Arturo Perez-Reverte - Terytorium Komanczów

– Jak to widzisz? – zapytał Marqueza.

– Musielibyśmy mieć pecha.

Poczekali na kolejny wybuch pocisku. Czterdzieści dwie sekundy. To życie nie było takie złe, pomyślał Barles. Jak to szło? “Widziałem rzeczy, których wy nie zobaczycie nigdy… Widziałem statki płonące za Orionem i zachód słońca nad Tannhauserem…". Muszę zmienić baterię w magnetofonie, przypomniał sobie. I w hotelu trzeba będzie uprać dwie brudne koszule. Spojrzał na Marqueza, zastanawiając się, o czym też może myśleć, kiedy przygotowuje się do biegu pod ostrzałem. Może przypominał sobie twarze córek albo żałował, że nie przeleciał tych dziewczyn, na które miał ochotę. Może myślał o tych dwustu pięćdziesięciu tysiącach peset, które zarabiał na miesiąc, a może nie myślał o niczym.

Eksplodował kolejny pocisk: czterdzieści dziewięć sekund. W powietrzu jeszcze latały ostatnie odłamki, kiedy Barles położył rękę na ramieniu Marqueza.

– Tam się widzimy – powiedział

– Tam, znaczy gdzie?

– Nie wiem. Tam.

Marquez zarechotał tym swoim śmiechem brzmiącym jak stara kołatka. Szybko wstali i rzucili się biegiem przez drogę.

Sarajewo, sierpień 1993

Mostar, luty 1994

[1]Siedziba Telewizji Hiszpańskiej (przyp. tłum.).

[2]Amal – polityczno-wojskowa organizacja libańskich szyitów (przyp. red.).