia. Ze woont niet eens bij ons in de buurt, maar ze deed alsof ze van de muur viel en haar enkel pijn deed.’

‘Dat soort dingen doet ze,’ zei Ruben. ‘Voor aandacht.’

‘Ik snap het,’ zei mevrouw Vis. ‘Ruben, kun jij een boek voor me pakken?’

Ruben stond op.

‘In de tweede kast vanaf het raam, tegen de muur tegenover me en dan op de derde plank van onder. 1952-1.’

Ruben liep naar het raam, naar de tweede kast, zocht even, bukte, pakte een dik, donkerrood met zwart boek en liep trots terug met 1952-1, dat hij voor de voeten van Alfa en Nina legde.

‘En pak nu in de kast hier naast me van de onderste plank boek 1925-2.’

Ook dat legde Ruben op de grond neer, voor de voeten van de rest. Het boek uit 1925 was donkerblauw, met een gouden band horizontaal over de kaft heen.

‘Ergens tussen begin mei en half juni in 1952 staat een zaak over een speelveldje,’ zei mevrouw Vis. Ze zag er weer bleek uit en haar stem was zachter aan het worden. ‘En iets over een muur in september of augustus 1925. Neem ze maar mee naar Rubens kamer en ga maar zoeken. Wie weet heb je er wat aan.’

‘Dank u wel,’ zei Alfa, en ze aaide even over de kaften van de stoffige boeken.

‘U had het in het begin ook over een Internationaal Genootschap,’ zei Nina. ‘Wat was dat dan, mevrouw Vis?’

De buurvrouw leunde met haar hoofd tegen de hoofdsteun van de stoel aan en ademde diep in. ‘Alle Ministeries van Oplossingen van de wereld waren aangesloten bij het Internationale Genootschap. Maar ik begin erg moe te worden. Zal ik morgen verder vertellen?’

Nina knikte gretig. ‘Mogen we dan weer komen?’

‘Natuurlijk,’ zei mevrouw Vis. ‘Gezellig. En dan mogen jullie op zolder door de oude spullen snuffelen. Er staat een mooie kist vol.’

Gemene dingen met foto’s

‘Nina? Heb jij die brief aan dat ministerie ergens gezien?’ vroeg Nina’s vader. ‘Ik ben hem al dagen kwijt.’ Het was zondagochtend en hij liep met grote passen door de kamer. Nina’s moeder tilde overal stapeltjes papieren op en legde ze weer terug.

Nina voelde haar wangen rood worden. Ze had de brief nog niet teruggelegd! Ze was zo bezig geweest met Ruben en het feestje en het Ministerie dat ze hem gewoon helemaal was vergeten en nu was het al zondagochtend.

‘Brief?’ zei ze, zo sloom mogelijk. ‘Hm, nee.’ Ze trok aan haar paardenstaart.

Haar vader verschoof de kussens van de bank en legde ze weer terug. Toen ging hij voor Nina’s stoel staan. ‘Nina?’

‘Ja papa.’

‘Ik heb geleerd dat als er iets geks aan de hand is hier in huis, dat jij daar meestal mee te maken hebt. Weet je nog toen de elektriciteit niet meer werkte?’

Nina knikte. Ze had alle knoppen in de stoppenkast ingedrukt, het duurde dagen voordat de boel weer op orde was.

‘Dat was omdat je wilde leven zoals in de middeleeuwen,’ zei haar vader streng.

‘En toen er een zwerver aan tafel zat?’ riep haar moeder, die op de grond lag en met een zaklamp onder de grote kast keek.

‘Maar toen was het superkoud buiten!’

Haar vader trok aan zijn baard. ‘En mama’s autoradio is kapot omdat je heel erg hard op alle knopjes hebt gedrukt toen je radiosignalen van een andere planeet wilde opvangen.’

‘Sorry papa.’

‘Dus?’

Nina slikte. ‘Gaan ze je ontslaan?’

‘Ik hoop het niet. Ik heb ze verteld dat ik de brief vergeten was, maar dat hij thuis lag. Hij moet gewoon terug, dat hoort bij mijn baan, ik ben verantwoordelijk voor de brieven en mijn baas heeft er al twee keer naar gevraagd.’

‘Ik help wel mee zoeken,’ zei Nina. ‘Ehm, ik kijk boven wel.’

Nina’s vader schudde zijn hoofd. ‘Boven? Hoe kan die brief nou boven zijn?’

Nina stormde de trap op, vloog haar kamer in en deed meteen de deur achter zich dicht. Ze schoof haar hand onder haar matras en pakte de brief. Ze las hem nog een keer door en glimlachte. Ze hadden een leuk feestje gehad, gisteren, vast veel leuker dan het feestje van die stomme Sophia. Vanmiddag zouden ze opnieuw naar mevrouw Vis gaan voor nog meer verhalen over het Ministerie. Nina was al bijna vergeten dat ze eerst niet geloofde dat het echt had bestaan. Ruben had nu zelfs twee oude boeken vol opgeloste zaken op zijn kamer! Ze voelde een steekje boosheid in haar maag als ze aan Ruben dacht. Het was zo’n aardige jongen, en zo klein nog. Die tuthola’s uit zijn klas waren gemeen. Ze waren nu dan wel vrienden, maar het probleem was nog niet helemaal opgelost. Wat zou het Ministerie gedaan hebben aan een meisje dat overal ellende veroorzaakte? Hadden ze Sophia stiekem ontvoerd en weer vrijgelaten in een heel ver land? Zouden ze ratten in haar meisjeskamer hebben losgelaten om haar een lesje te leren? Ze zou het mevrouw Vis eens vragen. Ze pakte een lijmstift uit de la van haar bureau en deed een heel dun laagje op de flap van de envelop. Ze duwde de twee kanten tegen elkaar en keek tevreden naar het resultaat.

‘Pap! Mam! Ik heb hem!’ Ze rende naar beneden met de brief in haar hand. ‘Hij lag in de, ehm, wasmand.’

‘In de wasmand?’ Haar vader pakte de brief en hield hem tegen het licht. ‘Het lijkt net alsof hij open is geweest.’ Hij keek zijn dochter aan en trok weer aan zijn baard.

Nina schudde haar hoofd. ‘Hoe kan-ie nou open zijn geweest als hij in de wasmand lag?’ Ze liep snel naar de keuken om wat limonade te maken en glimlachte. Zo. Dat had ze goed opgelost.

’s Middags om één uur stonden Alfa en Nina voor de deur van Ruben. Toen hij opendeed, vertrok zijn gezicht. ‘O, nee!’ fluisterde hij.

‘Wat is er?’ vroeg Alfa. ‘Je wist toch dat we langs zouden komen? We gaan weer naar…’

Ruben schudde zijn hoofd en wees naar de straat.

Onder een hoge kastanjeboom aan de overkant stonden Sophia en Jasmin.

‘Wat doet ze nou?’ vroeg Nina.

‘Ze maakt foto’s, geloof ik,’ zei Ruben.

Sophia hield haar mobieltje omhoog, gericht op Ruben en de meiden.

‘Waarom doet ze dat?’ vroeg Alfa.

‘Hé, klein monster!’ riep Nina. ‘Maak je een film?’ Ze draaide een rondje en maakt een diepe buiging. ‘Tadaaa!’

‘Wat doen júllie is een betere vraag,’ riep Sophia. ‘Vertel eens, Ruubje, wat spook je uit?’

‘Bemoei je met je eigen zaken,’ riep Nina.

Ruben trok aan haar jas. ‘Niet doen, alsjeblieft. Ik wil niet dat je haar aandacht geeft, dan wordt het alleen maar erger.’

Nina haalde haar schouders op en liep achter Ruben aan naar binnen.

Boven op zijn kamer waren ze alle drie even stil.

‘Wat voor gemene dingen kun je doen met foto’s van ons?’ vroeg Ruben. ‘Want geloof me, ze verzint wel wat.’

‘Op internet zetten?’ zei Alfa. ‘Met een stomme tekst erbij?’

‘Of bewerken zodat het net lijkt alsof we naakt zijn of zo.’ Ruben keek angstig.

Maar Nina haalde haar schouders op. ‘Daar moet je niet over nadenken.’ Ze schudde haar laarzen uit, de blauwe, en zette ze bij de trap. ‘Laat haar maar lekker stom doen, wij zijn iets veel en veel belangrijkers op het spoor.’

‘Oplossingen!’ riep Alfa. ‘Zullen we heel even in die boeken kijken?’

‘Jaaaa!’ Nina sprong op en wierp zich op 1925-2. ‘O-o, wat heeft ze ook alweer gezegd, waar moet ik zoeken?’

‘Ergens tussen begin mei en half juni,’ zei Ruben. ‘En die ander in augustus of september.’

Nina keek hem lachend aan. ‘Slimpie.’ Toen ging ze in kleermakerszit op het groene pluisjestapijt zitten en begon voorzichtig te bladeren in het oude boek. Er steeg een stofwolkje op vanaf de kaft.