Jeffery Deaver - Błękitna pustka

Trzy-X: Nie, ale ilu znasz hakerów w spódnicy?

Renegat334: Pomożesz nam? Musimy znaleźć prawdziwy adres e-mailowy Phate’a, adres internetowy, strony i serwisy FTP, które odwiedza, i tak dalej.

– Nie będzie chciał się z nami kontaktować ani online, ani tu, w CCU – powiedział do Bishopa Gillette. – Podaj mi numer swojej komórki.

Bishop podyktował mu numer i Gillette przekazał go hakerowi. Ten w ogóle nie zareagował na tę informację, wystukując tylko:

Trzy-X: Wyloguje sie. Za długo gadamy. Pomyśle o tym.

Renegat334: Potrzebujemy twojej pomocy. Proszę…

Trzy-X: Dziwne.

Renegat334: Co?

Trzy-X: Jeszcze chyba nie widziałem, zeby haker pisał proszę.

Połączenie zostało zakończone.

Kiedy Phate dowiedział się, że glinom pomaga Wyatt Gillette i zostawił małego Animorpha na poboczu drogi, porzucił samochód – ten zapłakany bachor mógłby go rozpoznać – a potem za gotówkę kupił starego gruchota i nim pognał do położonego niedaleko San Jose magazynu, który wynajmował.

Kiedy grał w Dostęp w Realu, zwykle jechał do innego miasta i na jakiś czas urządzał tam sobie dom, ale magazyn stanowił mniej więcej stały adres. To tu trzymał wszystko, co było dla niego ważne.

Gdyby za tysiąc lat archeolodzy przekopali się przez warstwy ziemi i piasku i znaleźliby zasnute pajęczynami i zakurzone pomieszczenie, mogliby dojść do wniosku, że odkryli świątynię z początku epoki komputerów – równie ważne znalezisko historyczne jak grobowiec Tutenchamona odkryty przez Howarda Cartera w Egipcie.

W zimnej i pustej dawnej zagrodzie dinozaura Phate trzymał wszystkie swoje skarby. Kompletny EAITR-20, analogowy komputer z lat sześćdziesiątych, elektroniczny analogowy zestaw komputerowy Heath z 1956 roku, komputery Altair 8800 i 680b, dwudziestopięcioletni przenośny IBM 510, Commodore KIM-1, słynny TRS-80, przenośny Kaupro, COSMAC VIP, kilka maszyn Apple’a i maców, lampy z oryginalnego Univaca, mosiężne elementy i dysk liczbowy z prototypu nigdy nieukończonej maszyny różnicowej Charlesa Babbage’a z XIX wieku i notatki na jej temat sporządzone przez Adę Byron – córkę lorda Byrona i towarzyszkę Babbage’a – która napisała instrukcje do jego urządzeń; dlatego uważa się ją za pierwszego na świecie programistę komputerowego. Poza tym w magazynie było kilkadziesiąt sztuk innego sprzętu.

Na półkach stały wszystkie książki wydane przez Rainbow Books – podręczniki techniczne omawiające wszystkie aspekty sieci komputerowych i bezpieczeństwa. Ich obwoluty wyróżniały się w półmroku tęczą barw na grzbietach, mieniącą się pomarańczowo, czerwono, żółto, zielono, fioletowo, błękitno i turkusowo.

Chyba najbardziej ulubionym eksponatem Phate’a był oprawiony w ramki plakat z nagłówkiem firmy Traf-O-Data, pierwotną nazwą Microsoftu Bilia Gatesa.

Lecz magazyn nie był tylko muzeum. Pełnił również funkcję użytkową. Znajdowało się tu mnóstwo ustawionych w długie rzędy pudełek z dyskietkami, kilkanaście działających komputerów i wiele części elektronicznych wartych ze dwa miliony dolarów – głównie do budowy i naprawy superkomputerów. Jednym z głównych źródeł dochodów Phate’a był handel tymi częściami prowadzony za pośrednictwem fikcyjnych spółek.

Także tu mieściła się baza operacyjna, gdzie Phate planował każdą rozgrywkę, zmieniał wygląd i osobowość. Miał tu większość swoich kostiumów i środków do charakteryzacji. W kącie stał ID 4000 – urządzenie do produkcji kart identyfikacyjnych – wraz z wypalarką pasków magnetycznych. Dzięki innym maszynom mógł sobie zrobić aktywne karty identyfikacyjne, które transmitowały hasła dostępowe do szczególnie strzeżonych systemów. Maszyny i szybki hak do wydziału pojazdów silnikowych, różnych szkół i instytucji prowadzących potrzebne kartoteki pozwalały mu przeistoczyć się w kogokolwiek zechciał i sfabrykować wszystkie potrzebne dokumenty. Mógł nawet wypisać sobie paszport. Kim chcesz być?

Przyjrzał się całemu sprzętowi. Z półki nad biurkiem zdjął telefon komórkowy i kilka szybkich laptopów Toshiby – do jednego załadował plik JPEG, skompresowane zdjęcie. Znalazł też duże pudło na dyskietki, które idealnie nadawało się do jego celów.

Początkowy szok na wieść, że po stronie przeciwnika znalazł się Valleyman, minął, ustępując miejsca parzącemu jak prąd elektryczny podekscytowaniu. W grze nastąpił dramatyczny zwrot, dobrze znany każdemu, kto brał udział w Dostępie czy innych grach MUD: akcja odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i ścigający stali się ofiarą.

Przemierzając Błękitną Pustkę jak delfin, penetrując przybrzeżne zatoki i zapuszczając się na otwarte morze, wyskakując nad powierzchnię i szperając w wodorostach porastających dno, niezmordowany bot Wyatta Gillette’a wysłał swemu panu pilną wiadomość.

W centrali CCU odezwał się sygnał komputera.

– Co tam mamy? – zapytała Pątricia Nolan. Gillette wskazał na ekran.

Wyniki wyszukiwania:

Poszukiwane wyrażenie: Phate

Lokalizacja: Grupa dyskusyjna: alt.pictures.true.crime

Status: Zamieszczona wiadomość

Twarz Gillette’a stężała.

– Phate sam coś wywiesił – zawołał do Bishopa. Otworzył wiadomość.

Message-ID:

<1000423454210815.NP16015@k2rdka>

X-Newsposter: newspost-1.2

Newsgroups: alt.pictures.true.crime

From:

To: Group

Subject: Ostatnia postać

Encoding: Jpg

Lines:1276

NNTP-Posting-Date: 2 kwietnia

Date: 2 kwie 11:22

Path:news.newspost.com!southwest.com!newscom.mesh.ad.jp!counterculturesystems.com!larivegauche.fr.net!frankfrt.de.net!swip.net!newsserve.deluxe.interpost.net!internet.gateway.net!roma.internet.it!globalsystems.uk!

Pamiętaj: Świat jest MUD-em, postaciami ludzie.

Nikt się nie domyślał, co może oznaczać ta parafraza Szekspira [15].

Dopóki Gillette nie ściągnął fotografii będącej załącznikiem wiadomości.

Powoli ukazywała się na ekranie.

– O Boże – powiedziała cicho Linda Sanchez, patrząc na straszne zdjęcie.

– Skurwysyn – szepnął Tony Mott. Stephen Miller milczał, a po chwili odwrócił głowę.

Monitor wyświetlał zdjęcie Lary Gibson. Była na wpół naga i leżała na wyłożonej płytkami podłodze – chyba w jakiejś piwnicy. Na zakrwawionym ciele miała cięte rany. Zasnute mgłą oczy patrzyły z rozpaczą w obiektyw. Czując ogarniające go mdłości, Gillette pomyślał, że zdjęcie zostało zrobione na kilka minut przed jej śmiercią. Podobnie jak Stephen Miller, on też musiał odwrócić wzrok.

– A ten adres – Phate@icsnet.com – może być prawdziwy? Gillette uruchomił program HyperTrace i sprawdził adres.

– Fałszywy – oznajmił, co nikogo nie zdziwiło.

– Wiemy, że Phate jest gdzieś w okolicy – odezwał się Miller. – Może by wysłać ludzi, żeby sprawdzili punkty ekspresowego wywoływania zdjęć? Mogliby je rozpoznać.

Zanim Gillette zdążył odpowiedzieć, Patricia Nolan odparła zniecierpliwiona:

– Nie będzie ryzykował wizyt w zakładzie fotograficznym. Używa aparatu cyfrowego.

Domyślił się tego nawet mało obeznany z techniką Frank Bishop.

– Czyli nic nam po tym tropie – powiedział detektyw. – Może jednak nie – odrzekł Gillette. Nachylił się, pokazując na monitorze wers „Path” oznaczający ścieżkę. Przypomniał Bishopowi, że nagłówek wiadomości zawiera informacje na temat sieci, jakie pokonała wiadomość Phate’a w drodze do serwera, z którego ją ściągnęli.