Alex Kava - Dotyk zła

– Co się stało, postanowiłaś urządzić pożegnalną balangę?

– Wydawało mi się, że to dobry pomysł.

– Nie spóźnisz się na samolot?

– Już pewnie odleciał.

– Co z twoją matką?

– Zadzwonię do niej rano.

– Wróciłaś taki kawał drogi z powodu Kellera?

Uniosła się, wsparła na łokciu i zaczęła grzebać w kieszeniach kurtki. Wyciągnęła małą kopertę, podała mu i znów się położyła.

– Co to jest?

– Barman mi to dał, kiedy siedziałam w poczekalni na lotnisku. Powiedział, że jakiś facet przy barze prosił, żeby mi to przekazał. Facet się ulotnił.

Patrzyła, jak Nick czyta. Przypomniała sobie, że nie powiedziała mu o pierwszym liście.

– To od mordercy.

– Do diabła, skąd on wie, gdzie mieszkasz i jak się nazywa twój mąż?

– Testuje mnie, bada, grzebie w mojej przeszłości, robi ze mną to samo, co ja robię z nim.

– Jezu, Maggie.

– Nic takiego. Trzeba to brać z dobrodziejstwem inwentarza. – Zamknęła oczy, zaczęła masować pulsujące skronie. – Przez wiele godzin dzwoniłam na plebanię, ale nikt nie odbierał telefonu. Dość czasu, żeby zrobić sobie wycieczkę na lotnisko i z powrotem.

Kiedy podniosła powieki, Nick przyglądał się jej. Usiadła, nie czuła się dobrze wydana na jego zatroskane spojrzenie. Siedział tak blisko, ich kolana prawie się dotykały. Pokój zaczął się kręcić, przechylił się na prawo. Obawiała się, że meble za chwilę zaczną się ślizgać.

– Maggie, dobrze się czujesz?

Spojrzała w jego niebieskie oczy i przeszedł ją dreszcz. Nawet jej jeszcze nie dotknął, nie pieścił jej policzka. Zrobił to po chwili. Wtulona w jego dłoń przymknęła powieki i pozwoliła swojemu ciału na to wirowanie. Potem znienacka zerwała się i zeskoczyła z łóżka. Chwyciła obiema rękami komodę, żeby się nie przewrócić. Jej oddech był płytki, urywany. Podniosła wzrok i zobaczyła Nicka w lustrze. Och, co się z nią działo, dlaczego tak reagowała na tego faceta?

Patrzyła, jak Nick do niej podchodzi, poczuła, jak całuje jej kark. Bluza zsunęła się z jej ramienia. Lustro pokazywało, jak Nick przesuwa wilgotne wargi z jej karku na ramię i na plecy. Kiedy wrócił do szyi, myślała, że się udusi.

– Nick, co ty wyprawiasz? – powiedziała z trudem.

– Już tak dawno chciałem cię dotknąć.

Bawił się koniuszkiem jej ucha. Maggie miała kolana jak z waty.

– To nie jest dobry pomysł – udało jej się szepnąć, i to niezbyt przekonująco. No i oczywiście nie powstrzymała go, jego rąk, które objęły ją w pasie, jego dłoni, które położyły się płasko na jej brzuchu. Bezradnie pomyślała, że powinna to przerwać, lecz było jej tak cudownie, tak błogo…

– Nick.

Bez sensu. Nie mogła nic powiedzieć, nie mogła złapać tchu. Jego wargi pochłaniały ją łapczywie, dłonie wędrowały po jej ciele. Zauważyła bandaż na jego ręce. Chciała zapytać, co się stało, ale musiała przecież skupić się na tym, żeby w ogóle oddychać.

Widziała w lustrze, jak jego dłonie sięgają po jej piersi, jak pieszczą je, kompletnie ją obezwładniając. Za dużo tego. Nie była przygotowana na coś takiego, jej zmysły tego nie wytrzymają. Przesunął dłonie niżej, śmielej, bardzo śmiało. Czuła, że jej podniecenie zamienia się w zapraszającą wilgoć, którą już i on delikatnie wyczuwał palcami. Brakowało sekund, żeby dojrzała do orgazmu. Znalazła w sobie dość siły i odwróciła się do niego twarzą, żeby go odepchnąć. Kiedy jednak dotknęła go, ręce zdradziły ją i rozpoczęły własną podróż, rozpinając mu koszulę, gnane dzikim, niepowstrzymanym pragnieniem.

Drżał, gdy dotknął ustami jej ust. Oszołomiona własnymi jękami, zawahała się. Jego wargi nie ustawały, aż poddała się i sama ofiarowała mu równie namiętny pocałunek. Bezsilnie opierała się o komodę, walcząc o łyk powietrza, podczas gdy Nick przeniósł się znów ku jej piersiom, ssąc sutki przez bawełnianą koszulkę. Mocno przywarła do komody.

– Boże, Nick – szepnęła. Chciała go zatrzymać, ale nie mogła. Pokój zaczął znów swoje wirujące pląsy. W uszach jej dzwoniło. To ciągłe dzwonienie! Nie, to nie w jej uszach dzwoni. To po prostu telefon. Telefon, tak, to telefon. Rzeczywistość odciągnęła ją od skraju przepaści.

– Nick… telefon – wykrztusiła.

Klęczał przed nią. Podniósł wzrok, przerywając pieszczotę, z rękami na jej talii, z oczami pełnymi pożądania. Jak mogła pozwolić, żeby posunęli się tak daleko? To ta szkocka. Ten pieprzony zawrót głowy. Te cudownie smakujące wargi i mocne ręce. Psiakrew, musi nad sobą panować.

Odsunęła się i pokuśtykała do nocnej szafki, chwytając słuchawkę. Telefon spadł na podłogę. Stała tyłem do Nicka, żeby nie widzieć jego oczu, bo inaczej trzęsłaby się wciąż jak galareta.

– Tak? – odezwała się, wypróbowując swój głos, rozczarowana, że nie udało jej się wyrównać oddechu. – Maggie O’Dell.

– Maggie, no, dzięki Bogu, że cię złapałam. Mówi Christine Hamilton. Nie wiem, co robić. Przepraszam, że dzwonię tak późno. Próbowałam złapać Nicka, ale nikt nie wie, gdzie go szukać.

– Uspokój się, Christine. – Zerknęła na Nicka. Słysząc imię swojej siostry, natychmiast nadstawił ucha. Męczył się z guzikami przy koszuli, jakby Christine miała za moment wejść do pokoju i złapać ich in flagranti. Maggie skrzyżowała ramiona, żeby zakryć drżące piersi, wciąż czując jego usta. Na koszulce miała mokrą plamkę. Odwróciła się ponownie tyłem do Nicka i założyła włosy za uszy.

– Christine, co się stało?

– Chodzi o Timmy’ego. Kiedy wróciłam, nie było go w domu. Myślałam, że jest u któregoś z kolegów. Dzwoniłam, ale nikt go nie widział od popołudnia. Byli na sankach, na Cutty’s Hill. Dzieci widziały, jak szedł do domu, ale nie doszedł. Boże, Maggie, nie ma go. To było pięć godzin temu. Tak strasznie się boję. Nie wiem, co robić.

Maggie zasłoniła mikrofon słuchawki i przysiadła na brzegu łóżka, żeby się nie zachwiać.

– Timmy zaginął – oznajmiła powściągliwie, chociaż panika i zimny jak lód, porażający lęk przeniknęły ją na wskroś.

Zobaczyła oczy Nicka. Nim też zawładnęły już niszczące wszystkie inne uczucia macki strachu.

– Jezu, nie – powiedział.

Patrzyli na siebie. Podniecenie gdzieś uleciało, znikło w przestworzach.

Szeryf Morrelli i agentka specjalna O’Dell nie mieli złudzeń.

Wiedzieli.

Christine obgryzała paznokcie. Wróciła do dawnego zwyczaju z dzieciństwa, patrząc, jak jej ojciec krąży po salonie. Kiedy zadzwoniła do Nicka i słuchawkę podniósł ojciec, zdziwiła się i równocześnie poczuła ulgę. Lecz to już minęło. Teraz było jej coraz gorzej, gdy obserwowała ojca, który maszerował tam i z powrotem, wyszczekując rozkazy swoim podwładnym, którzy zapełnili jej dom i podwórko. W obecności ojca czuła się jeszcze bardziej bezradna, stawała się na powrót tą niewidoczną małą dziewczynką, niezdolną do niczego.

– Połóż się, złotko. Odpocznij – powiedział ojciec.

Potrząsnęła głową, nie była w stanie się odezwać.

Nie wiedząc, jak z nią postępować, ojciec ją zignorował.

Kiedy Nick i Maggie torowali sobie drogę do salonu przez zatłoczone mieszkanie, Christine ruszyła biegiem do brata. Zatrzymała się jednak i zatoczyła na miękkich kolanach, łapiąc się sofy. Nawet w takiej sytuacji nie chciała rzucać mu się w ramiona. Nigdy nie byli wobec siebie wylewni i teraz wyglądałoby to dziwnie. Nick zrozumiał reakcję siostry i sam do niej podszedł. Bez słowa przygarnął ją do siebie. Do tej pory jakoś się trzymała, mały żołnierzyk tatusia, lecz teraz łzy poleciały jej wartkim strumieniem. Przytuliła się do Nicka z całej siły, kłębek bólu i rozpaczy.