Harlan Coben: Ostatni Szczegół

– Zachowałam dowody. Tamtego wieczoru zrobiłam zdjęcia zwłok. Zbadają dłoń Clu na obecność śladów prochu. Dysponuję też na wszelki wypadek listem, który napisał przed śmiercią. Zarzuty przeciw Esperanzy zostaną wycofane. Rano ją zwolnią. Koniec sprawy.

– Prokuratorowi to nie wystarczy. Zechce poznać tę historię w całości.

– Każdy czegoś chce, Myron. Prokurator będzie musiał obejść się smakiem i pogodzić z rzeczywistością. To przecież tylko samobójstwo. Głośne czy nie, nie zyska priorytetu. – Sophie sięgnęła do kieszeni i wyjęła kartkę. – Proszę, to jego list samobójczy.

Myron zawahał się. Wziął list. Od razu rozpoznał pismo Clu i zaczął czytać:

Szanowna pani Mayor

Moja udręka trwała wystarczająco długo. Wiem, że nie przyjmie pani moich przeprosin, co trudno mieć pani za złe. Z drugiej strony nie znalazłem w sobie dość siły, żeby spojrzeć pani w oczy. Uciekałem od tej nocy całe życie. Skrzywdziłem swoją rodziną i przyjaciół, ale nikogo tak bardzo jak panią. Mam nadzieję, że moja śmierć przyniesie pani nieco pocieszenia.

Tylko ja jestem winien temu, co się stało. Billy Lee Palms zrobił to, o co go poprosiłem. To samo dotyczy Myrona Bolitara. Przekupiłem policję. Myron jedynie przekazał pieniądze. Nie znał prawdy.

Nie znała jej też i nadal nie zna moja żona, która straciła w tym wypadku przytomność.

Pieniądze są tutaj. Proszę nimi rozporządzić wedle woli. Proszę również przekazać Bonnie, że jest mi przykro i wszystko rozumiem. Niech moje dzieci wiedzą, że ojciec zawsze je kochał. Tylko one były tym, co czyste i dobre w moim życiu. Pani jedna powinna to rozumieć.

Clu Haid

Myron przeczytał list jeszcze raz. Wyobraził sobie, jak Clu pisze go, odkłada, a potem bierze pistolet i przystawia do głowy. Zamknął wtedy oczy? Czy zanim nacisnął spust, myślał o swoich dzieciach, o dwóch synkach uśmiechających się całkiem jak on? Czy się zawahał?

– Nie uwierzyła mu pani – rzekł, wpatrując się w list.

– W kwestii winy innych? Nie. Wiedziałam, że skłamał. Na przykład w pana przypadku. Był pan kimś więcej niż posłańcem. Pan przekupił tych policjantów.

– Clu skłamał, żeby nas ochronić – odparł Myron. – Na koniec poświęcił się dla tych, których kochał.

Sophie zmarszczyła brwi.

– Niech pan nie robi z niego męczennika.

– Nie robię. Ale nie może pani wykręcić się sianem od tego, co zrobiła.

– Nic nie zrobiłam.

– Doprowadziła pani mężczyznę, ojca dwóch chłopców, do samobójstwa.

– To był jego wybór.

– Nie zasłużył na to.

– A moja córka nie zasłużyła na śmierć i pogrzebanie anonimowo w dole! Myron spojrzał na światła stadionu, nie dbając, że go oślepiają.

– Clu nie brał narkotyków – rzekł. – Dlatego wypłaci pani resztę jego honorarium.

– Nie.

– Oraz ujawni światu i jego dzieciom, że nie ćpał.

– Nie – powtórzyła. – Świat się o tym nie dowie. Nie dowie się też, że Clu był mordercą. Nie sądzi pan, że to całkiem dobry interes?

Myron jeszcze raz przeczytał list. Oczy szczypały go od łez.

– Jedna heroiczna chwila u kresu życia z niczego go nie rozgrzesza – powiedziała.

– Ale o czymś świadczy.

– Niech pan jedzie do domu, Myron. I cieszy się, że to koniec. Gdyby prawda wyszła kiedyś na jaw, cała wina spadnie na jedną osobę.

– Na mnie.

– Tak.

Spojrzeli sobie w oczy.

– Nie wiedziałem nic o losie pani córki – powiedział.

– Teraz to wiem.

– Sądziła pani, że pomogłem Clu ukryć prawdę.

– Ja wiem, że pan mu w tym pomógł. Nie byłam tylko pewna, czy wiedział pan, co robi. Stąd moja prośba o odszukanie Lucy. Chciałam ocenić pański udział w sprawie.

– A co z pustką?

– O co pan pyta?

– Pomogło to pani ją wypełnić?

– Myślę, że tak, o dziwo – odparła po chwili Sophie. – Nie przywróci to życia Lucy. Ale mam świadomość, że wreszcie spoczęła w grobie. Nasze rany się zabliźnią.

– I będziemy żyć dalej? Uśmiechnęła się.

– A co nam pozostaje?

Skinęła głową synowi. Jared ujął rękę matki i ruszyli w stronę ławki zawodników.

– Jest mi bardzo przykro – rzekł Myron.

Sophie Mayor zatrzymała się. Wypuściła rękę syna i przyjrzała się Myronowi.

– Przekupując tych policjantów, popełnił pan przestępstwo – powiedziała, przesuwając oczami po jego twarzy. – Przez pana ja i moja rodzina cierpieliśmy całe lata. Możliwe, że przyczynił się pan do przedwczesnej śmierci mego męża. Miał pan też swój udział w śmierci Clu Haida i Billy'ego Lee Palmsa. A mnie zmusił do okropnych czynów, do których, jak sądziłam, nie jestem zdolna. – Cofnęła się do syna, patrząc już nie tyle oskarżycielsko, co ze zmęczeniem. – Nie chcę pana ranić jeszcze bardziej. Przeprosiny zechce pan z łaski swojej zachować dla siebie.

Odczekała chwilę, lecz nie skorzystał z prawa do repliki. Mayorowie zeszli po schodach i zniknęli, zostawiając go samego z trawą, ziemią i jasnymi światłami stadionu.

Na parkingu Win zmarszczył brwi.

– Nikt nawet nie wyjął broni – poskarżył się, chowając czterdziestkęczwórkę do kabury.

Myron bez słowa wsiadł do samochodu, a Win do swojego. Po niespełna pięciu minutach zadzwoniła komórka.

– Wycofują oskarżenie – oznajmiła Hester Crimstein. – Esperanza wyjdzie jutro. Jeżeli nie wniesiemy sprawy, przeproszą ją i oczyszczą z zarzutów.

– Przyjmie pani propozycję? – spytał Myron.

– To zależy od Esperanzy. Myślę, że się zgodzi.

Pojechał do domu Haidów. W drzwiach wyminął zagniewaną teściową Clu. Zastał Bonnie samą. Pokazał jej list. Rozpłakała się. Przytulił ją. Stał w drzwiach, patrząc na dwóch śpiących malców do chwili, kiedy matka Bonnie klepnęła go w ramię i poprosiła, żeby wyszedł. Wrócił do mieszkania Wina. Po otwarciu drzwi zobaczył walizkę Teresę.

– Spakowałaś się – powiedział, gdy wyszła do przedpokoju.

– Nic nie ujdzie uwagi mężczyzny, którego kocham – odparła z uśmiechem. Czekał na dalszy ciąg.

– Za godzinę lecę do Atlanty – wyjaśniła.

– Aha.

– Rozmawiałam z moim szefem w CNN. Spadła oglądalność. Chce, żebym jutro wróciła na wizję.

– Aha – powtórzył Myron. Teresę skubnęła pierścionek.

– Próbowałeś kiedyś związku na odległość? – spytała.

– Nie.

– Może warto spróbować.

– Może.

– Podobno nic tak dobrze nie robi na seks.

– Z seksem nigdy nie mieliśmy kłopotów, Teresę.

– Istotnie. Zerknął na zegarek.

– Powiedziałaś, że za godzinę? Uśmiechnęła się.

– Ściślej za godzinę i dziesięć minut.

– Uff! – sapnął z ulgą, przysuwając się do niej.

– Będzie ci jej brak – powiedział Win. Była północ. Oglądali w salonie telewizję.

– Na weekend lecę do Atlanty – odparł Myron.

– Najlepszy scenariusz.

– Co masz na myśli?

– To, że jesteś żałosnym, potrzebującym uczucia gościem, niespełnionym z braku stałej dziewczyny. A któż lepiej nadaje się do tej roli niż kobieta czynna zawodowo, która mieszka tysiąc mil od ciebie? Znów zamilkli. Oglądali powtórkę Frasiera na kanale jedenastym. Serial coraz bardziej im się podobał.

– Agent reprezentuje swoich klientów – rzekł Win podczas reklamy. – Występuje w ich imieniu. Nie może się przejmować reperkusjami.