Harlan Coben: Ostatni Szczegół

– Co?

– To, że go pani zabiła. Skróciła jego cierpienia. Jared zdjął rękę z ramion matki.

– Co pan plecie? – spytał.

– Niech mówi – powiedziała Sophie. – Proszę, Myron.

– A jest coś do dodania?

– Po pierwsze, co z pańską rolą w tej sprawie?

Nie odpowiedział. W piersiach zaciążył mu kawał ołowiu.

– Nie powie mi pan, że jest bez winy.

– Nie powiem – odparł cicho.

W oddali, poza boiskiem, dozorca przystąpił do czyszczenia tablic upamiętniających dawnych wielkich graczy. W tej chwili pucował spryskaną płynem kamienną płytę poświęconą Lou Gehrigowi. Żelaznemu Koniowi, tak dzielnemu w obliczu tak strasznej śmierci.

– Też pan to robił.

– Co? – spytał, patrząc na dozorcę. Wiedział jednak, o czym mówi Sophie.

– Sprawdziłam pańską przeszłość. Pan i pana partnerzy w interesach często bierzecie prawo w swoje ręce, mylę się? Wcielacie się w sędziego i ławę przysięgłych.

Milczał.

– Zrobiłam to samo. Przez wzgląd na pamięć córki.

– Z chęci wrobienia mnie w mord na Clu.

Znów pomyślał o zatartej linii pomiędzy dobrem a złem.

– Tak.

– Zemsta w sam raz za wręczenie łapówki policjantom.

– W tamtym czasie tak myślałam.

– Ale poszkapiła się pani, Sophie. Wrobiła pani niewłaściwą osobę.

– Przez przypadek. Myron pokręcił głową.

– Nie zwróciłem na to uwagi, a powinienem. Wspomniał o tym nawet Billy Lee Palms. I Hester Crimstein przy naszym pierwszym spotkaniu.

– O czym?

– Podkreślili, że w moim samochodzie znaleziono krew Clu, a w moim biurze narzędzie zbrodni. Więc być może to ja go zabiłem. Logiczny domysł, gdyby nie fakt, że wcześniej wyjechałem z kraju. Ale o tym pani nie wiedziała. Nie wiedziała pani, że Esperanzą i Wielka Cyndi zwodzą wszystkich, udając, że jestem w Stanach. Dlatego tak wytrąciło panią z równowagi, kiedy okazało się, że byłem za granicą. Zburzyłem pani plan. Nie wiedziała pani również, że Clu pokłócił się z Esperanzą. Tak więc wszystkie dowody, które miały wskazywać na mnie…

– Obciążyły pańską wspólniczkę, panią Diaz – dokończyła Sophie Mayor.

– Właśnie. Do wyjaśnienia jest jeszcze jedna sprawa.

– Więcej niż jedna – sprostowała.

– Słucham?

– Nie wątpię, że zapragnie pan wyjaśnić więcej spraw. Ale proszę pytać. Co chciałby pan wiedzieć?

– Kazała mnie pani śledzić – rzekł Myron. – To pani wynajęła gościa, którego nakryłem przed biurowcem Lock – Horne'ów.

– Tak. Wiedziałam, że Clu szukał z panem kontaktu. Liczyłam, że poszuka go również Billy Lee Palms.

– I poszukał. Podejrzewał, że zabiłem Clu, żeby ukryć swój udział w tej sprawie. Bał się, że chcę zabić także jego.

– Logiczne – przyznała. – Miał pan wiele do stracenia.

– A więc śledziła mnie pani? Wtedy, w barze?

– Tak.

– Osobiście? Uśmiechnęła się.

– W młodości nauczyłam się tropić i polować. Miasto jako teren łowiecki niewiele się różni od lasu.

– Ocaliła mi pani życie. Nie odpowiedziała.

– Dlaczego?

– Pan wie dlaczego. Nie przyszłam tam, żeby zabić Billy'ego Lee Palmsa. Niemniej istnieją stopnie winy. Mówiąc prosto, zawinił bardziej niż pan. Kiedy przyszło do kwestii: pan czy on, wybrałam jego. Zasłużył pan na karę, Myron, ale nie na śmierć z ręki takiego śmiecia jak Billy Lee Palms.

– Znów wcieliła się pani w sąd i ławę przysięgłych?

– Tak, na pana szczęście.

Z Myrona wyparowała nagle cała energia, usiadł ciężko tam, skąd Clu rzucał piłki.

– Mogę pani współczuć – powiedział. – Lecz nie dopuszczę, żeby uszło to pani płazem. Clu Haida zabiła pani z zimną krwią.

– Nie.

– Słucham?

– Nie zabiłam Clu Haida.

– Nie spodziewam się, że się pani przyzna.

– Spodziewa się pan czy nie, nie zabiłam go. Myron zmarszczył czoło.

– Zabiła go pani. To logiczne.

Jej spojrzenie pozostało niezmącone. Myronowi zawirowało w głowie. Obrócił się w stronę Jareda.

– On też go nie zabił – uprzedziła Sophie.

– Zabiło jedno z was.

– Nie.

Myron spojrzał na milczącego Jareda. Otworzył usta i zamknął je, bo nic nie przyszło mu do głowy.

– Niech pan pomyśli. – Sophie splotła ręce i uśmiechnęła się do niego. – Poprzednim razem zapoznałam pana z moją filozofią. Jestem myśliwym. Nie zabijam z nienawiści. Przeciwnie, szanuję to, co zabijam. Poważam swoją zdobycz. Zwierzęta są dzielne i szlachetne. A uśmiercać można miłosiernie. Dlatego zabijam jednym strzałem. Naturalnie nie kogoś takiego jak Palms. Chciałam, żeby choć przez kilka chwil bał się, cierpiał. Clu Haidowi oczywiście też nie okazałabym miłosierdzia.

– Ale… zaczął Myron, próbując ją zrozumieć.

I wówczas znów go olśniło. Odtworzył w głowie rozmowę z Sally Li.

Miejsce zbrodni…

Miejsce zbrodni! Było w strasznym nieładzie. Krew na ścianach. Krew na podłodze. Rozprysk krwi zdradzał prawdę. Trzeba było rozpryskać jej więcej. Zniszczyć dowody. Wystrzelić więcej kul w ciało.

W łydkę, w plecy, nawet w głowę. Zabrać z sobą pistolet. Narobić bałaganu. Ukryć, co się naprawdę stało.

– Mój Boże…

Sophie Mayor skinęła głową.

Myron poczuł w ustach pustynną suchość.

– Clu popełnił samobójstwo? – spytał. Spróbowała się uśmiechnąć, lecz nie całkiem jej to wyszło. Kiedy wstawał, jego kontuzjowane kolano głośno trzasnęło.

– Koniec małżeństwa, niepomyślny wynik testu, ale głównie powracająca przeszłość… za wiele się na niego zwaliło. Strzelił sobie w głowę. Reszta kul posłużyła zmyleniu policji. Bałagan w mieszkaniu zrobiliście po to, żeby nikt na podstawie analizy śladów krwi nie uznał tego za samobójstwo. Upozorowaliście morderstwo.

– Aż do śmierci pozostał tchórzem – powiedziała Sophie.

– Ale skąd wiedziała pani, że się zabił? Założyła mu pani podsłuch, mieszkanie było pod obserwacją?

– Nic z tych rzeczy. Haid sam chciał, żebyśmy go znaleźli, a konkretnie ja. Myron wbił w nią wzrok.

– Tego wieczoru miało dojść do ostatecznego starcia. Wprawdzie Clu sięgnął dna, lecz ja z nim jeszcze nie skończyłam. W żadnym razie. Zwierzę zasługuje na szybką śmierć. Clu Haid na nią nie zasłużył. Niestety, przed naszym przyjazdem tchórzliwie skończył z sobą.

– A pieniądze?

– Miał je w mieszkaniu. Rzeczywiście był szantażowany telefonami przez anonimową osobę, która przesłała mu dyskietkę. Wiedział jednak, że to my. Jeszcze tego wieczoru wpłaciłam całą sumę na Instytut Zdrowia Dziecka.

– Zmusiła go pani do samobójstwa. Wyprostowana jak struna, pokręciła głową.

– Nikogo się do tego nie zmusi – odparła. – Clu Haid sam wybrał swój los. Nie było to moim zamiarem, ale…

– Zamiarem? On nie żyje, Sophie.

– Tak, lecz nie było to moim zamiarem – powtórzyła. – Pan też nie miał zamiaru ukryć zabójstwa mojej córki.

Zamilkli.

– Wykorzystała pani jego śmierć. Podrzuciła w moim biurze i samochodzie pistolet i krew. Albo kogoś do tego wynajęła.

– Tak.

– Prawda musi wyjść na wierzch.

– Nie musi.

– Nie pozwolę, żeby Esperanza zgniła w więzieniu…

– Już to załatwiłam – przerwała mu Sophie Mayor.

– Co?

– Mój adwokat rozmawia w tej chwili z prokuratorem. Oczywiście bez nazwisk. Nie dowiedzą się, kogo reprezentuje.

– Nie rozumiem.