Трубы.
Астролаг
Пачніся, драма, — гэта мой загад!
Адсуньцеся, муры, далей назад,
Каб даць прасторы магіі і чарам!
І вось кілім, як скручаны пажарам,
Узвіўся, мур рассунуўся, памост
Перад вачамі ўзнік у глыбіні,
І я займаю свой пачэсны пост
На авансцэне.
Мефістофель (з суфлёрскай будкі)
З інтарэсу
І я пачну падбрэхваць п’есу!
(Астролагу.)
Звяздар! Ты чуеш голас зор,—
Пачуй жа, што падказвае суфлёр.
Астролаг
Па чарадзейнай волі на вачах
Палац узнік. Як неба на плячах
Трымаў Атлас, так тут калонаў рад
Падпёр надзейна велічны фасад.
Яны б стрымаць маглі, прынамсі, горы,
Бо храму й дзвюх даволі для апоры.
Архітэктар
І гэта мне антычнасць? Грубасць гэта
Як эталон красы апета?
Мне больш да густу гонкасць нашых вежаў,
Дзе кожны шпіль, здаецца, мкне ў бязмежы,
Спічастыя скляпенні, базілікі —
Які тут стыль, які размах вялікі!
Астролаг
Адзначце ўвагай цуды ў гэты час!
Таймуйце свой запал крытычны —
Хай лёт фантазіі, хай дух антычны
Чаруе дзёрзка і ўладарна вас!
Вы ўсё гатовы вашай мерай мерыць,—
А трэба ў немагчымае паверыць.
Фаўстпадымаецца на сцэну з другога боку.
А вось і маг у вопратцы жраца;
Ён давядзе падзеі да канца
І выкліча багіню вам і бога,—
Глядзіце, з ім ахвярная трынога,
Цішком замовы жрэц мармыча,
Да нас на сцэну духаў кліча.
Фаўст (узнёсла)
О Мацеры з бязмежнасці, якія
Пануюць там, дзе вечнасці стыхія!
Паможа мне цяпер ваш свет самотны.
Я ж ведаю, — жыццепадобны
Свет духаў, казачных істот.
Лунаюць летуценна цені тыя —
Прайшлі яны свае шляхі зямныя
І ўжо да вас вядуць апошні лёт,
Каб каля вас аж да сканчэння веку
Прымаць бяссмерце, ласку і апеку —
Даў ім прытулак цемры гмах.
Цяпер іх мужны выклікае маг.
Каб кожны ў мроіве бясцелых ценяў
Убачыць тое мог, аб чым ён летуценіў.
Астролаг
Ключом агністым Фаўст крануўся шалі —
І сцэну пасмы дымныя заслалі,
Сплятаючыся ў дзіўныя аблокі,
Ствараючы адзінае сугучча хору,
Якое ўзносіцца ўрачыста ўгору.
Гучыць, звініць увесь палац высокі,
Трымцяць, пяюць калоны і трыгліф —
Сімфонія, жывы антычны міф…
Туман рассеяўся… Антракт…
І вось прыгожы станісты юнак
Нячутным крокам выйшаў з-за куліс…
Тут змоўкну я, бо ўсе ў прыціхлай зале
Без каментарыяў маіх пазналі:
То прынц траянскі, прыгажун Парыс.
Уваходзіць Парыс.
Дама
О яркі бляск юначай бурнай сілы!
Другая
Румяны персік, спелы, свежы, мілы.
Трэцяя
Прыпухлая, нібыта банцік, губка.
Чацвёртая
Ты, мусіць, выпіла б з такога кубка?
Пятая
Які прыгожы ён і далікатны!
Шостая
З усіх мужчын на свеце самы здатны!
Рыцар
Пастух і ёсць пастух — не з нашай сферы,—
Ці ж гэта вам прыдворныя манеры?
Другі
Прыгожы ён, бо голы і кудлаты,—
Ці будзе ён такі, калі надзене латы?
Дама
Садзіцца — божухна, я ў захапленні!
Рыцар
І вам карціць Парысу на калені?
Другая
О грацыёзны, мяккі, плаўны рух!
Камергер
Разлёгся, бачыце, дзікун-пастух!
Дама
Наўме вам толькі здзекі, кпіны, свары.
Камергер
Так нельга вольнічаць пры гасудары!
Дама
Дык гэта ж толькі ў п’есе, хто ж не знае.
Камергер
Нідзе прыстойнасць лішняй не бывае.
Дама
Заснуў. Пяшчотна так усё, кранальна.
Камергер
Так, ён храпе на сцэне натуральна.
Паненка (замілавана)
Не чараўнічы дым і фіміям,
А іншы пах лагодзіць сэрца нам.
Маладзіца
Нібы цячэ амброзія з памосту,
Душу вярэдзіць нават.
Старая пані
Кветкі ўзросту,
Нектар і мёд у гожым юнаку,
І я такому аддала б руку.
Уваходзіць Алена.
Мефістофель (сам сабе)
Читать дальше
