Harlan Coben - Ostatni Szczegół

– Nic z tego nie rozumiem – wtrąciła Hester Crimstein.

– Proszę dać mi czas, to pani zrozumie. Policjanci i ja doszliśmy do porozumienia. Tak z reguły załatwia się sprawy czołowych sportowców. Zamiata się je pod dywan. Zgodziliśmy się, że Clu to dobry chłopak. Nie ma sensu łamać mu życia z powodu drobnego wypadku. To przestępstwo poniekąd bez ofiary, ranna została jego żona. Dogadaliśmy sprawę, pieniądze zmieniły właściciela. Clu nie był pijany. Gwałtownie skręcił, by uniknąć zderzenia z drugim samochodem. Potwierdzą to Bonnie i Billy Lee Palms. Nie ma o czym mówić, koniec.

Zachmurzona Hester słuchała z urażoną, lecz przy tym zaciekawioną miną. Bonnie bladła.

– Minęło dwanaście lat. Wypadek Clu przypomina te, na które spadła klątwa mumii. Pijany kierowca, Haid, zostaje zamordowany. Jego najbliższy przyjaciel i pasażer, Billy Lee Palms, zastrzelony. Nie nazwę tego morderstwem, bo jego zabójca ocalił mi życie. Przekupiony szeryf umiera na raka prostaty. Nic nadzwyczajnego, chyba że Bóg dopadł go przed mumią. Drugiego policjanta, Eddiego Koblera, przyłapują na braniu łapówek w grubej aferze narkotykowej. Aresztowany, zawiera ugodę z prokuraturą. Opuszcza go żona. Dzieci z nim nie rozmawiają. Zapija się samotnie w Wyoming.

– Skąd pan wie o tym Kohlerze? – spytała Hester.

– Od Hoberta, miejscowego policjanta. Jego słowa potwierdziła moja znajoma, reporterka.

– Wciąż nie widzę związku z tą sprawą.

– Dlatego, że Esperanza trzymała panią w niewiedzy. Byłem ciekaw, ile pani powiedziała. Najwyraźniej niewiele. Pewnie nalegała, żeby za nic mnie w to nie wciągać. Hester Crimstein obrzuciła go adwokackim spojrzeniem.

– Twierdzi pan, że Esperanza ma z tym wszystkim coś wspólnego?

– Nie.

– To pan popełnił w tej sprawie przestępstwo. Przekupił pan policjantów.

– W tym sęk – przyznał.

– O czym pan mówi?

– Już wtedy, tamtej nocy, coś w tym wypadku mnie zdziwiło. Jechali we trójkę. Dlaczego? Bonnie nie przepadała za Billym Lee Palmsem. Oczywiście chodziła z Clu, który kolegował się z Billym Lee, może nawet umawiali się na wspólne randki parami. Ale dlaczego tak późno w nocy jechali we troje samochodem?

Hester Crimstein pozostała prawniczką.

– Twierdzi pan, że któregoś z nich nie było w tym wozie?

– Nie. Twierdzę, że jechały nim nie trzy, tylko cztery osoby.

– Słucham?!

Hester i Myron spojrzeli na Bonnie. Opuściła głowę.

– Kim była ta czwarta? – spytała Hester.

– Jedną parę tworzyli Bonnie i Clu. – Myron na próżno próbował spojrzeć Bonnie w oczy, nie podniosła głowy. – A drugą Billy Lee Palms i Lucy Mayor. Hester Crimstein miała taką minę, jakby spadła jej na głowę belka.

– Lucy Mayor? – powtórzyła. – Zaginiona Mayorówna?

– Tak.

– O cholera!

Myron nie spuszczał z oka Bonnie. Wreszcie podniosła głowę.

– To prawda, tak? – spytał.

– Nic nie powie – wtrąciła Hester Crimstein.

– Tak, prawda – potwierdziła Bonnie.

– Ale nie wiedziałaś, co się z nią stało. Zawahała się.

– Wtedy nie.

– Co ci powiedział Clu?

– Że ją również przekupili – odparła. – Tak jak policjantów. Że zapłacili jej za milczenie. Myron skinął głową. To by się zgadzało.

– Nie rozumiem jednego – powiedział. – Kilka lat temu o zniknięciu Lucy Mayor zrobiło się głośno. Na pewno widziałaś jej zdjęcie w gazetach.

– Tak.

– Nic nie skojarzyłaś?

– Nie. Żeby skojarzyć, musisz kogoś pamiętać. A ja widziałam ją tylko ten jeden raz. Znałeś Billy'ego Lee. Co wieczór inna dziewczyna. Ja i Clu siedzieliśmy z przodu. Ona miała inny kolor włosów. Była wtedy blondynką. Więc nie rozpoznałam jej.

– Clu również.

– Tak.

– Ale w końcu poznałaś prawdę.

– W końcu.

– Hola! – wtrąciła Hester Crimstein. – Nic z tego nie rozumiem. Co wypadek drogowy sprzed lat ma wspólnego z zamordowaniem Clu?

– Wszystko – odparł Myron.

– Niech pan to wyjaśni. A przy okazji, jak w tę sprawę została wciągnięta Esperanza?

– Przez pomyłkę.

– Co?

– To nie ją chciano wrobić, tylko mnie.

Yankee Stadium kulił się wieczorem, garbiąc nisko, jakby chciał uciec przed łuną własnych świateł. Myron wjechał na parking czternasty, gdzie stały samochody zarządu klubu i graczy. Tym razem były zaledwie trzy. Nocny strażnik w wejściu dla prasy przekazał mu, że Mayorowie spotkają się z nim na boisku. Myron zszedł z dolnej kondygnacji i przeskoczył murek blisko bazy – mety. Światła się paliły, lecz ani żywej duszy. Stanął na murawie, zrobił głęboki wdech – nawet w Bronksie baseballowy diament pachniał swoiście – obrócił się w stronę ławki drużyny gości, przesunął wzrokiem po niższych lożach i odnalazł miejsca, na których tyle lat temu siedzieli on i jego brat. Dziwne, co człowiekowi zostaje w pamięci. Po szeleszczącej pod stopami trawie przeszedł do stanowiska miotacza, przysiadł na białej gumie i czekał. Domena Clu. Jedyne miejsce, gdzie Clu Haid zawsze był spokojny.

Powinni go tu pochować, pomyślał. Tu, skąd rzucał.

Objął spojrzeniem tysiące krzesełek, pustych jak oczy nieboszczyka, stadion bez widzów – ciało bez duszy. Białe linie były brudnawe, zatarte. Jutro, przed meczem, miano je odnowić.

Powiadają, że baseball to metafora życia. Patrząc na linię główną, Myron uznał, że coś w tym jest. Że linia oddzielająca dobro od zła niewiele się różni od tej na boisku. Zrobiona z substancji tak nietrwałej jak wapno, z upływem czasu zanika. Wciąż trzeba ją poprawiać. Gdy przejdzie po niej odpowiednio wielu graczy, rozmazuje się i zaciera tak bardzo, że to, co prawidłowe, zmienia się w przekroczenie i vice versa – podobnie w życiu, też czasem nie sposób odróżnić dobra od zła.

– Powiedział pan, że znalazł moją siostrę – przerwał ciszę głos Jareda Mayora. Myron spojrzał w kierunku ławki graczy.

– Skłamałem – odparł.

Po betonowych schodach zstępowali Jared z matką. Myron wstał. Jared zaczął coś mówić, ale Sophie położyła mu rękę na ramieniu. Szli jak para trenerów na rozmowę z miotaczem, który zmienia poprzednika.

– Pańska siostra nie żyje – dodał. – O czym oboje wiecie. Szli dalej.

– Zginęła w wypadku samochodowym. W chwili zderzenia.

– Być może – odparła Sophie.

– Być może? – zdziwił się Myron.

– Może w chwili zderzenia, a może nie. Clu Haid i Billy Lee Palms nie byli lekarzami, tylko głupimi pijanymi baseballistami. Lucy mogła być jedynie ranna. Może żyła. Jakiś lekarz mógłby ją uratować.

– Niewykluczone – przyznał Myron.

– Niech pan mówi – zachęciła. – Chcę posłuchać, co pan ma do powiedzenia.

– Bez względu na stan faktyczny pani córki po wypadku Clu i Billy Lee byli pewni, że nie żyje. Clu się przeraził. Już sama jazda po pijanemu była poważnym przestępstwem, a co dopiero spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Coś takiego nie upiecze się nikomu, choćby nie wiem jak świetnie podkręcał piłki. Clu i Billy Lee wpadli w popłoch. Nie znam szczegółów tej historii. Zna je zapewne Sawyer Wells. Domyślam się, że ukryli zwłoki. Ta droga była rzadko uczęszczana, ale i tak nie mieli dość czasu, żeby pogrzebać Lucy przed przyjazdem policji i karetki. Tak więc najpewniej schowali ją w krzakach. A kiedy się uspokoiło, wrócili i ją zakopali. Jak wspomniałem, nie znam szczegółów. Wątpię, czy mają większe znaczenie. Ważne, że Clu i Billy Lee pozbyli się ciała.