Як толькі вораг пакарыцца,
Уводзьце кожны свой закон,—
Але адная ў вас царыца,
Адзін у вас — Лакедэмон.
Дапамагчы яна вам рада,
Вам сілы дасць для перамог.
А трэба рада ці спагада —
Вы да яе ўпадзіце ног.
(Фаўст сыходзіць з трона.)
Князі абступаюць яго, каб лепш пачуць яго загады і распараджэнні.
Хор
Хто хоча прыгожую мець,
Хай за зброю бярэцца.
Калі ён узяў прыгажосць,
Роўнай якой на свеце няма,—
Ёю спакойна валодаць не будзе:
Бо хітры праныра ўкрасці гатовы яе,
А дзёрзкі разбойнік вырваць сілаю з рук,—
Гэтым замахам рыхтуй адпор!
Князя за гэта хвалю я.
Князя за гэта шаную —
Смела, разумна паводзіць сябе,
Нават моцныя перад ім,
Схіліўшы галовы, пакорна стаяць,
Ловячы кожны загад на паўслове.
І хай сабе за мізэрную плату,
Але славу князю здабудуць
І сілу памножаць яго.
Хто ж яе адбярэ
У магутнага ўладцы,
Хто з рук яго вырве царыцу?
Дык хай жа валодае ёю адзін,—
Мы ўдвайне яго ўладу шануем,
Бо ён абароніць і нас
Мурам высокім і войскам магутным.
Фаўст
Для ўлады нашае — не страта
Такія шчодрыя дары:
Хай войска йдзе на супастата,
А мы застанемся ў шатры.
Яны ўбароняць ад захопу
Умацаваны царскі двор,
І гэты край, і ўсю Еўропу,
Спалучаныя стужкай гор.
Шчаслівы край! Усе плямёны
Тут у раі жывуць здаўна!
Алены край багаславёны,
Тут нарадзілася яна.
Сястру, братоў і ўсіх у родзе
Красой яна пераўзышла,
Калі ў чароце на Эўроце,
Як лебядзёўна, ў свет пайшла {233} 233 Калі ў чароце на Эўроце,/Як лебядзёўна, ў свет пайшла. — Паводле аднаго з міфаў, Алена выйшла з яйка, аплодненага лебедзем-Зеўсам.
.
І краю ў яркім пышным цвеце,
Табе пакорліваму зноў,
Адзінаму на белым свеце
Ты аддавай сваю любоў.
Няхай праменне і не вельмі грэе
Крутой гары сівую галаву,
Але сям-там на схілах зелянее,—
І козачка паскубвае траву.
Ніжэй — цурчаць крыніцы, стужкі рэчак
Іскрацца ў зелені густой травы,
І тысячагаловы гурт авечак
Спяшаецца на выпас лугавы.
Пасуцца быдла свойскага атары
Над прорвамі на кручах вольных гор —
Хлявы ім не патрэбны і кашары,
Калі навокал тысячы пячор.
Тут храм прыродны Пана, тут раздолле
Гарэзам-німфам ў дзікім гушчары,
Дзе дрэваў векавых густое голле
Калышацца шумліва на вятры.
Адвечны дрэмле лес сівы, дрымучы!
Лагодзіць сэрца мяккі халадок
Дубровы водарнай на дзікай кручы;
Зямных крыніц бруіць гаючы сок.
Плыве пад шатамі лясной дрымоты
Малочных ручаінак сырадой…
Ніжэй — сады цяністыя, гароды
Мядзвянаю прапахлі смакатой.
Народ здаровы тут, на белым свеце
Няма нідзе такіх румяных шчок,
Нібы ашчасціла само бяссмерце
Усіх сыноў тутэйшых і дачок.
Тут чалавек, як бацька клапатлівы,
Заўсёды ў дзецях вечніць сваю кроў,
І я не ведаю, ці на зямлі вы,
Ці, можа, вы сышлі пад райскі схоў.
І Апалон тут пасвіў коз чароды,
Сам — дасканаласць ён і прыгажосць;
У харастве і чысціні прыроды
Заўсёды лучнасць чыстых сэрцаў ёсць.
(Садзіцца поруч з Аленай.)
Багі ў адзнаку ўзнагароды
Табе прывабнасць аддалі,
Каб ты няшчасці і нягоды
Магла нам скрашваць на зямлі.
Ганебна ў замкавым палоне
Няволіць гордую газель!
Табе — Аркадзіі улонне!
Табе — нектарная купель!
Нас клічуць вольныя паляны
У край бясхмарнай пекнаты,
Там у лясны шацёр лісцвяны
Царыцай шчасця ўвойдзеш ты!
Да чарады гротаў і пячор туляцца закрытыя альшанкі. Цяністы гай прасціраецца аж да навакольных стромых скал.
Фаўста і Алены не відаць. Дзяўчатыз хору спяць на паляне, падзяліўшыся на групкі.
Фаркіяда
Як спяць мае дзяўчаты доўга й соладка
Ці сніцца ім той цуд, які надоечы
Наяве я пабачыла, — не ведаю.
Пара будзіць, пара: няхай падзівяцца.
І вы, барадачы, мужы шаноўныя,
Што седзіцё ў чаканні дзіва дзіўнага,
Выходзьце! Атрасайце вашы кучары,
Пратрыце вочы і мяне паслухайце.
Хор
О, адкрый жа, Фаркіяда,
нам прычыны хвалявання.
Мы заўсёды рады слухаць
незвычайныя легенды,
Бо даўно ўжо ўсім абрыдла
гэтых скал крутых маўчанне.
Читать дальше
