Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

‘1925 – mei, Het meisje dat zoo graag een zusje wilde,’ las Nina voor .

‘1952 – augustus, De zaak van de verbrande meubels,’ las Alfa, die met het boek in haar hand tegenover Nina op de grond ging zitten.

‘1925 – mei, De mislukte oogst van boer Felix,’ zei Nina. ‘Kijk, met plaatjes. Dwergtarwe, Gewone tarwe, Emmertarwe.’ Ze hield het boek omhoog zodat de anderen de ingeplakte tekeningen ook konden zien.

‘1952 – augustus, Drie zusters die strijden om dezelfde man,’ ging Alfa verder.

‘Haha, hoe lossen ze dat op?’ vroeg Nina.

Alfa las het stuk tekst over de zussen en de man snel door. ‘Ze hebben mannen gezocht die leuk waren en die op de zussen afgestuurd. In de winkel, in de Dorpsstraat, in het café. Net zolang tot ze alle drie verliefd waren.’

‘En die ene man dan?’ vroeg Nina. ‘Die eerste?’

Alfa giechelde. ‘Die was op iemand anders, een vrouw met rood haar uit Haarlem.’

Daarna bladerden ze in stilte de dikke boeken door, op zoek naar een zaak over een speelveldje en een over een muur. ‘Ik heb wat!’ zei Alfa. ‘1952 - juni, Hoe een speelveldje werd gered. ’

‘Ja!’ riep Nina. ‘Lees voor!’

Alfa rechtte haar rug en las de zaak voor.

Het speelveldje aan de Adriaan Minkemalaan te Waddinxveen werd door de jeugd gebruikt voor voetbal, verstoppertje en picknicks. De gemeente wilde echter een kruidenier op de plek van het veldje. Er was reeds een kruidenier in het dorp en veel buurtbewoners stuurden brieven aan de gemeente om het veldje te behouden. Dit hielp niet (al zorgde het er wel voor dat het

M

v

O

over deze zaak vernam). Wij hebben een controleur naar het veldje gestuurd, die spoedig tot de conclusie kwam dat het de enige groene plek in de wijde omgeving was. Volgens de wet heeft een kind het recht op een speelplaats en moet er daarom altijd binnen een kilometer een speelplek te vinden zijn. Zonder het veldje zou er een compleet nieuwe speeltuin moeten komen, wat meer zou kosten. Toen de gemeente Waddinxveen dit vernam, hebben ze een andere locatie gevonden voor de kruidenier en het veldje zo behouden.

‘Met een kaartje van Waddinxveen,’ zei Alfa.

‘Wat een goed idee.’ Ruben knikte enthousiast. ‘Het recht op een speelplek.’

‘Bij jullie is ook geen andere speelplek, toch?’ vroeg Nina.

Alfa schudde haar hoofd. ‘Alleen heel veel parkeerterrein.’

‘En de zaak uit 1925?’ vroeg Ruben.

‘Nog niet gevonden.’ Nina sloeg een paar bladzijden om. ‘Wat hebben ze veel zaken opgelost hè, kijk, pagina’s vol alleen al voor augustus 1925. Wacht, ik heb hem!’ Ze veerde op en liet daarbij het boek bijna vallen. ‘Kijk: 1925, september. De zaak van de voetballer en het muurtje. ’

Te Rotterdam, in de Oesterwijk, stond een muurtje hetwelk door kinderen gebruikt werd om met eenen voetbal tegenaan te schoppen. Twee witte vlekken gaven het doel aan. De Gemeente Rotterdam was voornemens het muurtje, dat als doelloos beschouwd werd, te sloopen, dit tot groot ongenoegen van de kinderen. Een onzer ambtenaren ontdekte dat het muurtje door den bekenden voetballer Jan de Grootte, uitkomende voor het Nederlandsch elftal, nog in zijn jeugd gebruikt was om het voetbalspel onder den knie te krijgen. We stelden De Grootte op de hoogte en hij protesteerde tegen de plannen. De gemeente heeft daarop onmiddellijk het besluit tot sloop van het muurtje ingetrokken, en het omgedoopt tot een sportmonument genaamd ‘het Jan de Grootte-muurtje.’

Nina glimlachte toen ze die laatste zin las. ‘Wat een slimme mensen daar bij het Ministerie, zeg.’

Ruben pakte zijn mobiel. ‘Ik schrijf ze op, oké, deze zaken?’ Zijn vingers gleden over het touchscreen. ‘Recht op een speelplek,’ mompelde hij. ‘Bekende voetballer.’

Opeens riep Alfa hard: ‘Wow!’

Ze zat met het boek uit 1952 op schoot en was aan het bladeren, hier en daar had ze een paar zinnen uit een zaak gelezen. Maar nu zat ze stil te turen naar één pagina. ‘Wow!’ zei ze nog een keer, nu veel zachter.

‘Wat is er?’ vroeg Ruben.

‘Nina,’ zei Alfa. ‘Dit moet je echt zien.’

Nina keek haar aan. ‘Haha, Alfie, heb je een gekke zaak gevonden?’

Maar Alfa zei niks en duwde alleen het dikke boek naar haar toe. ‘Boven aan die bladzijde, lees maar.’

En Nina las.

Juni 1952 – De zaak van het jongetje met de mysterieuze ziekte

In de Breestraat woonde het gezin Zout met vijf kinderen, waarvan de derde, Leo, bijzonder ziek was. Het kind van zes jaar at niet meer en had hoge koortsen. De familie verzorgde hem goed, maar geen dokter wist wat er aan de hand was. Het Ministerie heeft toen dr. Wilterman gestuurd, een Vlaamse specialist op het gebied van koorts. Dr. Wilterman herkende de verschijnselen van malaria, hetgeen niet waarschijnlijk maar ook niet onmogelijk is in Nederland. Hij gaf de familie de juiste medicijnen, waarna het jongetje snel aansterkte. Dr. Wilterman, zijn reis vanuit Antwerpen en de medicijnen zijn betaald uit het algemene fonds van het Ministerie van Oplossingen.

‘Ja. Ja, natuurlijk,’ fluisterde Nina. Ze schudde haar hoofd zachtjes. ‘Het is eigenlijk superlogisch dat het zo is gegaan. Maar, wow.’

‘Ja, wow,’ zei Alfa. De meiden keken elkaar aan.

‘En hij heet Leo?’ vroeg Alfa.

Nina knikte.

‘Wat is er nou?’ vroeg Ruben. ‘Ik snap het niet! Wie is Leo? Waarom zeggen jullie steeds “wow”?’ Hij pakte het boek van Nina’s schoot en begon te lezen. ‘Gaat het hierom, om dat zieke jongetje?’

‘Dat is Nina’s opa,’ zei Alfa. ‘Die was zo ziek toen hij klein was en die werd pas beter toen die vreemde dokter langs was geweest.’

‘Je opa? In dit boek?’ Rubens mond viel open.

‘Papa zegt altijd dat we er zonder hulp niet waren geweest,’ zei Nina. ‘Als opa toen die pillen niet had gehad, was hij misschien nooit beter geworden en dan had hij papa niet gekregen en papa mij niet.’

‘Wow,’ zei Ruben nu ook.

‘Opa Leo vertelt het verhaal elke verjaardag weer,’ zei Nina. ‘Toen hij groter was, heeft hij wel eens geprobeerd die dokter te vinden, maar hij gebruikte een andere naam. Dokter Verwaert, zei opa altijd, met a-e. En die heeft hij nooit teruggevonden.’

‘Daarom dus,’ zei Ruben.

‘Ja, daarom dus.’ Nina staarde naar het raam. ‘Zullen we naar mevrouw Vis gaan?’ vroeg ze. ‘Nu wil ik helemáál horen waarom het Ministerie niet meer bestaat.’

Het Internationale Genootschap

Mevrouw Vis zat er net zo bij als de dag daarvoor. In haar grote, bruine stoel, met een poes op de leuning. Ze glimlachte toen ze de kinderen binnen hoorde komen.

‘Dag mevrouw Vis,’ zei Nina.

‘Daar zijn we weer,’ zei Alfa.

Ruben liep naar mevrouw Vis toe en legde zijn hand eventjes op de hare. Nina vond het er lief uitzien, zo’n jongenshand op de oude rimpels van de buurvrouw. ‘Ik zet wel thee,’ zei hij.

‘Ik heb net iets ontdekt, mevrouw,’ zei Nina terwijl ze aan tafel ging zitten. Ze had er kriebels van in haar buik.

‘O ja?’ zei mevrouw Vis. ‘Wat dan?’

‘Er staat een zaak in het boek over mijn opa Leo.’

‘Je opa? In 1952?’

Nina knikte, bedacht zich en zei hardop: ‘Ja. Ik zal het voorlezen.’ Ze legde het boek op tafel en bladerde door naar juni 1952. Ze las De zaak van het jongetje met de mysterieuze ziekte voor aan mevrouw Vis. Toen ze klaar was, zag ze dat de buurvrouw glimlachte. ‘Die zaak kan ik me nog wel herinneren,’ zei ze. ‘Dat was een erg ziek jongetje. Ik ben ontzettend blij dat het zo goed met hem is afgelopen en dat ik zijn kleindochter nu op bezoek heb. Wat bijzonder.’