Jeffery Deaver - Błękitna pustka

– Znalazłem, ale tylko zwłoki: cyfrowy bełkot. Phate wbudował w program jakiś mechanizm samozniszczenia. Kiedy demon wyczuwa, że ktoś go szuka, sam się przepisuje i zmienia w śmieci.

– Jak się tego wszystkiego dowiedziałeś? – zapytał Bishop. Gillette wzruszył ramionami.

– Złożyłem do kupy z tych kawałków. – Podał Bishopowi wydruki. Bishop spojrzał na kartkę na wierzchu.

Do: Grupa

Od: Trzy-X

Podobno Titan233 prosił o kopie Trapdoora. Nie rob tego, stary. Zapomnij, ze w ogolę o tym wiesz. Słyszałem o Phacie i Shawnie. Sa NIEBEZPIECZNI. Nie żartuje.

– Kto to jest? – spytał Shelton. – Trzy-X? Bądź tak dobry i pogadaj z nim osobiście.

– Nie mam pojęcia, jak się naprawdę nazywa ani gdzie mieszka – odrzekł Gillette. – Może był z Phate’em i Shawnem w jednym cybergangu.

Bishop przekartkował resztę wydruków. W każdym była wzmianka lub plotka na temat Trapdoora. Na kilku pojawiał się pseudonim Trzy-X.

Patricia Nolan postukała palcem w jeden z arkuszy.

– Można namierzyć komputer tego Trzy-X na podstawie informacji w nagłówku?Gillette wyjaśnił Bishopowi i Sheltonowi:

– Nagłówki wiadomości w grupie dyskusyjnej albo w e-mailu pokazują drogę, jaką wiadomość przebyła od komputera nadawcy do odbiorcy. Teoretycznie na podstawie nagłówka można wyśledzić źródło, z jakiego pochodzi przesyłka. Ale już je sprawdziłem. – Wskazał kartkę. – Są fałszywe. Większość poważnych hakerów fałszuje nagłówki, żeby ich nikt nie znalazł.

– Czyli ślepa uliczka? – mruknął Shelton. – Przeczytałem wszystko bardzo pobieżnie. Powinniśmy się przyjrzeć tym informacjom uważniej – rzekł Gillette. – Potem napiszę własnego bota. Będzie wszędzie szukał słów „Phate”, „Shawn”, „Trapdoor” albo „Trzy-X”.

– Wyprawa na połów – rzekł w zamyśleniu Bishop. – Phishing przez „ph”.

Wszystko sprowadza się do pisowni…

- Trzeba zadzwonić do CERT [5]– odezwał się Tony Mott. – Sprawdzimy, czy o tym nie słyszeli.

Choć sama organizacja temu zaprzeczała, każdy komputerowiec na świecie wiedział, że skrót oznacza grupę reagowania w nagłych wypadkach komputerowych. Mieszczący się w kampusie Carnegie Mellon w Pittsburghu zespół stanowił centralny bank informacji na temat wirusów i innych zagrożeń komputerowych. Ostrzegał także administratorów systemów o mających nastąpić atakach hakerów.

Dowiedziawszy się, co to za organizacja, Bishop kiwnął głową.

– Dobra, można zadzwonić.

– Ale nie mówcie nic o Wyatcie – dodała Nolan. – CERT ma połączenie z Departamentem Obrony.

Mott zadzwonił do znajomego z CERT i po krótkiej rozmowie odłożył słuchawkę.

– Nigdy nie słyszeli o Trapdoorze ani niczym podobnym. Chcą, żeby ich informować na bieżąco.

Linda Sanchez patrzyła na zdjęcie córki Andy’ego Andersona stojące na biurku. Powiedziała udręczonym szeptem: – A więc nikt w Sieci nie jest bezpieczny. Gillette spojrzał w jej okrągłe, brązowe oczy.

– Phate może poznać twoje wszystkie sekrety. Może cię udawać albo czytać historię twoich chorób. Może opróżnić twoje konta w banku, nielegalnie finansować w twoim imieniu kampanie wyborcze, wymyślić ci kochanka lub kochankę, a potem przysyłać mężowi czy żonie spreparowane listy miłosne. Może cię wyrzucić z pracy.

– Albo cię zabić – dorzuciła cicho Patricia Nolan.

– Panie Holloway, jest pan tutaj?… Panie Holloway! – Hę?

– Hę?, Hę? Czy tak odpowiada kulturalny uczeń? Dwa razy zadałem panu pytanie, a pan wciąż patrzy przez okno. Jeżeli nie zechce pan wykonywać zadań, będziemy mieli kto…

– Jak brzmiało pytanie?

– Niech mi pan pozwoli skończyć, młody człowieku. Jeżeli nie zechce pan wykonywać zadań, będziemy mieli kłopoty. Wie pan, ilu jest kandydatów do tej szkoły, którzy naprawdę zasługują na to, by zostać jej uczniami? Oczywiście, że pan nie wie i nic to pana nie obchodzi. Przeczytał pan zadanie?

– Niezupełnie.

– Niezupełnie. Rozumiem. Polecenie brzmi: zdefiniuj ósemkowy system liczbowy i podaj dziesiętny odpowiednik liczb ósemkowych 05726 i 12438. Ale po co chce pan znać pytanie, skoro nie czytał pan zadania? Nie potrafi pan chyba odpowiedzieć.

– System ósemkowy to system liczbowy złożony z ośmiu cyfr, tak jak system dziesiętny używa zapisu składającego się z dziesięciu cyfr, a system dwójkowy z dwóch.

– A więc coś pan zapamiętał z kanału Discovery.

– Nie, tylko…

– Skoro tyle pan wie, może podejdzie pan do tablicy i spróbuje przekształcić te liczby. Do tablicy, bardzo proszę.

– Nie muszę ich zapisywać. Liczba ósemkowa 05726 w systemie dziesiątkowym będzie miała postać 3030. W drugiej liczbie popełnił pan błąd – 12438 nie jest liczbą ósemkową. W systemie ósemkowym nie ma cyfry 8. Tylko od zera do siedmiu.

– Nie popełniłem błędu. To było pytanie podchwytliwe. Chciałem sprawdzić, czy klasa uważa.

– Może i tak.

– No dobrze, panie Holloway, czas złożyć wizytę dyrektorowi.

Siedząc w swojej jadalni-pracowni w Los Altos i słuchając płyty z nagraniem „Otella” z Jamesem Earlem Jonesem, Phate wędrował przez elektroniczne archiwum młodego Jamiego Turnera i planował dzisiejsze odwiedziny w szkole im. św. Franciszka.

Wróciły przykre wspomnienia z jego czasów szkolnych, z lekcji matematyki w pierwszej klasie szkoły średniej. Początki nauki Phate’a układały się według łatwego do przewidzenia wzoru. W pierwszym semestrze zbierał same najlepsze noty – A. Ale wiosną jego oceny zaczynały oscylować wokół D i F. Działo się tak dlatego, że przez pierwsze trzy czy cztery miesiące potrafił zwalczyć nudę, ale później męczące stało się nawet chodzenie na zajęcia, więc nieodmiennie opuszczał sporą część drugiego semestru.

Potem rodzice przenosili go do nowej szkoły. I wszystko powtarzało się od nowa.

Panie Holloway, jest pan tutaj?

Właśnie, to zawsze był kłopot Phate’a. Nie, w zasadzie nigdy nie był tam, gdzie wszyscy ani ktokolwiek; wyprzedzał ich o lata świetlne.

Nauczyciele i pedagodzy szkolni naprawdę się starali. Umieszczali go w klasach dla nieprzeciętnie uzdolnionych uczniów, potem uczyli według zaawansowanego programu dla nieprzeciętnie uzdolnionych, ale nie zdołali wzbudzić w nim zainteresowania. A kiedy się nudził, stawał się złośliwy i okrutny. Nauczyciele – jak biedny pan Cummings, który uczył matematyki w pierwszych klasach, ten od incydentu z liczbami ósemkowymi – przestali go pytać w obawie, że mógłby kpić z ich niedouczenia.

Po kilku latach takiej nauki rodzice – oboje naukowcy – niemal dali za wygraną. Zajęci własnym życiem (ojciec był inżynierem elektrykiem, mama chemikiem w firmie kosmetycznej), po szkole z ulgą przekazywali syna kolejnym prywatnym nauczycielom, kupując sobie w ten sposób kilka dodatkowych godzin na pracę. Zaczęli przekupywać brata Phate’a, Richarda, dwa lata starszego od niego, żeby go czymś zajął – co zwykle sprowadzało się do przywiezienia chłopaka na nadbrzeżny pasaż w Atlantic City z salonami gier wideo albo do pobliskich centrów handlowych, gdzie mając w kieszeni sto dolarów w dwudziestopięciocentówkach, spędzał dwanaście godzin od dziesiątej rano do dziesiątej wieczorem.

A jego koledzy szkolni… oczywiście, nie lubili go od pierwszego spotkania. Był „Mózgowcem”, „Łebskim Jonem”, „Panem Czarodziejem”. Z początku go unikali, a wraz z upływem semestru zaczynali bezlitośnie obrzucać obelgami. (Przynajmniej nikt nie miał ochoty sprawiać mu lania, bo, jak powiedział jeden z piłkarzy: „Byle dziewczyna może mu spuścić łomot. Ja tam nie będę się fatygował”).