Jeffery Deaver - Błękitna pustka

Skinęła głową.

– Pytali, czy nie zostałaby pani w zespole.

– Pytali?

– Ci na górze, z Sacramento.

– Ach. Oczywiście, bardzo chętnie.

Gillette nie zasłużył na to, by szef zwrócił się bezpośrednio do niego. Kapitan powiedział tylko do Millera:

– Funkcjonariusze zabiorą więźnia z powrotem do San Jose.

– Zaraz – zaprotestował Gillette. – Proszę mnie nie odsyłać. – Co?

– Potrzebujecie mnie. Muszę…

Kapitan zbył go ruchem ręki i zwrócił się do Susan Wilkins, wskazując tablicę i omawiając szczegóły sprawy.

– Panie kapitanie – zawołał Gillette. – Nie może mnie pan odesłać.

– Potrzebujemy jego pomocy – oświadczyła stanowczo Patricia Nolan.

Lecz kapitan zerknął na dwóch wysokich funkcjonariuszy, którzy mu towarzyszyli. Policjanci zakuli Gillette’a w kajdanki i wzięli go między siebie – jakby to on był mordercą – po czym ruszyli do wyjścia.

– Nie – zaprotestował Gillette. – Nie wiecie, jaki jest niebezpieczny!

Zyskał tylko tyle, że kapitan posłał mu jeszcze jedno spojrzenie. Funkcjonariusze szybko doprowadzili go do drzwi. Gillette zaczął prosić o interwencję Bishopa, ale detektyw błądził myślami gdzie indziej, prawdopodobnie wokół sprawy MARIN. Patrzył nieobecnym wzrokiem w podłogę.

– Dobrze – Gillette usłyszał detektyw Susan Wilkins, która zwróciła się do Millera, Sanchez i Motta. – Przykro mi z powodu tego, co się stało z waszym szefem, ale też coś podobnego przeżyłam i przypuszczam, że wy również, więc z pewnością wiecie, że najlepszy sposób okazania, że wam na nim zależy, to ująć sprawcę, i tego właśnie dokonamy. Przypuszczam, że mamy podobne opinie na temat metody. Mogę przyspieszyć prace nad zabezpieczaniem i identyfikacją śladów, zamierzam też wprowadzić proaktywny plan działania. Według wstępnego raportu detektyw Anderson – podobnie jak osobnik o nazwisku Fowler – zostali zaatakowani nożem. Przyczyną śmierci był uraz serca. Obaj…

– Zaraz! – wrzasnął Gillette, kiedy już stał z eskortą na progu.

Wilkins urwała. Bernstein dał policjantom znak, żeby wyprowadzili więźnia, lecz Gillette zapytał prędko:

– A Lara Gibson? Też została pchnięta nożem w pierś?

– Jakie to ma znaczenie? – odpowiedział pytaniem Bernstein.

– Została? – powtórzył z uporem Gillette. – A ofiary innych zabójstw – w Portland i Wirginii?

Przez chwilę nikt nic nie mówił. Bob Shelton rzucił okiem na raport o zabójstwie Lary Gibson.

– Przyczyną śmierci była rana kłuta…

– I uszkodzenie serca, zgadza się? – dokończył Gillette.

Shelton spojrzał na partnera, potem na Bernsteina. Skinął głową.

– O Oregonie i Wirginii nic nie wiemy – przypomniał im Tony Mott. – Sprawca usunął dane.

– Na pewno to samo – rzekł Gillette. – Głowę daję.

– Skąd wiesz? – spytał Shelton.

– Bo już znam jego motyw.

– Jaki? – zapytał krótko Bernstein. – Dostęp.

– Co to znaczy? – mruknął zaczepnie Shelton. – Najważniejszy cel wszystkich hakerów – wyjaśniła Patricia Nolan. – Dostęp do informacji, tajemnic, danych.

– Dla każdego, kto hakuje, Bóg to dostęp – dodał Gillette.

– Co to ma wspólnego z tymi morderstwami?

– Morderca jest MUD-owcem.

– Jasne – odezwał się Tony Mott. – Znam MUD-owców. Miller chyba też ich znał. Kiwał głową.

– To też akronim – powiedział Gillette. – MUD oznacza lochy wielodostępne albo domenę wielodostępną. Kilka specjalnych pokojów rozmów – miejsc w Internecie, gdzie ludzie logują się, żeby uczestniczyć w grach fabularnych, które polegają na graniu ról. To mogą być gry przygodowe, wyprawy rycerskie, science fiction, wojenne. W MUD-zie grają bardzo porządni ludzie – biznesmeni, cybermaniacy, mnóstwo studentów, profesorowie. Ale trzy czy cztery lata temu spore kontrowersje wzbudziła gra „Dostęp”.

– Słyszałem o niej – rzekł Miller. – Wielu dostawców Internetu odmówiło udziału w jej prowadzeniu.

Gillette skinął głową.

– Rozgrywała się w wirtualnym mieście zamieszkanym przez postacie, które prowadziły normalne życie – chodziły do pracy, umawiały się na randki, wychowywały dzieci i tak dalej. Ale w rocznicę śmierci jakiejś sławy – na przykład w rocznicę zamachu na Johna Kennedy’ego albo zastrzelenia Lennona, albo w WielkiPiątek – generator liczb losowych wybierał spośród graczy mordercę. W ciągu tygodnia wybrany zabójca miał osaczyć i zabić jak największą liczbę ludzi.

– Na ofiarę mógł wybrać każdego, ale im człowiek był trudniej dostępny, tym więcej zdobywało się punktów. Polityk z ochroniarzem był wart dziesięć punktów. Uzbrojony policjant piętnaście. Był tylko jeden wymóg – morderca musiał podejść tak blisko ofiary, żeby mógł wbić jej nóż w serce. To był najwyższy stopień dostępu.

– Jezu, to wypisz wymaluj nasz sprawca – powiedział Tony Mott. – Nóż, rany kłute klatki piersiowej, daty rocznic, ściganie ludzi, których trudno zabić. Wygrał w Portland i Wirginii. I przyjechał grać w Dolinie Krzemowej. Na poziomie mistrzowskim – dodał cynicznie młody policjant.

– Poziomie? – spytał Bishop.

– W grach komputerowych – wyjaśnił Gillette – przechodzi się w górę od najniższego poziomu, dla początkujących, do najtrudniejszego – mistrzowskiego.

– A więc dla niego to tylko jakaś pieprzona gra? – zapytał Shelton. – Trochę trudno w to uwierzyć.

– Nie – odezwała się Patricia Nolan. – Obawiam się, że bardzo łatwo w to uwierzyć. Zdaniem wydziału badań behawioralnych FBI w Quantico hakerzy kryminaliści to nałogowi przestępcy ciągle poszukujący nowych wrażeń. Podobnie jak powodowani żądzą seryjni mordercy. Tak jak powiedział Wyatt, traktują dostęp jak Boga. Facet spędził w Świecie Maszyn tyle czasu, że prawdopodobnie przestał dostrzegać różnicę między cyfrową postacią i istotą ludzką. – Zerknąwszy na białą tablicę, Nolan ciągnęła: – Powiedziałabym nawet, że maszyny stały się dla niego ważniejsze od ludzi. Śmierć człowieka to pestka; zniszczenie twardego dysku to dopiero tragedia.

Bernstein kiwał głową.

– To ważna informacja. Weźmiemy ją pod uwagę. – Skinął na Gillette’a. – Ale mimo to musisz wrócić do więzienia.

– Nie! – krzyknął haker.

– Posłuchaj, ściągając więźnia federalnego na podstawie nakazu wystawionego na fałszywe nazwisko, naraziliśmy się już na grube kłopoty. Andy chętnie wziął na siebie ryzyko. Ja nie mam na to ochoty. Koniec i kropka.

Dał znak umundurowanym policjantom, którzy wyprowadzili hakera z zagrody dinozaura. Gillette miał wrażenie, że tym razem chwycili go mocniej – jak gdyby wyczuli jego rozpacz i przemożną chęć ucieczki. Nolan westchnęła i kręcąc głową, posłała Gillette’owi smutny uśmiech na pożegnanie.

Detektyw Susan Wilkins podjęła przerwany monolog, lecz jej głos cichł, w miarę jak Gillette oddalał się od głównego biura. Wyszli na zewnątrz, gdzie wciąż siąpił deszcz. Jeden z policjantów powiedział:

– Przykro nam, stary. – Gillette nie wiedział, czy dotyczyło to sprzeciwu Bernsteina wobec jego prośby, czy braku parasola.

Popychając go lekko, policjant pomógł mu wsiąść do radiowozu, a potem zatrzasnął tylne drzwi.

Gillette zamknął oczy i oparł głowę o szybę. Słyszał głuchy odgłos kropli deszczu bębniących w dach.

Przepełniała go gorycz porażki.

Boże, jak był blisko…

Pomyślał o miesiącach spędzonych w więzieniu. O swoich szczegółowych planach. Wszystko na marne. Wszystko… Drzwi samochodu się otworzyły.