Эўфарыён
Песні, танцы, радасць сына —
Гэта шчасце для бацькоў.
І суладна, і адзіна
Зноў пульсуе ў сэрцах кроў.
Алена
Божай лучнасцю каханне
Паядноўвае дваіх.
А найлепшае з’яднанне —
Згода шчырая траіх.
Фаўст
Шчасце зноў цяпер са мною —
Я ўвесь твой, а ты мая.
Мы ў саюзе між сабою —
Іншага й не прагну я.
Хор
У прыгожым іх дзіцяці —
Мары светлай яркі квет.
Хай яны жывуць у шчасці
Многа зім і многа лет.
Эўфарыён
Пабегаць дайце,
Павесяліцца:
У высі неба
Хачу я ўзвіцца.
Мой дух не стыне,—
Хачу акрас.
Фаўст
Спакойна, хлопча,
Не зарывайся,
Падзення потырч
Асцерагайся.
Мой мілы сыне,
Не кідай нас.
Эўфарыён
Турмой мне стала
Зямная нэндза.
Пусціце рукі,
Пусціце сэрца,
На волю думкі
Ляцяць мае!
Алена
Падумай, мілы,
Каго ты кінеш,
Чые ты сілы
У смерць абрынеш?
Мае загубіш,
Яго, свае!
Хор
І еднасць вашу
Ён разаб’е!
Алена і Фаўст
Страснасць запалу,
Мілы наш сыне,
Зведай памалу,
Шал твой астыне
Тут, на прыволлі
Ціхіх далін.
Эўфарыён
З вашае волі —
Не выйдзе ваш сын.
(Уецца паміж хорам, парываючы ўсіх да танца.)
На карагоды я
Майстар і зух, —
Толькі б мелодыя,
Жвавасць і рух.
Алена
Добра, сыночак, скачы,
Танцам красунь вучы.
Ты карагодзь, іграй.
Фаўст
Не падабаецца, не —
Гэты іх танец мне.
Скончыцца лепш няхай!
Эўфарыён і хор карагодзяць, танцуючы і спяваючы.
Хор
Ручкай рухаваю,
Плаўнай і гнуткай,
Ножкаю жваваю,
Спрытнай і хуткай,
Вабячы вока нам
Станам дзіцячым,
Пасмаю-локанам,
Рухам гарачым,
Зачаравала
Гэта дзіця.
Сэрца ўспалала
Ад пачуцця!
Паўза.
Эўфарыён
Вы ўсе, дзяўчаты,
Як тыя лані,
Хутчэй пад шаты,
А я за вамі.
Я — паляўнічы,
Дзічына — вы!
Хор
У скокі-ловы
Пачнём гуляць мы,
Усе гатовы
Цябе абняць мы.
Бяжым, красунчык,
На паплавы!
Эўфарыён
Ляцім, лунаем
Над лугам, гаем.
Рахманай мілай
Я не лаўлю,—
Узяўшы сілай,
Мацней люблю.
Алена і Фаўст
Шал які! Які тут вэрхал! —
Ні канца і ні супыну.
Праз лугі, праз гоні рэхам
Трубны год ляціць над долам!
Гоман, грукат, віск і крык!
Хор (хутка ўваходзячы па адной)
Ганарысты жартаўнік ён —
Не спыніўся перад колам,
Усярэдзіну пранік ён,
Падхапіў дзяўчо — і знік!
Эўфарыён (несучы маладую дзяўчыну)
На забаву я красу
Правам дужага нясу.
Грудзі пругкія я ўпешчу,
Губкі пухлыя я ўлешчу,
Моц сваю, запал і волю
Перамогай задаволю.
Дзяўчына
Адпусці! У гэтай плоці
Вольны дух і сіла ёсць,
І тваёй юрні, ахвоце
Не аддасца прыгажосць.
Замахнулася замнога
Самаўпэўненасць твая,
Ой, глядзі, з цябе, дурнога,
Пасмяюся ўволю я.
(Успалымняецца і ўзносіцца.)
Ну, саколік, дагані!
У эфірнай вышыні
Дагарыць краса мая!
Эўфарыён (атрасаючы рэшткі полымя)
Тут навокал граніт,
Тут лясны гушчар,
А юначы мой спрыт
Прагне ўзвіцца да хмар,
Ветру парыўнага свісту,
Хваляў буруннага хлісту.
Я на прастор палячу —
Вольна дыхнуць хачу!
(Скача ўсё вышэй і вышэй са скалы на скалу.)
Алена, Фаўст, хор
Хочаш з козачкай зраўняцца,—
Не сарвіся з гонкіх круч.
Эўфарыён
Мне б угору толькі ўзняцца,
Разарваць тугі абруч!
Бачу і пазнаю:
Я ў Пелопса {236} 236 Я ў Пелопса стаю . — Пелопс — паводле грэчаскай міфалогіі, унук Зеўса і ўладар Пелапанеса.
стаю —
Край абмыты марамі,
Край з крутымі гарамі.
Хор
Можа, цябе гнятуць
Лес і ўцёсы?
Глянь: доле ў нас растуць
З гронкамі лозы,
Смоквы, нібы ў раі —
Розныя ёсць плады.
У блаславёным краі
Блаславёны і ты.
Эўфарыён
Ваша адна трызня:
Мірнага ўведаць дня.
Перамога і бой —
Вось дэвіз мой!
Хор
Хто парываецца прагна
Да ваяўнічых дзей,
Той губіць марна
Шчасце надзей.
Читать дальше
