Фаркіяда
Вочы ледзь папрадзіралі,
а ўжо вас грызе нудота?
Слухайце ж: у гэтых гротах,
у альтанках і пячорах —
У зацішку ідылічным
наша пані з нашым панам
Для любві знайшлі прытулак.
Хор
Фаркіяда
Прытул самотны!
Толькі мне адной з даверам
даручылі быць служанкай.
Я давер іх апраўдала
і прыслужвала рупліва.
Потым трохі адышлася,
каб сабраць карэння, моху,—
Разумеючы, што трэба
маладых адных пакінуць.
І пакінула я іх.
Хор
Кажаш так, нібы ў пячоры
цэлы свет, нам невядомы,
Лес і луг, азёры, рэкі —
ах, пустое ты пляцеш!
Фаркіяда
Не маню, кажу вам праўду!
Там бясконцыя прасторы!
Так праходзячы па залах,
я пачула са здзіўленнем —
Смех дзіцячы гучным рэхам
пад скляпеннем аддаецца.
Азірнулася, гляджу я:
хлопчык рэзвы і свавольны
На каленях у Алены;
потым скок! — і ён у бацькі!
Што ўсчалося! Пацалункі,
ласкі матчыны, пяшчоты,
Звонкі смех, і гулі-гушкі,
і гарэзлівыя жарты
Аглушылі ўраз мяне.
Голы і бяскрылы геній,
як той фаўн, але не дзікі,
На зямлю з каленяў скача,
а зямля паверхняй пругкай
Падкідае зноў угору,
раз, другі; гляджу — анёлак
Скача ўжо з зямлі пад столь.
У трывозе маці кліча:
ты скачы сабе, падскоквай —
Ды ўнікай свабодных лётаў,
лёт не суджаны табе.
Ушчувае сына бацька:
у зямлі схавана сіла,—
Што табе скакаць угору?
Пальцам толькі дакраніся
Да зямлі, і, як Антэю,
дасць яна табе мацунак.
А хлапчук нібы не чуе,
скача з каменя на камень,
Быццам мячык; толькі раптам
ён знікае ў прорве дзікай.
Маці ў роспачы галосіць,
бацька ціха суцяшае,
Я ад страху памярцвела.
Толькі — бач! якое шчасце —
Можа, скарбы там схаваны?
Бо ў ядвабе, ў яркіх кветках
Ён з’яўляецца ізноў!
Ветрык грае кутасамі,
рдзеюць стужкі і каралі —
Залатая ліра ў ручках,
сам ён стройны, нібы Феб,
На скалу дзіця ўзыходзіць.
Мы ў шчаслівым захапленні!
Маці радасная мужа
абдымае і цалуе.
А над імі ззяюць німбы!
А навокал азарэнне,
Зіхаценне і здзіўленне —
звышмагутнай сілай духа!
А хлапчук сваёй паставай
выдае ў сабе суцэльнасць
Незвычайнай прыгажосці,
ён і ў рухах грацыёзных —
І гармонія, і песня;
самі ўбачыце вы гэта —
Дзіва дзіўнае ён, цуд!
Хор
Цудам ты гэта завеш,
Крыцянка-палонніца?
Хіба не чула легенд,
Падобных на дзіва?
Песень Іоніі,
Песень Элады,
Складзеных некалі ў гонар
Грэчаскіх мужных герояў?
Усё нам памяць прыгадвае.
Усё, што было, што здаралася,—
Водгулле сумных эпох,
Водгулле цудаў былых.
Не дараўняецца твой расказ
Да песняў і казак Махі,
Неверагодных і дзіўных
Песняў Махі {234} 234 Песняў Махі пра сына. — Маха (Мая) — міфічная грэчаская плеяда, німфа гор, маці Гермеса.
пра сына.
Сыночак яе Гермес,
Прыгожы і дужы;
Нянькі яго спавілі
Рупліва ў пялюшкі,
Як толькі ён нарадзіўся.
Толькі свавольнік
Ручкамі, ножкамі, цельцам
Скінуў пялюшкі,
Скінуў прыгнёт пурпуровых адзежын,
Нібы матылёк
Непатрэбную абалонку лічынкі;
Жвава расправіў ён крылцы
І ў паднябессе,
У Эфірную высь
Смела ён паляцеў.
Гэты, гарэзлівы,
Змалку быў сябрам
Злодзеям і скамарохам,
Дэманам цёмным і хцівым.
Хітрыкамі ў Пасейдона
Трызубец ён выдабыў,
Меч у Арэса ўкрасці асмеліўся;
А ў Феба —
Стрэлы з калчанам,
Клешчы ў Гефеста спрытна ён згроб.
Выкраў бы ён і маланкі ў Зеўса,
Ды абпаліцца баяўся.
Даў ён падножку Эросу
У адзінаборстве.
Венеру мілуючы,
Украў яе пояс.
З пячоры чуецца чароўная струнная музыка. Усе слухаюць, глыбока ўзрушаныя. Да абазначанай паўзы дзеянне ідзе пад музыку.
Фаркіяда
Слухайце, якія гукі,
Што за дзіўная ігра!
Жарты вашыя і штукі
Вам даўно забыць пара.
Мудрагелістай здаецца
Наша песня нездарма.
Трэба, каб яна ад сэрца,
Ад душы ішла сама.
(Адыходзіць да скалы.)
Хор
Бачце, нават Фаркіяда
Зачарована стаіць.
Як жа гэтых чар улада
Нас павінна паланіць!
Бо ярчэй, цяплей, адменней,
Чым святло зямной зары,
Тое шчодрае праменне,
Што народжана ўнутры!
Алена, Фаўст, Эўфарыён {235} 235 Эўфарыён — сын Фаўста і Алены (паводле міфа — Алены і Ахіла). Рысы Эўфарыёна навеяны асобай Байрана, які загінуў, прымаючы ўдзел у вызваленчай вайне грэчаскага народа.
у апісаных раней уборах.
Читать дальше
