Robert Ludlum - Ultimatum Bourne’a

Jason usiłował dokładnie przeanalizować to, co widział, bo od wyników tej analizy zależały jego dalsze posunięcia. Należało przyjąć, że terenu farmy pilnowało jeszcze co najmniej kilka psów, ale dlaczego wyszkolono je właśnie w taki sposób, zamiast po prostu spuszczać na noc całą sforę, bardziej niebezpieczną i sprawiającą znacznie groźniejsze wrażenie? Koszty, które powstrzymałyby przed tym azjatyckiego chłopa, nie grały przecież tutaj żadnej roli… Odpowiedź pojawiła się niemal natychmiast, prosta i oczywista. Spoglądał przez lornetkę to na wyżła, to na dobermana, mając wciąż wyraźnie w pamięci sylwetkę długowłosego owczarka. Te psy byty nie tylko wytresowanymi psami obronnymi, ale także czymś więcej: były czempionami, starannie pielęgnowanymi, by za dnia mogły prezentować swoją urodę, nocą zaś przemieniać się w bezlitosnych morderców Oczywiście! "Farma" generała Normana Swayne'a nie była wstydliwie ukrywaną częścią jego majątku, lecz wręcz przeciwnie, jego chlubą. Z pewnością licznie odwiedzali ją zazdrośni sąsiedzi i przyjaciele. Mogli podziwiać hasające po wybiegach piękne, rasowe psy, nie mając najmniejszego pojęcia o tym, że zwierzęta te pełnią nocą zupełnie inną funkcję. Norman Swayne, generał odpowiedzialny za dostawy dla Pentagonu i jednocześnie absolwent "Meduzy", był miłośnikiem psów, o czym miała świadczyć klasa przebywających na jego farmie okazów. Być może nawet używał ich do celów rozpłodowych, lecz nie było w tym nic, co nie licowałoby z godnością wysokiego rangą oficera.

Fikcja. Skoro tak, należało się również spodziewać, że cała "farma" także jest fikcją, podobnie jak rzekomy "spadek", dzięki któremu została zakupiona. "Meduza".

Po drugiej stronie trawnika, na asfaltowej drodze prowadzącej do bramy wyjazdowej, pojawił się jeden z trójkołowych pojazdów. Bourne nie zdziwił się zbytnio, widząc, jak wyżeł weimarski biegnie tam w wesołych podskokach, poszczekując i czekając na pochwałę od kierowcy. Kierowca! To on, a także człowiek z drugiego pojazdu, opiekował się psami! Psy znały ich zapach i natychmiast uspokajały się w ich obecności. To odkrycie wpłynęło na wynik analizy, a tym samym na wybór metody postępowania. Bourne musiał uzyskać możliwość swobodniejszego poruszania się po terenie posiadłości – mógł tego dokonać wyłącznie w towarzystwie jednego z opiekunów zwierząt. Musi zaskoczyć któregoś z nich; cofnął się w cień sosen, na swój punkt obserwacyjny.

Kuloodporny pojazd zatrzymał się na wąskiej ścieżce w połowie drogi między bramami. Jason poprawił ostrość w lornetce; kierowca otworzył prawe drzwiczki, a pies natychmiast oparł się przednimi łapami na siedzeniu. Mężczyzna wrzucił w szeroko rozwarte, potężne szczęki kilka kęsów jakiegoś przysmaku, po czym zaczął drapać psa po karku. Czarny doberman był chyba jego ulubieńcem.

Bourne wiedział, że ma zaledwie kilka chwil na obmyślenie do końca planu działania. Musi zatrzymać pojazd i wywabić kierowcę na zewnątrz, ale tak, by nie wzbudzić jego podejrzeń i nie dać mu powodu do wezwania pomocy przez radio. Pies, leżący nieruchomo na drodze? Nie, to mogło wywrzeć wrażenie, że ktoś strzelił do niego spoza ogrodzenia. A więc co? Rozejrzał się rozpaczliwie dookoła w niemal całkowitej ciemności, czując, jak ogarnia go panika spowodowana niemożnością podjęcia żadnej konkretnej decyzji. Nagle wpadł na pomysł tak oczywisty, że aż zdziwił się, że wcześniej nie przyszedł mu do głowy. Rozległy, starannie przystrzyżony trawnik, wypielęgnowane krzewy, nienagannie czysty podjazd – na terenie posiadłości panował idealny porządek. Jason bez trudu wyobraził sobie Swayne'a rozkazującego swoim ludziom "wypucować wszystko do połysku".

Spojrzał w kierunku trójkołowego wózka; kierowca odpychał delikatnie psa, przymierzając się do zamknięcia drzwiczek. Pozostały dosłownie sekundy! Co zrobić? Jak?

Spojrzenie Jasona padło na leżącą na ziemi dużą, częściowo spróchniałą gałąź; podbiegł do niej szybko, chwycił i pociągnął w kierunku asfaltowego podjazdu. Gdyby położył ją na samym środku, mogłoby to się wydać podejrzane, ale częściowo wystając na drogę, będzie tworzyła wystarczająco silny dysonans z panującym wszędzie porządkiem. Lepiej usunąć ją od razu niż czekać, aż zwróci na nią uwagę powracający skądś generał. Ludzie Swayne'a z pewnością rekrutowali się z armii, należało się więc spodziewać, że mieli wykształconą głęboką awersję do reprymend, a już szczególnie jeśli dotyczyły drobiazgów. W każdym razie Jason właśnie na to liczył. Ułożył gałąź tak, że wystawała jakieś półtora metra na drogę, po czym skrył się szybko między drzewami. Niemal w tej samej chwili usłyszał trzaśniecie zamykanych drzwiczek i odgłos uruchamianego silnika.

Pojazd nadjechał z dość dużą prędkością, ale kiedy padający z pojedynczego reflektora snop światła wyłowił z ciemności przeszkodę, natychmiast zwolnił. Kierowca podjechał bardzo powoli, jakby niepewny, co to jest; kiedy się zorientował, nacisnął raptownie na hamulec, bez wahania otworzył pleksiglasowe drzwiczki i wyszedł na asfalt.

– Paskudne z ciebie psisko, Reks – wymamrotał pod nosem z wyraźnym południowym akcentem. – Coś ty tu przytaszczył, cholerny kretynie? Stary ogoli cię do łysej skóry, jak będziesz tak ciągle bałaganił… Reks? Reks, chodź tutaj, ty pieprzony kundlu! – Mężczyzna podniósł gałąź i odciągnął ją między drzewa. – Reks, słyszysz? Chodź tu, cholerna kupo gówna!

– Stój bez ruchu i wyciągnij przed siebie obie ręce – polecił spokojnie Bourne, wyłaniając się z ciemności.

– Niech to szlag! Kim jesteś?

– Kimś, kogo nic nie obchodzi, czy będziesz żył, czy umrzesz.

– Masz pistolet!

– Istotnie. Twój jest w kaburze, a mój w mojej dłoni, wycelowany w twoją głowę.

– Pies! Co się stało z psem?

– Chwilowo jest niedysponowany.

– Że co?

– Wygląda na dobrego zwierzaka. Z pewnością potrafi zrobić wszystko, czego treser zechce go nauczyć. Nigdy nie należy za nic winić psa, tylko zawsze jego pana.

– O czym ty mówisz, do diabła?

– Najogólniej rzecz biorąc, chodzi mi o to, że prędzej zabiję człowieka niż psa. Czy wyrażam się jasno?

– Ani trochę! Ja nie chcę zginąć!

– W takim razie może porozmawiamy?

– Znam dużo słów, ale mam tylko jedno życie!

– Opuść prawą rękę i wyjmij pistolet… Dwoma palcami, jeśli łaska. – Strażnik zrobił to, trzymając broń kciukiem i palcem wskazującym. – A teraz rzuć go w moją stronę.

Mężczyzna uczynił, co mu kazano. Bourne schylił się i podniósł pistolet z ziemi.

– O co ci chodzi, do cholery? – zapytał błagalnym tonem strażnik.

– O informacje. Przysłano mnie tutaj, żebym je zdobył.

– Powiem wszystko, co chcesz, tylko mnie wypuść. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego! Wiedziałem, że kiedyś dojdzie do czegoś takiego, możesz zapytać Barbie Jo, mówiłem jej o tym! Powiedziałem jej, że pewnego dnia zjawią się ludzie, którzy będą zadawać pytania, ale nie myślałem, że w taki sposób, przykładając od razu lufę do głowy!

– Przypuszczam, że Barbie Jo to twoja żona?

– Coś w tym rodzaju.

– W takim razie zacznijmy od tego, dlaczego oczekiwałeś przybycia ludzi zadających pytania. Moi zwierzchnicy bardzo chcieliby to wiedzieć.

Nie bój się, tobie nic się nie stanie. Nikt się tobą nie interesuje, przecież jesteś zwyczajnym strażnikiem.

– Właśnie, proszę pana! – wykrzyknął z ulgą przerażony mężczyzna.