Выходзяць.
Сірэны (на вяршынях скал)
Што гэта там у далях
Калышацца на хвалях,
Дзе парус мкне крылаты?
Вясёлыя дзяўчаты,
Русалачкі марскія.
Вада — то іх стыхія.
Са скал сыходзьма, дзевы,
Паслухайма іх спевы.
Нерэіды і трытоны
Хай дзівяцца нябёсы
На дзіўныя дзівосы.
Кабірам шчыт Хілоны {199} 199 Кабірам шчыт Хілоны . — Хілона — німфа, была ператворана Гермесам у чарапаху.
—
Як сімвал абароны.
Кабіраў сустракайце
І гімны ім спявайце!
Сірэны
Вы ростам — няўдалыя,
Вы сілай — трывалыя,
Надзея апошняя
Тапельца кожнага.
Нерэіды і трытоны
Хай з намі і кабіры
Спраўляюць фэст у міры.
Калі кабір гуляе,
Нептун адпачывае.
Сірэны
Наткнуўшыся на мель,
Патоне карабель.
Кабір жа мараку
Заўжды падасць руку.
Нерэіды і трытоны
З намі трое, а чацвёрты,
Вельмі важны, вельмі горды,
Не прыстаў да іх траіх,—
Кажа: «Думаю за ўсіх».
Сірэны
Хай бог смяецца з бога,
З таго ім анічога.
А ў нас да ўсіх павага,
Таму й жывём няблага.
Нерэіды і трытоны
Сямёра ўсіх было. {200} 200 З намі трое, а чацвёрты…/Сямёра ўсіх было. — Іранічны намёк на розныя «звесткі» пра колькасць кабіраў — у працах даследчыкаў міфаў.
Сірэны
Нерэіды і трытоны
Гэта адкуль нам знаць?
Лепш на Алімпе спытаць.
Не ведаем вось мы,
Адкуль там восьмы.
Прыйсці абяцаюцца,
Заўсёды спазняюцца.
Вечна спяшаюцца
Непараўнальныя,
Зведаць стараюцца
Непазнавальнае.
Сірэны
Малітвай ім,
Багам усім —
Чужым, сваім —
Мы дагадзім.
Нерэіды і трытоны
Свята пышнае мы справім
І саміх сябе праславім.
Сірэны
Герояў Элады
Уславіць мы рады —
Руно здабылі
І славу знайшлі!
І вас мы славім шчыра,
Бо вы знайшлі кабіра!
Агульны хор
І вас мы славім шчыра,
І нас праслаўце шчыра,
Бо вы знайшлі кабіра!
Бо мы знайшлі кабіра!
Нерэідыі трытоныплывуць далей.
Гамункул
З такога прымітыву
Даюся проста дзіву —
У ім вучоныя бароды
Шукаюць завязі прыроды.
Фалес
Стары мядзяк не йдзе ў раміз,
Іржа ж — каштоўнейшая з рыс.
Пратэй (нябачна)
Я люблю ва ўсім і ўсюды
Рэспектабельнасць і цуды.
Фалес
Пратэй (чэрававяшчальна, то здаецца зблізку, то здаецца здалёк)
Фалес
Ты ўсё штукарыш, баламут?
Я твой таварыш, я — Фалес,
Выходзь ужо, куды залез?
Пратэй (нібыта здалёк)
Фалес (нішкам Гамункулу)
Ён недзе блізка.
Каб гэта ты ярчэй забліскаў —
На ўсё цікаўны ён, як рыба,—
Ці там дабро, ці там пахіба.
Гамункул
Я ўжо нагрэўся дабяла —
Баюся я, каб не расплавіць шкла.
Пратэй (у вобразе вялізнай чарапахі)
Што там блішчыць, мігціць, іскрыцца?
Фалес (засціць Гамункула)
Выходзь, каб добра падзівіцца.
А хочаш знаць, якія рэчы
Мы ад цябе хаваем, ты
Прымі лепш вобраз чалавечы
Без розных штук і смехаты.
Пратэй (у высакароднай чалавечай паставе)
А ты і ў хітрыках мудрэц!
Фалес
Табе ж патрапіць трэба ўмець!
(Адкрывае Гамункула.)
Пратэй (здзіўлена)
Бліскучы карлік! Проста дзіва!
Фалес
Парады просіць ён пачціва.
Адкрыў сваю мне мару, свой сакрэт,
Што хоча цалкам выпладзіцца ў свет.
У ім духоўнага паўнютка-поўна,
А плоцкае ў ім выяўлена ўмоўна.
Даўно б загінуў, каб не берагло
Яго істоту колбы гэтай шкло.
Вось мы і думаем — ты не супроць,
Каб гэты дух ды ўжыўся ў плоць?
Пратэй
Ты, беззаганнага зачацця плод,
Не нарадзіўшыся, ты рынуўся ў палёт?
Фалес (ціха)
Здаецца мне, дзіцёнак голы
Яшчэ ў дадатак і двухполы.
Читать дальше
