Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

W motelu Sea View Daniel Pell przerwał przeglądanie stron internetowych i unosząc wzrok znad komputera Jennie zobaczył, jak dziewczyna z uwodzicielską miną sunie w jego stronę.

Zamruczała, szepcząc:

– Wracaj do łóżka, kochanie. Pieprz mnie.

Pell przełączył okna, żeby nie widziała, czego szukał, i otoczył ramieniem jej wąską talię.

Mężczyźni i kobiety co dzień wywierają na siebie wpływ. Mężczyznę z początku czeka trudniejsze zadanie. Musi skruszyć linię obrony kobiety, zbudować sieć subtelnych powiązań, poznać jej sympatie i antypatie, które ona stara się przed nim ukrywać. Zanim weźmie ją w karby, może upłynąć wiele tygodni lub miesięcy. Kiedy jednak zdoła owinąć ją sobie wokół palca, może rządzić, jak długo zechce.

Och, jesteśmy po prostu pokrewnymi duszami…

Natomiast kobieta ma cycki i tyłek, i wystarczy, żeby podsunęła je mężczyźnie – choć czasem nie jest to nawet konieczne – a może mu rozkazać niemal wszystko. Kłopoty kobiety zaczynają się dopiero później. Gdy kończy się seks, przychodzi kres jej władzy.

Nie było wątpliwości, że od ucieczki Jennie Marston kilka razy przejmowała władzę: na przednim siedzeniu forda thunderbirda, potem w łóżku związana pończochami i jeszcze raz – spokojniej i znacznie lepiej – na podłodze, wśród akcesoriów, do których Daniel Pell miał szczególną słabość. (Jennie oczywiście nie przepadała za tą szczególną odmianą seksu, lecz jej niechętne przyzwolenie podziałało o wiele bardziej podniecająco, niż gdyby wykazała autentyczny entuzjazm).

Urok, jaki udało się jej roztoczyć, stracił już jednak moc. Ale nauczycielowi nie wolno okazywać uczniowi braku zainteresowania. Pell uśmiechnął się i spojrzał na nią, jak gdyby widok jej ciała obudził w nim gwałtowne pożądanie.

– Chętnie, najdroższa, ale bardzo mnie zmęczyłaś. Zresztą chciał bym, żebyś coś dla mnie załatwiła.

– Ja?

– Tak. Wiedzą już, że tu jestem, dlatego musisz to zrobić sama. – W wiadomościach ostrzegano, że Pell prawdopodobnie jest w pobliżu, musiał więc uważać.

– No dobrze. Ale wolałabym się z tobą pieprzyć. – Lekko się nadąsała. Zapewne należała do kobiet, które uważają, że taki język działa na mężczyzn. Myliła się i w swoim czasie zamierzał ją tego nauczyć. W tej chwili trzeba było dać pierwszeństwo ważniejszym lekcjom.

– Najpierw idź obciąć włosy – powiedział.

– Włosy?

– Tak. I ufarbuj. Widzieli cię ludzie w restauracji. Kupiłem brązową farbę. W sklepie meksykańskim. – Wyciągnął z torby pudełko.

– Och, myślałam, że to dla ciebie.

Uśmiechnęła się z zakłopotaniem, okręcając w palcach pasmo włosów.

Danielowi Pellowi chodziło tylko o to, aby trudniej ją było rozpoznać. Zrozumiał jednak, że w grę wchodzi coś więcej. Włosy miały dla.lennie podobne znaczenie jak ulubiona różowa bluzka i jej reakcja natychmiast zaintrygowała Pella. Przypomniał sobie, z jaką dumą je czesała, gdy ją zobaczył w samochodzie na parkingu przed sklepem Whole Foods.

Ach, zdradzamy tyle informacji…

Nie chciała obciąć włosów. Co więcej, wyraźnie się przed tym wzbraniała. Długie włosy były dla niej ważne. Pell przypuszczał, że postanowiła je kiedyś zapuścić, by zasłonić nimi znienawidzony wizerunek samej siebie. Miały być znakiem żałosnego triumfu nad płaskim biustem i garbatym nosem.

Jennie nie ruszała się z łóżka. Wreszcie powiedziała:

– Oczywiście, kochany, obetnę. Wszystko co zechcesz. – Znów zamilkła. – Ale tak sobie pomyślałam, może lepiej by było, gdybyśmy wyjechali? Po tym, co się stało w restauracji? Gdyby coś ci się stało, nie prze żyłabym tego… Weźmy inny samochód i jedźmy do Anaheim! Czeka nas cudowne życie. Obiecuję ci, kochanie! Będziesz ze mną szczęśliwy. Mogę nas utrzymywać. A ty zostaniesz w domu, dopóki o nas nie zapomną.

– To brzmi wspaniale, najdroższa, ale nie możemy jeszcze wyjechać.

– Och.

Czekała na wyjaśnienia. Pell rzekł tylko:

– Idź je obciąć. – Szeptem dodał: – Krótko. Bardzo krótko.

Podał jej nożyczki. Kiedy je brała, drżały jej ręce.

– Dobrze. – Jennie poszła do małej łazienki i włączyła wszystkie lampy Z nawyku, jaki wyniosła z salonu Hair Cuttery, gdzie kiedyś pracowała, a może po prostu grając na zwłokę, najpierw długo upinała pasma włosów. Wpatrywała się w lustro, niepewnie obracając w palcach nożyczki. Przymknęła drzwi.

Pell usiadł na łóżku, by obserwować ją przez szparę w drzwiach. Mimo wcześniejszych protestów, poczuł, jak twarz oblewa mu rumieniec i zaczyna w nim rosnąć wielka bańka.

Dalej, najdroższa, tnij!

Nie zważając na łzy płynące po policzkach, ujęła kosmyk włosów i zaczęła go obcinać. Głęboki oddech i cięcie. Ocierając twarz, cięła dalej.

Pell wpatrywał się w nią, wychylony do przodu.

Raptownym ruchem zdarł z siebie spodnie i bieliznę. Chwycił się mocno. Za każdym razem, gdy na podłogę spadała garść jasnych włosów, jego dłoń wykony wała jeden ruch.

Jennie sprawnie manipulowała nożyczkami. Starała się być dokładna. Od czasu do czasu musiała przerywać, aby zaczerpnąć tchu i otrzeć łzy.

Pell skupił na niej całą uwagę.

Oddychał coraz szybciej. Tnij, najdroższa. Tnij!

Raz czy dwa czuł, że jest bliski finału, ale zwolnił tempo i udało mu się zdążyć.

Był przecież mistrzem kontroli.

Malowniczy Szpital Monterey Bay jest położony przy krętym odcinku drogi numer 68 – trasy o zróżnicowanym charakterze, wkomponowanej w sieć autostrad, głównych dróg, a nawet wiejskich ulic, która biegła z Pacific Grove przez Monterey do Salinas. Sześćdziesiąta ósma jest aortą krainy Johna Steinbecka.

Kathryn Dance dobrze znała szpital. Urodziła tu swojego syna i córkę. Trzymała za rękę ojca, kiedy leżał tu po zabiegu wszczepienia bypassów na oddziale kardiologicznym i czuwała przy agencie CBI, który walczył o życie po otrzymaniu trzech ran postrzałowych w pierś.

W kostnicy identyfikowała ciało męża.

Szpital był położony na sosnowych wzgórzach, sięgających aż do Pacific Grove. Niskie, rozproszone wśród ogrodów budynki otaczał las; pacjenci budzący się po operacjach często widzieli za oknami trzepoczące skrzydłami kolibry albo przyglądającego się im czujnie jelenia.

Z części oddziału intensywnej opieki medycznej, w której zajmowano się Juanem Millarem, nie roztaczał się jednak żaden widok. W wystroju sali brakowało elementów mających uprzyjemnić pacjentom pobyt w szpitalu – nie było tu nic poza niezbędnym sprzętem medycznym oraz plakatami rzeczowo informującymi o niezrozumiałych dla laików procedurach i ważnych numerach telefonów. Millar leżał w małym pomieszczeniu z przeszkloną ścianą, odizolowanym od reszty oddziału, by zminimalizować ryzyko infekcji.

Dance stanęła przed salą obok Michaela O’Neila. Jej ramię musnęło jego bark. Miała ochotę wziąć go pod rękę. Nie zrobiła tego.

Patrzyła na poparzonego detektywa, przypominając sobie, jak nieśmiało uśmiechał się w gabinecie Sandy’ego Sandovala.

Technicy z oślej ławki lubią swoje zabawki…

– Mówił coś, odkąd tu jesteś? – zapytała.

– Nie. Cały czas jest nieprzytomny.

Widząc jego rany i bandaże, Dance uznała, że to lepiej dla niego. Znacznie lepiej.

Wrócili do poczekalni oddziału, gdzie siedziała rodzina Millara – rodzice, ciotka oraz dwóch wujów, o ile dobrze zapamiętała z prezentacji. Dance zapewniła przygnębionych krewnych o swoim szczerym współczuciu.