Olga Gromyko - Zawód - Wiedźma. Część II

Odważny giermek wygląda z zaułka, przytrzymując parę koni… a, nie, przepraszam najmocniej, parę klaczy. O, potąd mam już tych poszukiwaczy sławy, nigdzie nie ma od nich spokoju. Swoją drogą, nie wiesz przypadkiem, czy oni śpią w tych samowarach?

Pękata zbroja rycerska faktycznie przypominała samowar, a hełm – stojący na nim czajniczek na esencję.

– Wyłaź, gadzino! – darł się rycerz, potrząsając mieczem. – Stawaj do walki!

– Mam wyjśśść, csszy jak? – Smok w zamyśleniu połaskotał ucho koniuszkiem ogona. – Nie, nie pójdę. Jussż ja was adeptów znam – wyssstarcsszy, żżże na krok sssię odejdzie od jassskini, a potem ssszukaj ssskarbu w polu.

Prsszy okazji, trsszymaj ssstatuetkę. Na twoją osssobissstą odpowiedzialnośśść.

– Pancerz ma pewnie ognioodporny – myślałam na głos. – Ale już wiązania na bank z konopi…

– Ano z konopii – z paskudnym uśmieszkiem przytaknął smok. – Te, rycerssz! Mam tu w zapasssie pannę na obiad! Nie chhhcesz prsszypadkiem do niej dołączyć?

Przeczyściłam gardło, przybrałam pozę „dziewica w opresji" – jedna ręka melodramatycznie przyciśnięta do czoła, druga przytrzymuje wyskakujące z piersi serce, plecy wygięte w łuk – i wydałam z siebie przenikliwy wrzask, przechodzący w ochrypły skrzek.

Podskoczył nie tylko rycerz, ale i smok. Dodałam ekspresji.

– Pomocy! Ratunku! Rab… Znaczy mordują!

Ani jeden normalny rycerz nie ruszyłby ratować panny o takim głosiku. Ani jeden normalny rycerz nie zaatakowałby smoka na terenie Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa.

– Spieszę ci na ratunek, o piękna panno! – z entuzjazmem ogłosił świr, rzucił tarczę, wyciągnął miecz i wdrapał się na płot. Lewark pozwolił mu przetoczyć się przez szczyt ogrodzenia, ale gdy tylko rycerz zaczął złazić i odwrócił się do nas plecami, wypełnił swoje potężne płuca powietrzem, wycelował i z całej siły odetchnął.

Wąski niebieskawy strumyczek płomienia zabarwił się jaskrawą czerwienią, w mgnieniu oka konsumując konopne sznury łączące kawałki zbroi.

Zbroja odpadła i rycerz stanął przed nami w całej wspaniałości obszernych gaci, białych w czerwone serduszka i przetartych od częstego prania. Poza gaciami na rycerzu zostały: hełm z przypalonym piórem koguta, żelazne rękawice, wysokie buty i srebrny medalion na łańcuszku.

„Piękna panna" wisiała na „łuskowatej gadzinie". Oboje pękali ze śmiechu.

– Sukkub! – wrzasnął rycerz po krótkiej chwili zastanowienia, ekspresyjnie potrząsnął mieczem nad głową i rzucił się na mnie jak rozwścieczony byk.

Błyskawicznie strzeliłam palcami i miecz zamienił się w zielonogłowego kaczora z białymi lusterkami na wpadających w ciemny błękit piórach. Zwykle kaczory są milczkami, ale ten, złapany przez rycerza za żółte łapy, zakwakał dzikim głosem, uderzył skrzydłami i wyraźnie zaplanował zabranie byłego właściciela hen za horyzont, ale ten ostatni jednak w porę rozluźnił palce, pozwalając ptakowi wznieść się w przestworza.

Smok leniwym uderzeniem ogona przewrócił rycerza na ziemię i przycisnął łapą.

– No i co mam z tobą zrobić? – ryknął, wypuszczając strugę dymu prosto w kratę przyłbicy i z satysfakcją słuchając gniewnego kasłania dochodzącego z wnętrza hełmu.

– Zjeść – poradziłam z roztargnieniem, odprowadzając kaczora spojrzeniem. W miarę zwiększania odległości moje czary traciły na sile, w związku z czym miecz odwrócił się ostrzem do ziemi i poleciał w dół.

– Ale Wolhhilo, przeciessż to wbrew moim zasssadom! – oburzył się smok. – A poza tym, on mi się nie podoba. Na wiorssstę czuć od niego smassżoną cebulę.

– No to co? Ja tam smażoną cebulę lubię.

– No to ty mossżesssz go zjeśśść.

– Dzięki, jestem po śniadaniu.

– Odbiło wam wszystkim, czy jak? – nieoczekiwanie rozsądnie oburzył się rycerz, zdzierając hełm. Sympatyczna twarz, bez najmniejszych oznak szaleństwa. Chłopak miał nie więcej jak dwadzieścia lat. – Za co ja wam niby płaciłem?!

– A to jussż ciekawe – powiedział smok, zabierając łapę. – Wygląda na to, żżże w nassszym mieśśście otworsszono płatny klub sssamobójców. I jaka jest ssskładka członkowssska?

Rycerz wstał i otrzepał kurz z gaci.

– Idioci… To przecież zbroja dziadka, eksponat muzealny, antyk, relikwia. A pan – ogniem, dymem. Wstyd, panie smoku. – Chłopak z goryczą splunął na poczerniały hełm i spróbował oczyścić go z sadzy kantem dłoni.

– Widzi pan, co pan narobił? Cały lakier poobłaził.

– A pan by jeszcze kwiat w butonierkę wsadził – zaproponowałam złośliwie. – Pcha się pan, można powiedzieć, smokowi w paszczę, a ubrany jak na paradę.

– Przecież dziewczyna patrzy. – Wbił spojrzenie w ziemię.

– Gdzie?

– O tam, trzyma konie za rogiem.

– A, tamten odwassżny giermek? – Smok położył się, podciągając pod siebie łapy i owinął ciało ogonem.

– No dobrze, młody człowieku, prossszę mi opowiedzieććć, jakim cudem sssię pan tak urządził.

– Dobrze… Ale czy mógłby pan co jakiś czas ryczeć?

– Po co?

– Niech ona myśli, że my się tu bijemy.

Parsknęłam w zaciśniętą pięść.

– A mossże mam panu jessszcssze nogę urwać i wyrzucić przez płot? Jako potwierdzenie – zaproponował smok.

– Nie, nogę raczej nie – po chwili namysłu całkiem poważnie odpowiedział rycerz. – Lepiej zróbmy tak… – Podniósł miecz i przerzucił go przez płot. – Niech ona myśli, że walczymy bez broni.

Szkoła zadrżała od grzmiącego śmiechu. Smok opadł na bok, wycierając łzy i kaszląc dymem. Chyba rycerz faktycznie miał niezłe szanse na wykończenie gada bez użycia miecza.

– No dobra – powiedział rzeczony gad, przestając się śmiać. – Weźźź mi pan teraz powiedz, co to za ssspektakl z „łuskowatą gadziną".

Rycerz pogrzebał w hełmie, wyciągnął spod podszewki złożony na czworo pergamin i po chwili wahania przekazał go w moje ręce.

Okaziciel niniejszego – przeczytałam na głos – ma pozwolenie na zabicie smoka, mieszkającego przy Szkole Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa w związku z życzeniem tego ostatniego, gada słabego i zgrzybiałego, by opuścić ten padół w uczciwym boju, a nie z powodu zbliżającej się starości…

– I to ja mam być ssstary?! – ryknął smok, wypuszczając kłąb płomienia. – I to ja mam być zgrzybiały? Zaraz wasss tu wssszyssstkich połossżę na jeden pazzznokieć, a drugim załatwię!

– Doskonale, wspaniale. – Oczy rycerza lśniły z zachwytu. – A czy teraz mógłby pan podskoczyć, żeby się ziemia zatrzęsła!

– A ja ci zaraz podskoczę! Ja cię zaraz tak przydepnę, że mokra plama nie zostanie! Myśliwy się znalazł! – Lewark wkurzył się poważnie.

– …za sumę 20 kładni z prawem wyniesienia głowy – przeczytałam z roztargnieniem . – Podpisano: „kwestor Pisarczuk W. D.".

– A nie piszą przypadkiem, czyjej głowy? – zaciekawił się kipiący wściekłością smok.

– Z kontekstu wynika, że twojej – odpowiedziałam, oglądając pergamin pod światło. – Chyba ktoś z naszych zażartował. Papier lichy, dają taki adeptom do notowania wykładów.

– Zażartował?! – teraz zdenerwował się rycerz. – Ja mu dałem zaliczkę!

– No to po kasie – skonstatowałam.

– A głowa?! Jeśli nie przyniosę opiekunowi narzeczonej głowy smoka, on nie da zgody na nasz związek!

– To proszę przynieść jakąś inną głowę – poradziłam. – Mam znajomego trolla, za pięć monet nazbiera panu cały worek tego dobra.