Alex Kava - Granice Szaleństwa

Otworzył pocztę. Gwen stanęła za jego plecami. Może była to tylko konsekwencja popijania wina, ale u Tully’ego ni stąd, ni zowąd wystąpiły kłopoty z koncentracją. Nie potrafił skupić uwagi na ekranie. Doktor Patterson czytała przez jego ramię, a on myślał tylko o tym, że ta kobieta pięknie pachnie, jak świeże kwiaty na łące po wiosennym deszczu.

– Pisze, jakby był zazdrosny o walkę Joan z nadwagą – stwierdził.

– Zazdrosny?

– Że dzięki temu ona może budzić czyjeś współczucie i zwracać na siebie uwagę.

– Twoim zdaniem jest zazdrosny o niedoskonałości swoich ofiar, o ich choroby?

– Właśnie o to mi chodzi. Tutaj na przykład napisał, że chciałby mieć jakiś powód, dla którego ludzie by go żałowali. A w tym – przesunął stronę w dół – zwierza się, że jako dziecko cierpiał na potworne bóle żołądka, a matka nigdy mu nie wierzyła. Pisze: „Dawała mi lekarstwo, po którym czułem się jeszcze gorzej”. Pisze, że od tamtej pory nie opowiada ludziom o swoich cierpieniach, ponieważ i tak nikt mu nie uwierzy. Przypomina mi hipochondryka.

Włosy Gwen musnęły skroń Tully’ego, kiedy odsunęła je z twarzy, żeby nie zasłaniały jej ekranu. Zacisnął zęby. Co też on mówił przed chwilą?

– Więc przyszło mi do głowy, że może faktycznie bolał go żołądek, może nadal cierpi, a lekarze nigdy nie znaleźli przyczyny. Może nawet zaczęli mu w końcu mówić, że bóle są tak naprawdę w jego głowie, że je sobie wymyśla. Tymczasem on poznaje różnych ludzi – faceta z nieuleczalnym guzem mózgu, kobietę, która pokonała raka piersi – i widzi, że oni spotykają się ze współczuciem, a przynajmniej zdiagnozowaniem, wytłumaczeniem swojego cierpienia. I chce, żeby jego ból został potraktowany tak samo. Może tak bardzo tego pragnie, że postanowił odebrać go innym. Dlatego zatrzymał te wszystkie chore części ciała, dzięki którym jego ofiary zyskiwały współczucie rodziny i znajomych. Stając się właścicielem implantu piersi czy guza mózgu, równocześnie zdobywał jakąś władzę.

Gwen podeszła do stołu z drugiej strony, usiadła i spojrzała na Tully’ego. No tak, za chwilę powie mu, że gada bzdury. Tymczasem rzekła:

– Więc nie ma powodu, żeby trzymać Joan przy życiu?

Nie czekała na jego odpowiedź. Nie potrzebowała jej, oboje doszli do identycznego wniosku. Wstała, podeszła do kuchenki, zamieszała sos, który za długo stał na gazie.

– Czuję się za to częściowo odpowiedzialna i nic nie mogę na to poradzić. – Zaskoczyła go, ponieważ zabrzmiało to jak wyznanie.

– Odpowiedzialna? Niby dlaczego miałabyś czuć się odpowiedzialna?

– Głupie, co? – Zaśmiała się, przeczesując ręką włosy nerwowym gestem, który już dawniej u niej zauważył. Robiła tak, ilekroć czuła się zagubiona, przez co za bardzo się przed kimś odkryła i musiała sobie przypomnieć, że przesadza.

– Nie, wcale nie głupie. Nie wiem tylko, czemu miałabyś czuć się odpowiedzialna. Jak mogłaś przewidzieć, że Joan Begley, jadąc do Connecticut, spotka mordercę?

– Nie mogłam. Ale mogłam być pod telefonem, kiedy dzwoniła. Gdybym tylko do niej oddzwoniła… Potrzebowała mnie, a mnie nie było.

– A gdybyś była? – Oparł się o blat. – Czy to by coś zmieniło? W końcu sama dokonała wyboru.

Gwen odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Ze zdziwieniem stwierdził, że są wilgotne od łez.

– Prosiła mnie o pomoc, prosiła, żebym jej to wyperswadowała. – Wytarła łzy i odwróciła głowę. Teraz chciała ukryć rumieniec wstydu.

– Zapomina pani o czymś, pani doktor.

– To znaczy?

– Ona sama zdecydowała, że tam pojedzie. To ona odpowiada za swoje wybory, a nie ty. Nie nauczyli cię tego w tej twojej szkole?

Raz jeszcze ich oczy spotkały się. Gwen próbowała unieść kąciki warg w uśmiechu, ale wysiłek był zbyt wielki.

– Czasami – kontynuował Tully, odsuwając głośne podszepty rozsądku, który kazał mu zamilknąć – trzeba sobie trochę odpuścić. Nie możesz odpowiadać za wszystko, co robią twoi pacjenci. – Nie słuchając rozumu, podszedł do niej, objął ją delikatnie i przytulił do piersi.

Potem pochylił głowę i musnął pocałunkiem jej włosy. Odniósł wrażenie, że przyjęła to z chęcią, przytuliła się mocniej, więc pocałował jej szyję. Odsunęła głowę tylko tyle, żeby dać mu dostęp do swoich warg, więc Tully przestał się wahać. Całował ją tak, jak pragnął to zrobić od czasu wspólnego wyjazdu do Bostonu.

Potem oderwała od niego wargi, by szepnąć mu do ucha:

– Zostań ze mną na noc, Tully.

Jego ciało już miało powiedzieć: „Tak”, kiedy rozsądek uderzył go jak młot. Trzymał Gwen mocno, czule pieścił szyję, ale odparł:

– Nie mogę. Boże, bardzo bym chciał, ale nie mogę.

Odepchnęła go, widział, że jest zażenowana i zraniona.

– Oczywiście – rzuciła służbowym tonem, do którego powróciła, żeby zdystansować się od swojego zakłopotania. – Przepraszam, nie powinnam była.

– Nie, nie rozumiesz.

– Oczywiście, że rozumiem. – Już stała przy kuchence i ubijała sos marinara. – Nie miałam zamiaru przekraczać granicy.

– To chyba ja pierwszy ją przekroczyłem.

– Nieważne, nie powinnam była sugerować…

– Gwen, przestań. Nie mogę zostać ze względu na Emmę.

Obejrzała się na niego, na jej twarzy pojawił się wyraz zrozumienia. Grymas bólu, który sprawiło odrzucenie, zniknął.

– W innym wypadku… cóż, w innym wypadku na pewno byśmy tu nie stali i nie rozmawiali.

– Ale może powinniśmy o tym porozmawiać.

– Nie, absolutnie nie. – Podniósł rękę, żeby uciszyć ewentualne słowa Gwen. – Dlatego lepiej będzie, jak w tej chwili wyjdę. Nie zamierzam pozwolić, byśmy zagadali tę sprawę na śmierć i wyperswadowali sobie coś, co jeszcze nie istnieje. – Zaczął pakować teczkę. Następnie zdjął kurtkę z oparcia krzesła, włożył ją i podszedł do Gwen, do kuchennego blatu. – Lubię z tobą analizować wizerunki psychologiczne morderców, ale tego nie chcę poddawać psychoanalizie. Cokolwiek to jest, niech tak na razie zostanie, dobrze? – Nie pozwalając jej odpowiedzieć, znowu ją pocałował, a był to namiętny i długi pocałunek. Potem wyszedł, bez odpowiedzi.

Lubił robić zakupy o tej późnej porze. Alejki między półkami w Stop amp; Shop były prawie puste. Wciąż wrzała w nim złość, co prawie nieuchronnie groziło nawrotem nudności, ale szczęśliwie nie było nikogo, kto mógłby zauważyć, jak pędzi do ubikacji albo nagle zostawia wózek i wybiega ze sklepu. Przypomniał sobie przy okazji, że powinien kupić zapas tego kredowego paskudztwa.

Od wyjścia z biblioteki czuł mrowienie w palcach i słabość w nogach. Odwrócił się, żeby sprawdzić, czy nikt na niego nie patrzy, czy nikt go nie śledzi. Przecież ktoś chce go zniszczyć. Ciekawe, jak na to wpadli? Skąd zdobyli jego adres mailowy?

Początkowo przypuszczał, że to ten stary. Ale teraz był przekonany, że to ta wścibska dziennikarka. Suka! Powinien był przewidzieć, że sprawi mu kłopot. Łaziła za nim. Widział ją w kilku miejscach, węszyła dokoła. Wczoraj o mały włos nie wpadł na nią, a ona udała, że go nie widzi, jakby był przezroczysty. Udawała, że nic nie wie, ale to nieprawda. Bo jaka siła przyciągała ją wszędzie tam, gdzie tylko się pojawił?

A teraz bawi się z nim, wysyła mu maile i podszywa się pod Joan. To na pewno ta dziennikarka.

Na pewno ona. Na pewno.

Ale skąd wie? Jak się wywiedziała, że Joan jest u niego? Czy ten stary jej coś powiedział? Może widział tamtej nocy w Hubbard Park, jak zabierał Joan do samochodu?