Jeffery Deaver: Śpiąca Laleczka

– Pewnie kot. Albo pies Perkinsów. Muszą się wreszcie nauczyć go zamykać. Porozmawiam z nimi.

Wiedziała, że matka na pewno to zrobi.

Dance zapędziła dzieci do nissana pathfindera, gdzie czekały psy. Uściskała ojca i umówili się, że w niedzielę wieczorem zawiezie rodziców na przyjęcie urodzinowe w Klubie Morskim. Dance została wyznaczona na kierowcę, aby Edie i Stu mogli się dobrze bawić i wypić tyle szampana i pinot noir, ile zechcą. Zastanawiała się, czy nie zaprosić Winstona Kellogga, uznała jednak, że z tym poczeka. Przekona się, jak przebiegnie jutrzejsza randka „potem”.

Myśląc o kolacji, nie potrafiła wykrzesać z siebie ani odrobiny zapału do gotowania.

– Co byście powiedzieli na naleśniki w Bayside?

– Hurra! – wykrzyknęła Maggie. I zaczęła się głośno zastanawiać, ja ki syrop zamówi. Wes też był zadowolony, choć wyrażał to w bardziej umiarkowany sposób.

Kiedy znaleźli się w restauracji i usiedli przy stoliku, przypomniała synowi, że w tym tygodniu do niego należy wybór zajęcia na niedzielne popołudnie przed urodzinami dziadka.

– Jakie mamy plany? Kino? Wycieczka?

– Jeszcze nie wiem. – Wes długo studiował menu. Maggie chciała za mówić naleśniki na wynos dla psów. Dance wyjaśniła, że nie przyszli tu świętować spotkania ze swoimi pupilami, ale po prostu dlatego, że nie miała ochoty gotować.

Gdy na stole pojawiły się duże, parujące talerze, Wes zapytał:

– Słyszałaś o tej imprezie festiwalowej? O łodziach?

– Łodziach?

– Dziadek mówił, że na zatoce ma być parada łodzi i koncert. Na Cannery Row.

Dance przypomniała sobie coś o festiwalu Johna Steinbecka.

– W niedzielę? Tam chcesz iść?

– Nie, jutro odrzekł Wes. – Byłoby fajnie. Możemy?

Dance roześmiała się w duchu. Chłopiec nie mógł wiedzieć o jutrzejszej kolacji z Kelloggiem. A może wiedział? W sprawach dzieci Dance kierowała się intuicją; dlaczego to nie mogło działać w drugą stronę?

Oblała naleśniki syropem, pozwalając sobie na kawałek masła. Zwlekała z odpowiedzią.

– Jutro? Niech się zastanowię.

Widząc pochmurną minę Wesa, miała ochotę zadzwonić do Kellogga i odłożyć lub nawet odwołać kolację.

Czasem tak jest po prostu łatwiej…

Powstrzymała Maggie przed zatopieniem naleśników w przerażającej ilości syropu borówkowego i truskawkowego, po czym spojrzała na Wesa i pod wpływem impulsu powiedziała:

– Och, przypomniałam sobie, kochanie. Nie mogę. Mam już inne plany.

– Ale jestem pewna, że dziadek chętnie z wami pójdzie.

– Co chcesz robić? Spotkać się z Connie? Albo Martine? Może też będą chciały pójść. Moglibyśmy iść wszyscy. I zabrać bliźniaki.

– Tak, mamo, bliźniaki! – podchwyciła Maggie.

Dance wciąż się zastanawiała. Przypomniała sobie słowa terapeutki.

Kathryn, nie możesz przykładać wagi do tego, co mówi. Rodzice często uważają, że dzieci wysuwają uzasadnione zastrzeżenia wobec potencjalnych kandydatów na ojczyma czy macochę, a nawet osób, którymi matka czy ojciec interesują się tylko przelotnie. Nie możesz myśleć w ten sposób. Niepokoi go sam fakt, który w jego oczach jest zdradą pamięci ojca. Ale to nie ma nic wspólnego z osobą twojego partnera.

Podjęła decyzję.

– Nie. Idę na kolację z człowiekiem, z którym pracuję.

– Z agentem Kelloggiem – wypalił chłopiec.

– Zgadza się. Niedługo musi wracać do Waszyngtonu i chciałam mu podziękować za wszystko, co dla nas zrobił.

Poczuła się głupio, uznając, że niepotrzebnie daje do zrozumienia, iż Kellogg na dłuższą metę nie stanowi zagrożenia, ponieważ daleko mieszka. (Czuły jak radar umysł Wesa mógł też wyciągnąć pochopny wniosek, że Dance już snuje plany oderwania ich od rodziny i przyjaciół na półwyspie i przeprowadzki do stolicy).

Aha – rzekł chłopiec, krojąc naleśniki i żując je w zamyśleniu. Dance traktowała jego apetyt jak barometr nastroju.

Hej, synu, o co chodzi?

O nic.

– Dziadek bardzo chętnie pójdzie obejrzeć z tobą lodzie.

Jasne.

Znów pod wpływem impulsu zapytała:

– Nie lubisz Winstona?

– Jest w porządku.

– Możesz mi powiedzieć. – Dance także traciła zainteresowanie jedzeniem.

– Nie wiem… nie jest taki jak Michael.

– Rzeczywiście, nie jest. Ale niewielu ludzi przypomina Michaela. – Drogiego przyjaciela, który akurat nie odpowiada na moje telefony. – Co nie znaczy, że nie mogę iść z nim na kolację, prawda?

– Chyba tak.

Jedli przez kilka minut. Wreszcie Wes wyrzucił z siebie:

– Maggie też go nie lubi.

– Wcale tak nie mówiłam! Nie mów rzeczy, których nie mówiłam.

– Mówiłaś. Powiedziałaś, że ma duży brzuch.

– Nieprawda. – Ale jej rumieniec świadczył, że to prawda.

Dance uśmiechnęła się i odłożyła widelec.

– Słuchajcie. To, że z kimś pójdę na kolację, a nawet do kina, niczego nie zmieni. Nie zmieni naszego życia, naszego domu, psów. Niczego. Obiecuję. Jasne?

– Jasne – odrzekł Wes. Odpowiedź była odruchowa, choć nie wyglądał na zupełnie nieprzekonanego.

Teraz z kolei zmartwiła się Maggie.

– To już nigdy nie wyjdziesz za mąż?

– Mags, skąd to pytanie?

– Tylko się zastanawiam.

– Nawet sobie nie wyobrażam, że mogłabym jeszcze raz wyjść za mąż.

– Ale nie powiedziałaś nie – mruknął Wes.

Dance roześmiała się, słysząc ripostę godną mistrza przesłuchań.

– Tak brzmi moja odpowiedź. Nawet sobie nie wyobrażam.

– Chcę być drużbą – oznajmiła Maggie.

Druhną – poprawiła Dance. – Ale nie zawracajmy sobie głowy głupstwami. Trzeba spałaszować naleśniki, wypić mrożoną herbatę i ułożyć plany na niedzielę. Musisz się nad nimi zastanowić.

– Zastanowię się. – Wes chyba się uspokoił.

Dance dokończyła kolację, czując rozpierającą ją radość z powodu zwycięstwa: była szczera wobec syna i otrzymała zgodę na randkę. Dziwne, ale ten mały krok znacznie złagodził okropności wydarzeń minionego dnia.

Nieoczekiwanie uległa prośbom Maggie i zamówiła po naleśniku z kiełbaską dla psów, bez syropu. Dziewczynka podała jedzenie z tyłu samochodu. Dylan, owczarek niemiecki, kilkoma kłapnięciami pożarł swoją porcję, a dystyngowana Patsy skubała kiełbaskę z namaszczeniem, po czym schowała naleśnik w niedostępnym miejscu między siedzeniami samochodu, zostawiając go na czarną godzinę.

W domu Dance poświęciła kilka godzin na obowiązki oraz odbieranie telefonów: rozmawiała między innymi z Mortonem Walkerem, który jeszcze raz dziękował jej za to, co zrobiła dla jego rodziny.

Winston Kellogg nie dzwonił i była to dobra wiadomość (oznaczało to, że wciąż są umówieni).

Michael O’Neil też nie dzwonił i była to gorsza wiadomość.

Stan Rebecki Sheffield, która przeszła poważną operację, był stabilny. Miała zostać w szpitalu pod strażą na sześć czy siedem dni. Konieczne były kolejne operacje.

Dance porozmawiała z Martine Christensen o stronie internetowej American Tunes i załatwiwszy sprawy służbowe, mogła pomyśleć o deserze: po słodkiej kolacji rozsądnym wyborem wydawał się popcorn. Dance znalazła film z Wallace’em i Gromitem, przewinęła taśmę i w ostatniej chwili uratowała ziarna kukurydzy przed katastrofą w kuchence mikrofalowe, zanim torebka stanęła w ogniu jak w zeszłym tygodniu.

Właśnie wsypywała popcorn do miski, gdy znów zadzwonił telefon.

– Mamo, umieram z głodu – oznajmił zniecierpliwiony Wes.