Alex Kava - Dotyk zła

– Sprawdzam wszystkie ślady. – Nick czuł się jak idiota. Jak mógł dać się przekonać Maggie, że katolicki ksiądz jest mordercą? Nagle coś go uderzyło. – Skąd ksiądz wie, że służyłem do mszy z księdzem Francisem w starym kościele?

– Pewnie ksiądz Francis o tym wspominał. – Znów uciekł od Nicka wzrokiem. Przerwało im stukanie do drzwi. Keller poderwał się zbyt szybko, jakby chciał uciec. – W tym stroju nie mogę się pokazać. – Uśmiechnął się do Nicka, poprawiając sutannę i zaciskając pas.

Nick wykorzystał sytuację i odsunął się od ognia. Wstał i zaczął chodzić po dużym pokoju. Wysokie, wbudowane w ściany półki z książkami zajmowały jedną ścianę, naprzeciw znajdowało się okno wykuszowe i półka na rośliny. Pokój był skromny. Wypolerowany krucyfiks z ciemnego drewna z niezwykłym ostrym końcem wyglądał prawie jak sztylet. Na ścianach wisiało kilka oryginalnych obrazów nieznanego artysty. Nick nie znał się na sztuce, ale hipnotyczne jaskrawe plamy, wirujące żółcie i czerwienie na tle wibrującej purpury zrobiły na nim wrażenie.

I wtedy Nick to zobaczył. Wciśnięta z boku ceglanego kominka, który wystawał ze ściany, na starej wycieraczce stała para czarnych gumowych butów. Miały jeszcze ślady śniegu. Czy ksiądz Keller kłamał, twierdząc, że tego wieczoru nie ruszał się z domu? A może buty należą do Raya Howarda?

Z korytarza dobiegły Nicka podniesione głosy. Ksiądz Keller był nieco zdenerwowany, jakaś kobieta oskarżycielsko krzyczała. Nick pospieszył do drzwi i ujrzał Maggie, która zarzucała pytaniami próbującego zachować zimną krew księdza.

Nick nie od razu poznał głos Maggie, bo teraz brzmiał donośnie, piskliwie i agresywnie. Nie pasował do zrównoważonej kobiety, która była uosobieniem trzeźwego spokoju.

– Chcę natychmiast się widzieć z księdzem Francisem – rzuciła, przepychając się obok księdza Kellera, nie dając mu szansy, żeby cokolwiek wyjaśnił. Wpadła na Nicka i przestraszona odskoczyła. Spotkali się wzrokiem. W jej oczach kryło się coś dzikiego i ponurego. Jakby traciła nad sobą kontrolę. Świadczył o tym również ton jej głosu.

– Nick, co tu robisz?

– Mógłbym ci zadać to samo pytanie. Czy nie powinnaś być teraz w samolocie?

Była taka filigranowa w za dużej zielonej kurtce i niebieskich dżinsach. Bez makijażu, z rozwianymi włosami, mogła uchodzić za studentkę z college’u.

– Przesunęli lot.

– Przepraszam – włączył się gospodarz.

– Maggie, pozwól. Poznaj księdza Michaela Kellera. A to jest agentka specjalna Maggie O’Dell.

– A więc to ksiądz? – Nadal go oskarżała. – Co ksiądz zrobił z księdzem Francisem?

Znów ta napastliwość. Nick nie pojmował, co się stało z chłodną, opanowaną kobietą, przy której czuł się jak nieodpowiedzialny narwaniec.

– Właśnie próbowałem wyjaśnić… – podjął Keller.

– Tak, rzeczywiście powinien ksiądz coś wyjaśnić. Ksiądz Francis umówił się ze mną w szpitalu po czwartej. Nie pojawił się. – Spojrzała na Nicka.

– Dzwoniłam tu całe popołudnie i wieczór.

– Maggie, wejdź, ochłoniesz trochę.

– Nie chcę ochłonąć. Chcę otrzymać odpowiedź. Chcę wiedzieć, co się tu, u diabła, dzieje!

– Rano był wypadek – zaczął tłumaczyć Nick. – Ksiądz Francis spadł ze schodów w piwnicy. Niestety nie żyje.

Umilkła, stała nieporuszona.

– Wypadek? – Podniosła wzrok na Kellera. – Nick, jesteś pewny, że to wypadek?

– Maggie…

– Skąd masz pewność, że ktoś go nie zepchnął? Czy koroner oglądał jego ciało? Jeśli trzeba, sama zajmę się autopsją.

– Autopsją? – powtórzył ksiądz Keller.

– Maggie, to był stary i słaby człowiek.

– No właśnie. Po co schodziłby po tych cholernych schodach?

– Trzymamy tam wino – wyjaśniał ksiądz Keller.

Maggie spojrzała na niego. Nick zobaczył, że zacisnęła pięści. Nie zdziwiłby się, gdyby dołożyła księdzu. Nie pojmował strategii Maggie. Wolałby, żeby mu objaśniła swoją grę.

– Co ksiądz sugeruje? – spytała wreszcie.

– Sugeruję? Nic nie sugeruję.

– Maggie, chyba powinniśmy iść – rzekł Nick, biorąc ją lekko pod ramię. Natychmiast wykręciła się i rzuciła mu takie spojrzenie, że cofnął się o krok. Przeniosła wzrok na księdza Kellera, a potem energicznie minęła ich obu i poszła do wyjścia.

Nick zerknął na księdza, który był równie zmieszany i zażenowany jak on. Bez słowa ruszył za Maggie do drzwi. Dogonił ją na chodniku. Wyciągnął rękę, żeby tak nie biegła, ale w końcu tylko wydłużył krok.

– Co ty, cholera, wyprawiasz? – zdenerwował się.

– On kłamie. Wątpię, że to był wypadek.

– Ksiądz Francis był stary, Maggie.

– Miał mi coś ważnego do powiedzenia. Kiedy rano rozmawialiśmy przez telefon, czułam, że ktoś nas podsłuchuje. Przypuszczam, że to Keller. Nie rozumiesz, Nick? – Przystanęła i odwróciła się do niego. – Ten, kto nas podsłuchiwał, postanowił powstrzymać księdza Francisa, żeby nie mógł mi przekazać tej ważnej informacji. Autopsja może nam pokazać, czy został pchnięty, czy spadł sam. Ja się tym zajmę, jeśli…

– Maggie, chwila. Nie będzie żadnej autopsji. Keller nikogo nie pchnął. Nie sądzę też, żeby miał coś wspólnego z tymi wszystkimi morderstwami. To szaleństwo. Musimy zacząć szukać prawdziwych podejrzanych. Musimy…

Wyglądała fatalnie. Pobladła, opuściła ramiona, miała łzy w oczach.

– Maggie?

Zawróciła i zbiegła z chodnika na śnieg, za budynek plebanii, z dala od ulicznych latarni. Chroniąc się przed wiatrem, przywierając do drzewa, zgięła się wpół i zwymiotowała. Nick skrzywił się. Postanowił trzymać się na dystans. Wreszcie zrozumiał jej napastliwość, głośne oskarżenia, złość. Maggie była pijana.

Zaczekał, aż skończy. Miał nadzieję, że na tyle wytrzeźwieje, by się zawstydzić.

– Nick.

Kiedy się odwrócił, oddalała się od niego, szła za budynkiem plebanii ku drzewom, które odgradzały teren kościoła od Cutty’s Hill.

– Nick, zobacz. – Stanęła i wyciągnęła palec. Wyglądała niesamowicie. Czyżby miała halucynacje?

Potem sam to zobaczył. Jakby dostał obuchem w łeb. Schowany między drzewami stał stary niebieski pickup.

– Poproszę, żeby z samego rana sędzia Murphy wydał nakaz rewizji. – Nick nie przestawał mówić, kiedy dotarli do hotelowego pokoju Maggie.

Pragnęła, żeby się zamknął. Głowa jej pękała, wciąż miała nudności. Co za diabeł ją skusił, żeby wypić tyle szkockiej na pusty żołądek? Rzuciła laptop i kurtkę na łóżko i położyła się. Szczęście, że dostała z powrotem swój pokój, bo wielu zmotoryzowanych podróżnych fatalna pogoda zmusiła do przerwy w podróży.

Nick stał w drzwiach. Czuł się skrępowany, mimo to nie zbierał się do odejścia.

– Tak naskoczyłaś na tego Kellera, że zgłupiałem. Jezu, myślałem, że go pobijesz.

Spojrzała na niego, nie ruszając się z łóżka.

– Nie wierzysz mi, ale mówię ci, że Keller maczał w tym wszystkim palce. Zdecyduj się: wchodzisz czy wychodzisz, tylko nie stój tak w otwartych drzwiach. Muszę dbać o swoją reputację.

Uśmiechnął się i wszedł, zamykając za sobą drzwi. Zaczął krążyć po pokoju, aż zobaczył, że Maggie marszczy brwi. Widocznie drażnił ją wszelki ruch. Przysunął krzesło do brzegu łóżka, żeby mogła go widzieć, nie zmieniając pozycji.