Ken Follett - Trzeci Bliźniak

– Oczywiście.

– Cieszę się. Śpij dobrze. Dobranoc.

Berrington odłożył słuchawkę. Jego potrawka była zimna. Wyrzucił ją do śmieci i położył się do łóżka.

Przez dłuższy czas nie mógł zasnąć. Rozmyślał o Jeannie Ferrami. O drugiej w nocy wstał, zażył dalmane i dopiero wtedy zapadł w sen.

Noc w Filadelfii była gorąca. W czynszowej kamienicy pootwierano wszystkie drzwi i okna: żadne z mieszkań nie miało klimatyzacji. Do apartamentu 5A na najwyższym piętrze docierały odgłosy ulicy: klaksony, śmiech, strzępy muzyki. Na tanim sosnowym biurku, podrapanym i poznaczonym starymi śladami po papierosach, zadzwonił telefon.

Mężczyzna podniósł słuchawkę.

– Tu Jim – odezwał się głos, krótki jak szczeknięcie.

– Cześć, wujku Jimie, co słychać?

– Martwię się o ciebie.

– A to dlaczego?

– Wiem, co wydarzyło się w niedzielę wieczór.

Mężczyzna zawahał się nie wiedząc, co odpowiedzieć.

– Kogoś za to aresztowali – stwierdził w końcu.

– Ale jego dziewczyna wierzy, że jest niewinny.

– Tak?

– Ona przyjeżdża jutro do Filadelfii.

– Po co?

– Nie jestem pewien. Ale myślę, że jest niebezpieczna.

– Cholera.

– Może będziesz chciał coś z nią zrobić?

– Na przykład co?

– Zostawiam to tobie.

– Jak ją znajdę?

– Wiesz, gdzie jest klinika Aventine? To niedaleko ciebie.

– Jasne, na Chestnut, codziennie ją mijam.

– Będzie tam o drugiej po południu.

– Jak ją poznam?

– Wysoka, ciemne włosy, kolczyk w nosie, koło trzydziestki.

– Tak może wyglądać dużo kobiet.

– Przyjedzie tam prawdopodobnie starym czerwonym mercedesem.

– To trochę zawęża krąg.

– A teraz uważaj: ten drugi facet wyszedł za kaucją.

Mężczyzna zmarszczył brwi.

– I co z tego?

– Więc jeśli spotka ją wypadek po tym, jak widziano ją z tobą…

– Kapuję. Będą myśleli, że to on.

– Nigdy nie trzeba było ci dwa razy powtarzać, drogi chłopcze.

Mężczyzna roześmiał się.

– A tobie zawsze chodziły po głowie brzydkie myśli, wujku.

– Jeszcze jedno.

– Słucham.

– Ona jest piękna. Więc baw się dobrze.

– Do widzenia, wujku Jimie. I dziękuję.

Jeannie znowu przyśniła się jazda thunderbirdem.

Sen zaczynał się od czegoś, co wydarzyło się naprawdę, gdy miała dziewięć lat, jej siostra sześć, a ojciec przez krótki okres mieszkał razem z nimi. Miał wtedy mnóstwo pieniędzy (dopiero po kilku latach Jeannie uświadomiła sobie, że musiały pochodzić z udanego włamania). Przyjechał do domu nowym fordem thunderbirdem z turkusową karoserią i pasującą do niej turkusową tapicerką, najpiękniejszym samochodem, jaki mogła sobie wyobrazić dziewięcioletnia dziewczynka. Wybrali się wszyscy na przejażdżkę: Jeannie i Patty usiadły na przednim siedzeniu między mamą i tatą. Kiedy jechali Washington Memoriał Parkway, tato wziął Jeannie na kolana i pozwolił jej trzymać kierownicę.

Jeannie zjechała wtedy na najszybsze pasmo i najadła się strachu, bo z tyłu zatrąbił próbujący ich wyprzedzić samochód. Tato odebrał jej kierownicę i wrócił na środkowe pasmo. We śnie jednak tato nagle znikał i Jeannie prowadziła dalej bez niczyjej pomocy, a mama i Patty siedziały obok niej, w ogóle się nie przejmując, chociaż zdawały sobie sprawę, że jest za mała, żeby zobaczyć coś przez przednią szybę. Jeannie zaciskała coraz mocniej i mocniej palce na kierownicy, czekając na katastrofę, a inne samochody nie przestawały trąbić i ich klaksony brzmiały zupełnie jak dzwonek do drzwi.

Obudziła się z paznokciami wbitymi w dłonie i uporczywym brzęczeniem w uszach. Była szósta rano. Przez chwilę leżała nieruchomo ciesząc się, że to był tylko sen. A potem wyskoczyła z łóżka i podeszła do domofonu.

– Kto tam?

To ja, Ghita, obudź się i wpuść mnie do środka.

Ghita mieszkała w Baltimore i pracowała w głównej siedzibie FBI w Waszyngtonie. Musiała tu zajechać w drodze do biura, pomyślała Jeannie. Nacisnęła przycisk, otworzyła drzwi i włożyła obszerny T-shirt, który sięgał jej prawie do kolan: wystarczająco przyzwoity strój dla przyjaciółki. Ghita weszła po schodach: uosobienie młodej, robiącej karierę kobiety w granatowej lnianej garsonce, z ostrzyżonymi na pazia czarnymi włosami, małymi kolczykami w uszach, dużych lekkich okularach i „New York Timesem” pod pachą.

– Co to za afera? – zapytała bez zbędnych wstępów.

– Nie wiem, dopiero się obudziłam – odparła Jeannie. Domyśliła się, że stało się coś złego.

– Mój szef zadzwonił do mnie do domu w środku nocy i zabronił mi z tobą współpracować.

– Nie! – Jeannie potrzebowała danych z FBI, żeby udowodnić, że jej system działa mimo znaków zapytania, jakie pojawiły się w związku ze Stevenem i Dennisem. – Niech to szlag. Powiedział chociaż dlaczego?

– Twierdzi, że twoja metoda narusza prywatność badanych.

– Dziwne, że FBI martwi się o takie drobiazgi.

– Wygląda na to, że „New York Times” jest tego samego zdania.

Ghita pokazała Jeannie gazetę. Zamieszczony na pierwszej, stronie artykuł nosił tytuł:

ETYKA BADAŃ GENETYCZNYCH

WĄTPLIWOŚCI, OBAWY I SŁOWNE UTARCZKI

Jeannie obawiała się, że wymienione w tytule „utarczki” odnoszą się do niej i miała rację.

Jean Fenami jest pełną determinacji młodą kobietą – zaczynał się artykuł. – Wbrew woli swoich kolegów z wydziału i rektora Uniwersytetu Jonesa Fallsa w Baltimore, Maryland, zamierza w dalszym ciągu przeglądać dane medyczne, poszukując bliźniaków.

,,Mam kontrakt – twierdzi. – Nie mają prawa mi rozkazywać”. Żadne wątpliwości etyczne nie są w stanie zachwiać jej uporem.

Jeannie poczuła, jak robi jej się niedobrze.

– Mój Boże, to jest okropne – szepnęła.

Artykuł poruszał następnie inną kwestię, dotyczącą badań nad ludzkimi embrionami i Jeannie musiała zajrzeć na stronę dziewiętnastą, aby znaleźć kolejną wzmiankę na swój temat.

Nowych kłopotów przysporzyła władzom swojej uczelni doktor Jean Fenami z wydziału psychologii Uniwersytetu Jonesa Fallsa. Chociaż rektor uczelni, doktor Maurice Obeli, oraz znany psycholog, profesor Berrington Jones, twierdzą zgodnie, że jej badania są nieetyczne, doktor Fenami nie ma zamiaru ich przerwać – a oni nie są w stanie temu przeciwdziałać.

Jeannie doczytała do końca, w całym artykule nie znalazła jednak ani słowa o tym, że jej zdaniem badania nie naruszają żadnych norm etycznych. Autorka zajmowała się wyłącznie jej buntowniczą postawą.

Tego rodzaju atak był bolesny i szokujący. Czuła się jednocześnie zraniona i oburzona, podobnie jak przed wielu laty, gdy w supermarkecie w Minneapolis jakiś złodziej przewrócił ją na ziemię i wyrwał z ręki portfel. Wiedziała, że dziennikarka potraktowała ją złośliwie i bez skrupułów, lecz mimo to dręczył ją wstyd, jakby rzeczywiście zrobiła coś złego. Miała poczucie, że ją obnażono, wystawiono na wzgardę całego kraju.

– Nie wiem, czy ktoś pozwoli mi teraz skorzystać ze swojej bazy danych – stwierdziła przygnębiona. – Chcesz się napić kawy? Potrzebuję kogoś, kto by mnie pocieszył. Niewiele dni zaczyna się tak fatalnie.

– Przykro mi, Jeannie, ale ja też mam kłopoty przez to, że wplątałam w to Biuro.

Jeannie włączyła ekspres i nagle uderzyła ją pewna myśl.

– Ten artykuł jest niesprawiedliwy, ale jeśli twój szef rozmawiał z tobą w środku nocy, nie mógł go jeszcze czytać.