Harlan Coben - Ostatni Szczegół

Żadna niespodzianka.

– Mam… – Win zawiesił głos – ją przesłuchać?

– Proszę nie – rzekł Myron. – Pomijając kwestię etyki, sądzę, że nie ma już takiej potrzeby.

– Tak?

– Sawyer Wells powiedział, że zajmował się terapią narkomanów w Rockwell.

– Pamiętam.

– W Rockwell był na odwyku Billy Lee Palms. Wspomniała o tym jego matka, kiedy ją odwiedziłem.

– Hmm. Wspaniały zbieg okoliczności.

– Jaki tam zbieg – odparł Myron. – To wyjaśnia wszystko.

Po rozmowie z Winem Myron siedem albo osiem razy przemierzył główną ulicę w Wilston. Bezczynni z braku klientów sklepikarze uśmiechali się do niego. Odpowiadał im uśmiechami. Pozdrawiał skinieniem głowy najrozmaitszych przechodniów. W mieście wciąż mocno tkwiącym w latach sześćdziesiątych ludzie nadal nosili rozczochrane brody, czarne czapki i wyglądali jak duet Seals i Crofts na koncercie pod gołym niebem. Podobało mu się tu. Bardzo.

Pomyślał o matce i ojcu. Pomyślał, że się starzeją, i zadał sobie pytanie, dlaczego nie może się z tym pogodzić. Uznał, że „bóle w klatce piersiowej” taty to także jego wina, że pośrednio przyczynił się do nich, stresując go ucieczką. Jak znieśliby rodzice los, który spotkał Sophie i Gary'ego Mayorów, gdyby mając siedemnaście lat, zniknął bez śladu i przepadł? Pomyślał o Jessice i jej deklaracji, że będzie o niego walczyć. Pomyślał o Brendzie i o tym, jak postąpił. Pomyślał o Teresę i o zeszłej nocy. Czy cokolwiek znaczyła? Pomyślał o Winie, Esperanzy i o poświęceniach, na jakie stać przyjaciół. Na dłuższy czas wyrzucił z głowy myśli o zabójstwie Clu i o śmierci Billy'ego Lee. A także o Lucy Mayor, jej zniknięciu i swoim związku z tą sprawą. Lecz teraz do nich wrócił. Na koniec przeprowadził pięć rozmów przez komórkę, popytał, utwierdził się w podejrzeniach. Odpowiedzi nigdy nie zjawiają się z okrzykiem „Eureka!”. Potykając się, zmierzasz ku nim często w zupełnych ciemnościach. Z trudem przemierzasz nocą ciemny pokój, wpadasz na rzeczy, których nie widzisz, mozolnie brniesz naprzód, siniaczysz sobie golenie, przewracasz się, wstajesz, po omacku wędrujesz od ściany do ściany i liczysz, że w końcu natrafisz dłonią na kontakt. A potem – by pozostać przy tej kiepskiej, lecz niestety trafnej analogii – gdy nim pstrykniesz i pokój zaleje światło, niekiedy odkrywasz, że pokój ten wygląda tak, jak go sobie wyobrażałeś. I wtedy zadajesz sobie pytanie, czy nie lepiej byłoby, gdybyś na zawsze pozostał w mroku.

Win oczywiście poszerzyłby tę analogię. Wskazałby, że są inne rozwiązania. Że można po prostu wyjść z ciemnego pokoju. Można przyzwyczaić oczy do mroku i pogodzić się z tym, że niczego nie widać wyraźnie. Można nawet zgasić światło natychmiast po zapaleniu. W przypadku losu Horace'a i Brendy Slaughterów miał rację. Ale czy również w sprawie Clu Haida? Myron nie był tego pewien. Odszukał kontakt. Zapalił światło. Jednak analogia nie wytrzymała próby, nie tylko dlatego, że od początku była niemądra. Pokój pozostał niewyraźny, jakby patrzył nań przez zasłonę prysznicową. Widział światła i cienie. Rozróżniał kształty. Lecz uprzytomnienie sobie, co się właściwie stało, wymagało odsunięcia zasłony.

Jeszcze mógł się wycofać, nie dotykać jej albo zgasić światło. Jednak ciemność i opcje, które wymieniłby Win, niczego nie rozwiązywały. W mroku nie widać gnicia. Procesy gnilne, rozwijając się swobodnie, bez przeszkód, wreszcie strawią wszystko, nawet człowieka skulonego w kącie, starającego się z całych sił nie zbliżyć do przeklętego kontaktu.

Dlatego Myron wsiadł do samochodu, wrócił do domu na Claremont Road, zapukał do drzwi, a Barbara Cromwell ponownie kazała mu odejść.

– Wiem, dlaczego Clu Haid tu przyjechał – zaczął mówić i mówił dopóty, dopóki go nie wpuściła.

Po wyjściu od niej zadzwonił do Wina. Długo rozmawiali. Najpierw o śmierci Clu Haida. Potem o Alu Bolitarze. Pomogło, choć niewiele. Zadzwonił do Teresę i podzielił się z nią tym, co odkrył. Przyrzekła sprawdzić niektóre fakty, korzystając z własnych źródeł.

– A więc Win miał rację – skonstatowała. – Jesteś bezpośrednio związany ze sprawą.

– Tak.

– Ja się obwiniam codziennie. Przyzwyczaj się do tego. Chciał jej zadać więcej pytań, dobrze wiedząc, że znów nie czas po temu.

Zadzwonił z komórki w dwa miejsca. Najpierw do kancelarii Hester Crimstein.

– Gdzie pan jest? – zaczęła obcesowo.

– Jest pani w kontakcie z Bonnie Haid, tak?

– Mój Boże, co pan zrobił?! – spytała po chwili.

– One nie mówią wszystkiego, Hester. Założę się, że Esperanza wyjawiła pani bardzo mało.

– Gdzie pan jest, do cholery?!

– Będę za trzy godziny – odparł. – Niech pani sprowadzi Bonnie.

A potem połączył się z Sophie Mayor. Kiedy podniosła słuchawkę, powiedział dwa słowa:

– Znalazłem Lucy.

Choć starał się mknąć jak Win, przekraczało to jego możliwości. Mimo że przyśpieszył, na drodze dziewięćdziesiątej piątej i tak natrafił na roboty. Na drodze dziewięćdziesiątej piątej zawsze trafiasz na roboty drogowe. W stanie Connecticut jest to prawem. Słuchał radia. Rozmawiał przez telefon. Bał się. Hester Williams była starszą wspólniczką w megafirmie prawniczej o wysokiej renomie i jeszcze wyższych rachunkach wystawianych za usługi. Spodziewająca się Myrona atrakcyjna recepcjonistka zaprowadziła go do sali konferencyjnej korytarzem ze ścianami wyłożonymi boazerią wyglądającą jak mahoniowa tapeta. Przy każdym z foteli wokół stołu na dwadzieścia osób leżały pióra i notatniki, za które obciążano niczego niepodejrzewających klientów astronomicznie wysokimi kosztami. Hester Crimstein i Bonnie Haid siedziały obok siebie plecami do okna.

– Nie wstawajcie panie – rzekł, widząc, że się podnoszą.

– O co chodzi? – spytała adwokatka. Myron zignorował pytanie i spojrzał na żonę Clu.

– Byłaś bliska powiedzenia mi tego, co, Bonnie? Po moim powrocie z Karaibów. Zastanawiałaś się, czy ratując Clu, nie oddaliśmy mu niedźwiedziej przysługi. Czy to nasze osłanianie i chronienie nie doprowadziło go do śmierci. Zaprzeczyłem, mówiąc, że za jego śmierć odpowiada ten, kto go zastrzelił. Ale nie wiedziałem wszystkiego, prawda?

– O czym pan mówi, do diabła?! – nie wytrzymała Hester.

– Opowiem pani historię.

– Jaką?

– Proszę nie przerywać, to być może dowie się pani, w co się wpakowała. Adwokatka zamknęła usta. Bonnie milczała.

– Przed dwunastu laty Clu Haid i Billy Lee Palms grali w drugiej lidze w drużynie Bizonów z Nowej Anglii. Byli młodzi i lekkomyślni, jak to młodzi sportowcy. Świat stał przed nimi otworem, uważali się za bóg wie co, zna pani tę bajkę. Oszczędzę szczegółów. Kobiety zagłębiły się w fotelach. Myron usiadł naprzeciwko nich.

– Któregoś dnia Clu Haid prowadził po pijaku – ciągnął – zapewne nie pierwszy raz, tym razem jednak wpadł na drzewo. Bonnie… – wskazał ją brodą – została ranna. Po wstrząsie mózgu spędziła kilka dni w szpitalu. Clu wyszedł z tej kraksy bez szwanku, Billy Lee złamał palec. Po wypadku Clu spanikował. Dwanaście lat temu, choć to tak niedawno, przyłapanie najeździe w stanie nietrzeźwym mogło zniszczyć młodego zawodowca. Akurat załatwiłem mu kilka dochodowych kontraktów reklamowych. Za parę miesięcy czekało go przejście do ekstraklasy. W związku z tym zrobił to, co wielu młodych sportowców. Znalazł kogoś, kto wybawi go z kłopotów. Swojego agenta. Mnie. Popędziłem jak szalony na miejsce przestępstwa. Spotkałem się z Eddiem Koblerem, policjantem, który go zatrzymał, i miejscowym szeryfem, Ronem Lemmonem.