Садоўніцы
Што прыцэньвацца дарэмна,
Тут вам баль, а не базар;
А каб выбралі нядрэнна,
Назавём сябе й тавар.
Галінка з алівамі
Не зайздрошчу пышнай флоры,
Ненавіджу я раздоры —
Мір люблю, люблю спакой.
Сімвал спеласці ў прыродзе,
Я служу дабру і згодзе —
Шчырасць я нясу з сабой.
Можа, й сёння ў гэта свята
Я ўвянчаю лаўрэата.
Залаты вянок з каласкоў
Дар Цэрэры лепшы кветак {138} 138 Дар Цэрэры лепшы кветак . — Цэрэра (Дэметра) — багіня земляробства ў грэка-рымскай міфалогіі.
Вам дадасць яшчэ акрас.
З каласкоў людзям наедак
І аздоба сама раз.
Фантастычны вянок
Я на выгляд фантастычны,
А прыгледзься — мох сухі;
У прыродзе — сціплы, звычны,
Але ў модзе — дарагі.
Фантастычны букет
Нават і навука ваша
Нашай назвы вам не скажа.
Хай не ўсе, сёй-той эстэт
Купіць дзіўны наш букет
Ці дзяўчо дзеля красы
Возьме ўплесці ў валасы,
А яшчэ прыгожа будзе
Прышпіліць мяне на грудзі.
Група ружовых пупышкаў
Хай буяе пышным цветам
Мода і зімой, і летам,
Хай прыроду абражае,
Хай густоўных зневажае,
Хай з-пад кудзерак званочкі
Лашчаць мяккай фарбай вочкі.
Зеляніна…
Другая група (з выклікам)
нас хавае,
Хто нас знойдзе, шчасце мае.
Радасным, вясёлым летам
Расхінецца ружа кветам.
Лета — час кахання, мар,
Час прызнанняў і ахвяр.
Час, калі жывуць у лад
Сэрца, розум і пагляд.
У зялёных алеях садоўніцы з густам развешваюць свой тавар.
Садоўнікі (пад акампанемент тэорбаў)
Нашы кветкі — радасць воку,
Хваляць іх таму заўжды.
А пахваліце плады,
Як скаштуеце з іх соку.
Вішню, персік, яблык спелы
Выбірайце не на вока,
Бо яно ж і схібіць лёгка,
Тут язык — дарадца ўмелы.
Кветкі могуць быць апеты,
Можна з іх вяночкі плесці,—
А румяны плод паэты
Пераважна любяць есці.
Аб’яднаемся, кабеткі,
Будзе шмат прыгожых пар!
Прадамо плады і кветкі —
Разам збудзем наш тавар.
У зацішачку ў альтанцы,
Адышоўшы трошкі ўбок,
Кожны можа ўзяць каханцы
Кветку, плод або вянок.
Пад гукі гітар і тэорбаў абедзве групы з песнямі раскладваюць і развешваюць тавар.
Маціі дачка.
Маці
Ты прыйшла на белы свет
І чапец надзела;
Хараство ў табе, імпэт,
Пешчанае цела.
Як цябе я спавіла,
Так у думках аддала
За каго хацела!
Дні цяклі, цяклі гады,
Добрыя, благія;
Разбрыліся хто куды
Жаніхі былыя.
З тым у танец, з тым у скок,
Таму локцікам пад бок —
Клопаты пустыя.
І залёты, і лато
Марнай тратай выйшлі,
Не прыбіўся аніхто,
Нават трэці лішні.
Сёння дурняў хоць касі,
Ты ўжо шчасця не ўпусці,
Міг удачы ўвішны.
Да маці і дачці падыходзяць сяброўкі, маладыя і прыгожыя; гучная задушэўная гутарка. Уваходзяць рыбакі і птушкаловы з нератамі, сіламі, вудамі і галінкамі, памазанымі завабным клеем на птушак, і ўліваюцца ў натоўп жанчын. Пачынаецца гульня ў даганялкі; вясёлы смех, жарты, намёкі.
Дрывасекі (уваходзяць груба і развязна)
Ану, з дарогі,
Малодкі, дзевы!
Мы валім дрэвы —
Дубы, яліны,
Трашчаць галіны! —
Адтопчам ногі!
Павагу майце
Да працы чорнай
І нас не лайце.
Паўсюль падзелы:
Той круціць жорны,
Той хлебец белы
Жарэ ў тры горлы.
І мы пацеем:
Сячом вам дровы —
А вы здаровы,
Бо мы вас грэем.
Полішынелі {139} 139 Полішынелі (Pulcinello) — вясёлыя маскі ў сярэдневяковай камедыі дэль-артэ.
(блазнавата, амаль прыдуркавата)
Дурному праца
Якраз прыдасца,
А мы мазгуем
І не працуем.
Мы — рызыканты:
Пантофлі, транты
Спакойна носім,
Выгод не просім —
Нам каб крыўляцца
І выскаляцца.
Усе навіны
Мы знаць павінны.
Наробім крыку
На вашым рынку;
У нас разлікі —
Жыць у прытыкі.
На вашы светы,
На этыкеты,
На ўсе маралі
Панасядзелі
І паначхалі
Полішынелі!
Дармаеды (лісліва і карысліва)
Ах, лесарубы,
Як вы нам любы,
І вуглякопы,
І вы, халопы,
Бо выдыганні
І спачуванні
Не грэюць цела.
Калі б сягоння
У нас дрывотня
Ўраз апусцела,
Дык нам і з неба
Агню не трэба:
Ён недарэчы,
Бо ў вашай печы
Ужо і смажаць,
Пякуць і пражаць
На густ усякі
Гасцям прысмакі.
І блюдалізы
Рыхтуюць місы,
Ядуць вяндліну
На дармаўшчыну
І п’юць у пост
За тостам тост.
Читать дальше
