Harlan Coben: Ostatni Szczegół

Myron zatrzymał się przed domem Barbary Cromwell, rozważając taktykę. Nacisnął automatyczne wybieranie numeru i połączył się z Wielką Cyndi.

– Czegoś się dowiedziałaś? – spytał.

– Nie za wiele, panie Bolitar. Barbara Cromwell ma trzydzieści jeden lat. Cztery lata temu rozwiodła się z niejakim Lawrence'em Cromwellem.

– Dzieci?

– Na razie to wszystko, panie Bolitar. Bardzo mi przykro.

Podziękował jej i zachęcił do poszukiwań. Spojrzał na dom. W piersi dudniło mu miarowo i głucho. Wyjął z kieszeni komputerową podobiznę postarzałej Lucy Mayor i przyjrzał się jej. Ile miałaby teraz lat, gdyby żyła? Dwadzieścia dziewięć, może trzydzieści. Byłaby w zbliżonym wieku, lecz co z tego. Odrzucił tę myśl, choć nie bez trudności. Co teraz?

Zgasił silnik. W oknie na piętrze poruszyła się firanka. Dostrzeżono go. Nie miał wyboru. Otworzył drzwiczki i ruszył podjazdem, kiedyś brukowanym, a w tej chwili, z wyjątkiem paru placków smoły, zarośniętym trawą. Na podwórzu z boku zachowały się trzy plastikowe nadrzewne domki dla dzieci ze zjeżdżalnią i drabinką sznurową. Ich jaskrawe barwy: żółta, niebieska i czerwona, odcinały się od zbrązowiałej trawy jak klejnoty od aksamitu. Myron doszedł do drzwi. Nie było dzwonka, więc zapukał i zaczekał. Ze środka doszły go odgłosy – tupot stóp, szepty.

– Mamo! – zawołało dziecko. Ktoś je uciszył. Myron usłyszał kroki, a potem głos kobiety:

– Tak?

– Pani Cromwell?

– Czego pan chce?

– Pani Cromwell, nazywam się Myron Bolitar. Chciałbym zająć pani chwilę.

– Niczego od pana nie kupię.

– Nie, nie, proszę pani, ja nie sprzedaję…

– Nie znoszę nagabywania. O datek proszę się zwrócić listownie.

– Nie chodzi o nic z tych rzeczy. Zapadła krótka cisza.

– A o co?

– Pani Cromwell, czy może pani otworzyć drzwi? – spytał uspokajającym tonem.

– Dzwonię na policję!

– Nie, nie, proszę, niech pani zaczeka.

– Czego pan chce?

– Chcę zapytać o Clu Haida.

Zamilkła na dłużej. Znów odezwał się mały chłopiec. Kobieta uciszyła go.

– Nie znam nikogo takiego – odparła.

– Proszę otworzyć drzwi, pani Cromwell. Musimy porozmawiać.

– Panie, znam wszystkich policjantów w okolicy. Wystarczy jedno moje słowo, a zamkną pana za najście.

– Rozumiem pani obawy – rzekł Myron. – A czy moglibyśmy porozmawiać przez telefon?

– Proszę odejść. Chłopiec się rozpłakał.

– Pan odejdzie. Bo wezwę policję! Płacz się nasilił.

– Dobrze. Idę – zgodził się, a potem, uznawszy, że co mu szkodzi, zawołał: – Czy mówi pani coś imię i nazwisko Lucy Mayor?

Odpowiedział mu tylko bek dziecka.

Westchnął i zawrócił do samochodu. Co dalej? Nawet jej nie zobaczył. A gdyby tak pokręcić się przy domu, zajrzeć przez okno? Brawo, świetny pomysł. Areszt za podglądanie. Albo, co gorsza, za straszenie dziecka. Na pewno wezwałaby policję…

Zaraz!

Barbara Cromwell uprzedziła, że zna miejscowych policjantów. Ale on też ich na swój sposób znał.

Kiedy Clu grał w niższej lidze, właśnie w Wilston wpadł za jazdę w stanie nietrzeźwym. Myron poszukał w pamięci nazwisk dwóch stróżów prawa, dzięki którym wyciągnął go wówczas z aresztu.

Nie zajęło mu to dużo czasu. Clu aresztował policjant Kobler. Nie pamiętał jego imienia. A szeryf miał wtedy po pięćdziesiątce – nazywał się Ron Lemmon. Może przeszedł na emeryturę. Istniały jednak spore szanse, że któryś z nich nadal służy w policji. Mogli coś wiedzieć o tajemniczej Barbarze Cromwell.

Warto było to sprawdzić.

Myślałby kto, że posterunek policji w Wilston mieści się w małym ciasnym budynku. Ale nie. Jego siedzibą była suterena wysokiej, przypominającej twierdzę budowli ze starej, ciemnej cegły. Na ścianach schodów nadal widniały jaskrawożółte trójkąty w złowieszczych kołach: oznaczenia dawnych schronów bombowych. Przywołały one w pamięci Myrona wspomnienia z podstawówki Burnet Hill w Livingston – intensywne ćwiczenia, podczas których uczono dzieciaki, że wystarczy kucnąć w korytarzu, by się nie dać sowieckim atomówkom.

Myron był na tym posterunku pierwszy raz. Po kraksie spowodowanej przez Clu spotkał się z dwoma wymienionymi policjantami w garkuchni przy drodze dziewiątej. Zabrało im to dziewięć minut. Nikt nie chciał zaszkodzić dobrze zapowiadającemu się sportowcowi. Nikt nie chciał zrujnować jego obiecującej kariery. Dolary przeszły z rąk do rąk. Szeryf i policjant, którzy się nimi podzielili, ze śmiechem nazwali łapówkę darowizną. Wszyscy trzej skwitowali to uśmiechami. Trzydziestolatek w dyżurce, który podniósł wzrok na wchodzącego Myrona, zbudowany był wzorem wielu współczesnych policjantów tak, jakby więcej czasu spędzał na siłowni niż w pączkami. Z plakietki wynikało, że nazywa się Hobert.

– Słucham pana – powiedział.

– Czy szeryf Lemmon wciąż tu pracuje? – spytał Myron.

– Nie, przykro mi. Ron zmarł… jakiś rok temu. Dwa lata przedtem przeszedł na emeryturę.

– Szkoda.

– Tak. Rak przeżarł go jak głodny szczur.

Hobert wzruszył ramionami, jakby mówił: cóż poradzić?

– A policjant Kobler? Z dziesięć lat temu był, o ile pamiętam, zastępcą szeryfa.

– Eddie nie jest już w policji – odparł Hobert ze ściśniętym gardłem.

– Nadal mieszka w okolicy?

– Nie. Chyba w Wyoming. A jak pańska godność?

– Myron Bolitar.

– Skądś znam pańskie nazwisko.

– Grałem w koszykówkę.

– Nie, nie stąd. Nie cierpię koszykówki. – Po krótkim zastanowieniu Hobert pokręcił głową. – Czemu pan pyta o dwóch byłych policjantów?

– To poniekąd moi dawni znajomi. Hobert nie za bardzo w to uwierzył.

– Chciałem spytać ich o kogoś, z kim związał się mój klient.

– Klient?

Myron uśmiechnął się jak bezradny ciapek. Zwykle czarował tym uśmiechem starsze panie, ale co tam, kto nie marnuje, temu nie brakuje.

– Jestem agentem sportowym. Dbam o interesy sportowców. O to… czy nie są wykorzystywani. Mój klient jest zainteresowany pewną panią, która tutaj mieszka. Chciałem się upewnić, czy nie naciąga ona mężczyzn na pieniądze itd.

W dwóch słowach: kiepskie tłumaczenie.

– Jak się nazywa? – spytał policjant.

– Barbara Cromwell. Hobert zamrugał.

– Żartuje pan?

– Nie.

– Któryś z pańskich sportowców chce chodzić z Barbarą Cromwell?

– Może źle zapisałem nazwisko – odparł Myron, włączając wsteczny bieg.

– Ja myślę.

– Dlaczego?

– Wspomniał pan o Ronie Lemmonie. Dawnym szeryfie.

– Tak.

– Barbara Cromwell to jego córka.

Myron osłupiał. Szumiał wentylator. Zadzwonił telefon.

– Sekundę.

Hobert podniósł słuchawkę.

Jego gość nic z tego nie usłyszał. Ktoś zamroził mu w głowie tę chwilę. Zawiesił go nad czarną dziurą, dając czas na zajrzenie w nicość, po czym równie nagle wypuścił. Wirując z rozpostartymi rękami, Myron zapadł w ciemność, czekając, niemal licząc, że rozbije się na dnie.

Wytoczył się na zewnątrz. Przeszedł przez rynek. Zamówił coś do zjedzenia w meksykańskim barze i pochłonął łapczywie, nie czując smaku posiłku. Zadzwonił Win.

– Mieliśmy rację – powiedział. – Hester Crimstein chciała odwrócić naszą uwagę.

– Przyznała się do tego?

– Nie, nic nie wyjaśniła. Oznajmiła, że będzie rozmawiać tylko z tobą. Zażądała, bym zdradził jej, gdzie jesteś.