Сірэны
Добра знаем, пад вадою
Ходзяць рыбкі чарадою —
То наверх ідуць, то ўглыб.
То гуляюць зноў на хвалі.
Пэўна, ў світу вы папалі,
Бо значнейшыя ад рыб.
Нерэіды і трытоны
Выплываючы з пучыны,
Зразумелі мы прычыны,
Што дурніцамі былі б,
Каб нырцамі, плывам спорым
Не даказвалі, што ў моры
Мы значнейшыя за рыб.
(Адплываюць.)
Сірэны
Імгненна ўцяклі?
Гуртом паплылі
Яны ў Самафракію
Далей ад вампіраў
Да добрых кабіраў {195} 195 Гуртом паплылі/Яны ў Самафракію…/Да добрых кабіраў .— Самафракія — востраў у Эгейскім моры, кабіры ( яўр . «кабірым» — магутныя) — таямнічыя боствы, культ якіх быў на востраве Самафракія.
На гожасць усякую,
На дальнія рыфы.
Ёсць даўнія міфы,
Што плодзяцца боствы
Там самі з сябе,
Не могучы проста
Стрымацца ў пладзьбе.
Не гасні, свяціла,
Да ранішняй золі,
Дай нашай сваволі
Нацешыцца міла.
Фалес (на беразе, Гамункулу)
Я б мог цябе правесці да дзвярэй,
Пячоры той, дзе песціцца Нерэй {196} 196 Нерэй — бог Эгейскага мора; нерэіды — яго дочкі, марскія німфы.
.
Але ён стаў такі дзікун,
Такі прыдзірлівы буркун,
Нібы цячэ ў ягоных жылах жоўць —
Яго цяпер і не заводзь.
Жыве самотна, як анахарэт,
Відаць, яму нямілы белы свет.
А зрэшты, што ні гавары,
А шмат каму памог стары.
Гамункул
Пастукаем. Я не баюся,
Што, можа, стукну й разаб’юся.
Нерэй
О, галасы людскія на дварэ.
Мяне адразу ўжо і злосць бярэ,—
З багамі чэрнь надумала раўняцца,
Не могучы і над сабой падняцца.
Мне, богу, адпачыць даўно пара,
Ды не магу я не рабіць дабра.
Ці не таму мне так несамавіта,
Што ўсё дабро маё людзьмі забыта.
Фалес
І ўсё ж адказам нас не абыходзь;
Вось гэты дух, увязнены ў сасудзе,
Агеньчык-чалавек, удзячны будзе,
Калі параіш, як ужыцца ў плоць.
Нерэй
Народ сваім стаў розумам багаты,—
Не будзе ён маім указкам рады.
Ці ж то не я асцерагаў Парыса:
Пакінь, казаў, нашто табе здаліся
Жанкі чужыя? Слухаў ён парады? —
Вайну траянцаў, элінскі паход,
Аблогу доўгую на дзесяць год,
Трэск бэлек, грукат, шал агню,
Знішчэнне, страшную разню,
Герояў мужных марны скон
І судны дзень, калі загінуў Іліён,—
Прынц гэта на алтар усклаў
Сваіх сумніцельных любоўных спраў.
І гэта непазбыўная хімера,
На страх патомкам ліраю Гамера
Апетая, — прадказана ж была.
Не слухаўся Парыс, не ўнікнуў зла.
І колькі слаўных дочак і сыноў
Здабычай сталі піндавых арлоў!
Ці не дарма чакала Пенелопа?
А я ж казаў герою Адысею
Пра хітрую, падступную Цырцэю,
Пра аднавокага казаў Цыклопа,
Пра неабачлівасць яго сяброў.
Што ж ён? Паслухаўся разумных слоў?
Ды не! — ён рынуўся ў віры трывог
І толькі выпадкам жыццё збярог.
Фалес
Забудзь хутчэй гарачнасць маладых —
Ці мала ўдзячных знойдзецца між іх;
Удзячнасць пераважвае заўжды
Няўдзячнасці і чэрствасці плады.
Парай, вялікі старац і мудрэц,
Як можа волю атрымаць хлапец?
Нерэй
Не псуйце мне мой радасны настрой —
На ўсё свой час, ва ўсім парадак свой.
На фэст чакаю дочак-нерэід,
Марскіх кудзесніц — грацый і дарыд.
Такіх стварэнняў дзіўных, як у нас,
Алімп не бачыў і Парнас —
Гарэзуюць у ярасці буруна,
І чуецца крыштальных кропель звон,—
Калі імчацца скакуны Нептуна,
Калі імчыцца вадзяны дракон.
Усё ў вадавароце — бог і світа —
З марской стыхіяй непарыўна зліта.
Ужо ляціць па хвалях калясніца,
Венерына квадрыга-бліскавіца!
Там першая красуня Галатэя {197} 197 Там першая красуня Галатэя . — Галатэя — дачка Нерэя, саперніца Афрадзіты. Кіпрыда — Афрадзіта (Венера), Пафос — горад на Кіпры, дзе быў храм Афрадзіты.
На ярка-чыстай роўнядзі Эгея
Картэжам правіць. Ёй пасля Кіпрыды
Прыпала ездзіць на святочным возе.
Дарыды служаць ёй і нерэіды
Яна цяпер багіняй у Пафосе;
Ідзіце да Пратэя — мудры дзед
Параду дасць, раскажа ўсё як след.
(Ідзе да мора.)
Фалес
Казаў жа я, што цвёрды мае лоб
Стары Нерэй, пустэльнік-мізантроп.
Ідзём лепш, хлопча, да Пратэя {198} 198 Ідзём лепш, хлопча, да Пратэя. — Пратэй — сын Акіяна і Фетыды, мудры марскі старац, які мог пераўтварацца.
.
Ёсць хібы і ў яго — ды іншага парадку:
Дзядок таемнасць любіць і загадку;
Па-свойму кожны з нас дурэе.
Читать дальше
