Laura Lippman: Co wiedzą zmarli

Zapłaciła za hamburgery, nie mając pojęcia, że jej życie się skończyło, kiedy czekała w barze Nowy Ideał.

Wróciła do pokoju. Heather leżała na podłodze, bez ruchu. Wypadek, powiedział Tony. „Skakała po łóżku i robiła straszny jazgot, kazałem jej przestać, próbowałem ją złapać za rękę, a ona spadła”.

– Musimy wezwać lekarza albo zabrać ją do szpitala. Może jeszcze żyje.

Słowa bez nadziei, wypowiedziane nad ciałem Heather z roztrzaskaną potylicą. Krew wsiąkała w ręcznik, plamiła jasne włosy. Dlaczego podłożył jej ręcznik pod głowę? I jak można się tak mocno uderzyć, spadając z łóżka? Ale nad tymi pytaniami Sunny nie śmiała się zastanowić jeszcze przez kilka następnych lat.

– Nie – powiedział Tony. – Ona nie żyje. Musimy zadzwonić do mojego taty. On będzie wiedział, co zrobić.

Stan Dunham był o wiele sympatyczniejszy niż tyran opisywany przez syna w czasie rozmów od serca w autobusie. Nie wrzeszczał, nie krzyczał, nie robił awantur, jak czasami jej matka, „O czym ty myślałaś, Sunny? Gdzie zgubiłaś głowę?” Sunny zorientowała się, że mógł być surowy, ale na pewno nie groźny. Jeśli miało się poważne kłopoty, dobrze było pogadać z kimś takim, jak Stan Dunham.

– Ja to widzę tak – zaczął, siadając na podwójnym motelowym łóżku, z rękami na kolanach. – Straciliśmy jedno życie i nie możemy go odzyskać. Jeśli wezwiemy policję, mój syn zostanie aresztowany i oskarżony. Nikt nie uwierzy, że po prostu zdarzył się wypadek. A Sunny resztę życia spędzi z rodzicami, którzy będą ją winić o śmierć siostry.

– Ale ja… – zaprotestowała. – Ja poszłam… Podniósł rękę, a Sunny ucichła.

– Twoi rodzice nie zdołają myśleć inaczej. Nie rozumiesz? To też ludzie. Nie będą chcieli cię nienawidzić, ale będą nienawidzić. Wiem. Sam jestem rodzicem.

Spuściła głowę; nie miała żadnych argumentów.

– Ale wiesz, co myślę, Sunny? Nazywasz się Sunny, tak? Ty i Tony ułożyliście sobie plan. Tony chyba się nie orientował, że piętnastolatka w tym stanie nie może wyjść za mąż bez zgody rodziców… – Rzucił synowi spojrzenie. -… ale chcieliście się pobrać, więc teraz dokończymy wasz plan. Tak jest honorowo, robić to, co się powiedziało. Zamieszkasz z nami, pod nowym nazwiskiem. W domu będziesz mogła być żonąTony’ego. Nawet zamieszkacie w jednym pokoju. Mnie to nie przeszkadza. Ale musisz jeszcze przez jakiś czas chodzić do szkoły, więc na zewnątrz będziesz kimś innym. A kiedy osiągniesz odpowiedni wiek, urządzimy wam ślub, jak należy. Załatwię to. Wszystko załatwię. Masz moje słowo.

Potem podniósł Heather, jak ojciec śpiące dziecko, przytulił jej strzaskaną głowę i przewiesił ją sobie przez ramię. Ruszył do samochodu, a Sunny kazał iść za sobą. Ku swojemu zaskoczeniu, posłuchała go bez słowa sprzeciwu – weszła do samochodu, do innego życia, innego świata, gdzie nie musiała być dziewczynką, która spowodowała śmierć siostry. Tony miał zostać w pokoju i posprzątać, a potem spędzić tam noc, żeby obsługa motelu nie nabrała podejrzeń. Tony nigdy nie zamierzał się ze mną ożenić, przyznała przed sobą samą Sunny, siedząc w samochodzie Staną Dunhama, w którego bagażniku leżały zwłoki jej siostry. Zamierzał ją zabrać do tego wstrętnego motelu przy autostradzie, namówić na seks, a potem odwieźć do domu. Liczył, że będzie się za bardzo wstydziła, żeby komukolwiek powiedzieć prawdę.

I pewnie by mu się udało. Wróciłaby na Algonquin Lane, wymyśliła jakąś historyjkę, dlaczego na kilka godzin zniknęła. Ale teraz już nie mogła pokazać się w domu, nie bez Heather. Pan Dunham miał rację. Nigdy by jej nie wybaczyli. Ona sama nigdy by sobie nie wybaczyła.

Nazwali ją Ruth, ludziom powiedzieli, że to daleka kuzynka. Jej cała rodzina zginęła w pożarze. W domu była żoną Tony’ego od chwili, kiedy przestąpiła próg. Dzieliła z nim łóżko – i szybko się przekonała, że to nic przyjemnego. Urok, komplementy z chwil spędzonych w autobusie – wszystko zniknęło, zastąpione pospiesznym, nawet niezbyt brutalnym, ale zawsze krótkotrwałym seksem. Kiedy zatęskniła za dawnym domem, kiedy ośmieliła się wspomnieć, że może powinna wrócić, Stan Dunham powiedział, że nie ma już tamtego domu. Rodzice rozstali się i wyjechali. Jej ojciec był nieudacznikiem, matka cudzołożnicą. Poza tym gdyby się ujawniła, zostałaby oskarżona o współudział w przestępstwie.

– Byłem kiedyś policjantem – oznajmił. – Wiem, jak idzie śledztwo. Lepiej dla ciebie, żebyś została z nami.

Nie uszło jej uwagi, że Dunhamowie byli taką rodziną, za jaką w ostatnich latach tęskniła. Normalną, z ojcem na porządnej posadzie, i matką, która siedziała w domu i piekła, zawiązując na sukienkach kolorowe fartuchy. Irenę Dunham miała chyba więcej fartuchów niż sukienek, i piekła codziennie. Jej kruchy placek był wręcz słynny. Ale mimo wszystkich nagród, jakie zdobył, w ustach Sunny smakował jak kurz i nigdy nie dojadła ani kawałka. Irenę za nianie przepadała, winiła jąza wszystko, co się stało, stojąc murem za synem bez względu na okoliczności.

Kiedy Sunny podrosła, czasami próbowała odmawiać Tony’emu, kiedy chciał seksu. Wtedy dostawała lanie. Raz podbił jej oko, kiedy indziej przestawił szczękę, bił w brzuch tak mocno, że myślała, że się udusi. A raz, ostatni raz, prawie ją zabił. Fakt, po tym, jak uderzyła go pogrzebaczem z kominka w salonie, tym samym, którym potłukła głowy ukochanych lalek Irenę.

To była ich oficjalna noc poślubna.

Dochodziła północ, ale starsi Dunhamowie nie mogli zasnąć. Z pokoju Tony’ego dobiegały hałasy większe niż zwykle. Irenę Dunham natychmiast wzięła stronę syna, chociaż miał tylko strużkę jasnej krwi na policzku po jedynym ciosie, jaki Sunny mu zadała, zanim wyrwał jej pogrzebacz i zaczął ją bić, a potem kopać. Za to Stan Dunham zajął się synową. Kiedy się nad nią pochylił, spojrzeli sobie w oczy. Wtedy Sunny zrozumiała, że on zawsze wiedział, że to jego syn zabił Heather, że śmierć dziewczynki nie była wypadkiem. Nie spadła i nie uderzyła się w głowę. Tony ją pobił albo rzucił na podłogę i tłukł jej głową, dopóki czaszka nie pękła. Dlaczego? Kto wie? Był gwałtownym, sfrustrowanym człowiekiem. A Heather, pyskata dziewczynka, zrujnowała jego plan. Może to wystarczający powód. A może wystarczających powodów tego, co zrobił, w ogóle nie było.

– Musisz wyjechać – powiedział Stan Dunham, a jeśli jego rodzina zrozumiała te słowa jako karę, wygnanie, Sunny wiedziała, że starał się ją ratować. Następnego dnia znalazł dla niej nowe nazwisko, nauczył ją sztuczki znikania w pustej tożsamości małych, martwych dziewczynek.

– Musisz szukać osoby urodzonej w odpowiednim czasie. Kogoś, kto zginął, zanim dostał kartę ubezpieczenia społecznego.

Kupił bilet na autobus i obiecał, że będzie jej pomagał. A Stan Dunham zawsze dotrzymywał słowa. Kiedy miała dwadzieścia pięć lat i postanowiła, że chce się nauczyć prowadzić samochód, przyjeżdżał weekendami do Wirginii i cierpliwie uczył ją na pustych parkingach. W 1989 uznała, że zapisze się na kurs informatyki. Stan Dunham wyłożył pieniądze. Kiedy Irenę zmarła i Stan nie musiał się już martwić niechęcią żony, wykupił dla Sunny pensję. Nie była to oszałamiająca suma, ale dzięki niej mogła spłacić samochód, a ostatnio nawet trochę odłożyć – miała nadzieję kupić mieszkanie, kiedy rynek nieruchomości się uspokoi.

Dopiero kiedy Penelope Jackson stanęła w jej drzwiach tydzień temu – co do dnia – Sunny dowiedziała się, że Tony Dunham też miał pensję. I że po pijanemu opowiadał o swoich zbrodniach i wczesnym małżeństwie, mówiąc Penelope, że nigdy od niego nie ucieknie, bo kiedyś zabił dziewczynkę i ukrył to, z pomocą ojca i siostry tej dziewczynki.