Фурыi
Алекта
Даверлівасць мы шчыра вашу любім;
Нам, фурыям ліслівым, вельмі проста
Ашальмаваць каханка, як прахвоста,—
Нашэпчам, наплявузгаем, загубім.
Мы толькі скажам хлопцу, што нявеста
З другімі бавіцца, другім міргае;
Ды каб хоць людская была — худая,
Як той казаў — ні рошчына, ні цеста.
А ёй нашэпчам: «Твой каханы хлопец
Перад другой дзяўчынай чапурыцца,
Яшчэ й пакепвае з цябе, дурніца».—
І будзе свара, і ўсяго там хопіць.
Мегера
Калі ж яны асмеляцца пабрацца,
Дык столькі я ў іх шлюб улью атруты,
Пякучай жоўці і сямейнай смуты,
Што праз жыццё ім будзе адрыгацца.
Што знаю я ў людскім метамарфозе?
Няма граніцы чалавечым марам:
Здабыты скарб аддаць вам могуць дарам,
Пагрэўшыся, сумуюць па марозе.
Найбольш за ўсё люблю губіць людзей я,
Калі яны адно другому ў пару,
Бо тут не цяжка напусціць кашмару
Ад дэманічнай страсці Асмадзея {143} 143 Асмадзей — у персідскай міфалогіі д’ябал, які разрывае шлюбныя саюзы.
.
Тысіфона
Што атрута? Злыя пашчы?
Здрады напушчу заразу!
Хто кахае дзвюх адразу,
Той ужо зусім прапашчы.
За пацехі і забавы
Прыйдзе, прыйдзе час расплаты —
Будзе гонар твой распяты
Горкай славаю няславы.
Хто даруе зло, падманы
Або выкажа спагаду?
Нават рэха ганіць здраду:
Паўтарае: «Згінь, паганы!»
Герольд
Рассуньцеся! Яшчэ адной грамадзе
Дарогу высцелем на маскарадзе,
Вунь слон ідзе — сапраўдная гара.
Якія вушы, біўні, ногі-ступы!
Я дам вам ключ разгадкі гэтай групы:
На спіне пасярэдзіне шатра
Сядзіць жанчына, незалежна, ўладна,
І тоненькім кіёчкам далікатна
Дарогу ўказвае; між тым другая
Рукою ўсіх гасцей вітае.
А па баках, закутыя ў кайданах,
Дзве паланянкі крочаць на арканах;
Адна, як пліска, спуджана трасецца,
Другая страху не бярэ да сэрца.
Дык, можа, самі пані зробяць ласку
І ўрэшце здымуць з твару маску?
Апаска
Лямпы, свечкі і паходні
Мігацяць ужо з смугі.
Уцякла б я з гэтай сходні,—
Не пускаюць ланцугі.
Блазны, дурні, скіньце маску!
Прэч адгэтуль! Я дрыжу!
Рупіць вам забіць Апаску,
Загубіць маю душу.
Тут злачынцаў цэлы табар; —
Глянеш — проста зубаскал,
Нават твой, здаецца, сябар,
А пад маскаю фіскал.
Як пабегла б я з палаца,
Ды трымаюць кайданы,—
І нідзе не ўратавацца
Ад пагроз і ад труны!
Надзея
А як скончыцца гулянне,
Як уранні сонца ўстане,
Я і сёстры здымем маску,
Каб паўстаць у поўным бляску.
Мы тады па добрай волі
Пагуляем на прыволлі,
Будзем цешыцца, смяяцца,
Красавацца, мілавацца,
Будзем песціцца, кахацца
Без турбот за маскарады —
Будуць людзі ўсе нам рады,
Будуць мары ўсе збывацца.
Верыцца заўсёды мне —
Шчасце нас не абміне.
Мудрасць
Ад Надзеі і Апаскі
Ўсе няшчасці і заганы,
Бо і ў масцы і без маскі
Нам яны касуюць планы.
З-за слана-калоса з ношай
Непакоюся я мала,
А сясцёр з душой варожай
Кайданамі я скавала.
У шатры ў слана на спіне
Едзе, горда ўзняўшы крылы,
Найсвятлейшая багіня,
Ў німбе смеласці і сілы.
Бляск — яе вянчае справы,
Хто яна — спытай любога:
Барацьбы багіня, славы,
А імя ёй — Перамога.
Заіла-Тэрсіт {144} 144 Заіла-Тэрсіт . — Спалучэнне імёнаў двух зайздроснікаў: Заіла — грэчаскага граматыка (ІV—ІІІ ст. да н. э.), які злосна крытыкаваў Гамера, і Тэрсіта — баязліўца і паклёпніка з «Іліяды».
О, як дарэчы! Зараз вам
Брыдотнай лаянкі паддам.
Той Перамозе на слане
Паддам я нават удвайне.
Заганарылася, задрала нос:
Я ж бо Вікторыя, калос! —
Жадаючы, каб люд усіх дзяржаў
Прад ёю кленчыў і дрыжаў!
Ахвотніц славы, перамог —
У воз саміх бы я запрог.
Адно мне толькі па нутры:
Карціць — нагамі дагары
Перавярнуць усё падрад:
І лоск, і пыху, і парад —
Вось гэта быў бы маскарад!
Герольд
Я на цябе, пракляты сметнік зла,
Не пашкадую і свайго жазла!
Дзе ж гэты гад? Ён сціснуўся ў камяк.
Стуліўся, ссунуўся, абмяк —
Няма… вось толькі яйка…
Яйка тое Расце і пухне, як жывое…
І на вачах збялелых дам
Са шкарлупы палезлі блізнюкі:
Кажан і змей. І нацянькі —
Кажан на крылах, змей уплаз —
Хутчэй пакінулі палац,
Каб зліцца зноў і разам жыць.
Я б не хацеў там трэцім быць!
Читать дальше
