Jeffery Deaver - Ogród bestii

– Są członkami?

– Partii? Kilku tak.

Przed dojściem Hitlera do władzy funkcjonariuszowi policji nie wolno było należeć do żadnej partii politycznej.

– Niech cię nic nie skusi, żeby wstąpić, Janssen – ostrzegł Kohl. – Może ci się wydawać, że to pomoże ci w karierze, ale nie pomoże. Ugrzęźniesz tylko jeszcze bardziej w tej pajęczej sieci.

– W moralnym bagnie – zacytował szefa Janssen.

– Otóż to.

– Jak mógłbym wstąpić do partii? – spytał poważnie, a po chwili inspektor ujrzał rzadko goszczący na twarzy młodzieńca uśmiech. – Pracując z panem, nie miałbym czasu chodzić na wiece.

Kohl także się uśmiechnął.

– No, co tam masz?

– Protokół z sekcji z Dresden Allee.

– Najwyższy czas. – Potrzebowali dwudziestu czterech godzin na przeprowadzenie autopsji. Karygodne.

Kandydat na inspektora podał szefowi cienką teczkę, w której znajdowały się tylko dwie kartki.

– Co to jest? Lekarz przeprowadzał sekcję przez sen? – No…

– Nieważne – mruknął Kohl i zaczął czytać dokument. W protokole, przy użyciu skomplikowanych pojęć fizjologicznych i morfologicznych, stwierdzano na początku rzecz oczywistą: przyczyną zgonu był poważny uraz mózgu spowodowany przejściem pocisku. Denat nie cierpiał na żadne choroby przenoszone drogą płciową, odnotowano początki podagry i artretyzmu, brak ran wojennych. Podobnie jak Kohl miał haluksy, a odciski na stopach wskazywały, że istotnie był miłośnikiem spacerów.

Janssen zajrzał Kohlowi przez ramię.

– Niech pan popatrzy, miał złamany i źle zrośnięty palec.

– Ten fakt nas nie interesuje, Janssen. Mały palec bywa narażony na złamania w wielu sytuacjach, w przeciwieństwie do nietypowych obrażeń, które pomogłyby nam dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Gdyby na przykład coś złamał sobie niedawno, moglibyśmy poprosić lekarzy z północno-zachodniego Berlina o dane pacjentów – ale tu mamy stare złamanie. – Wrócił do lektury dokumentu.Poziom alkoholu we krwi świadczył, że badany pił go niedługo przed śmiercią. W treści żołądka zidentyfikowano kurczaka, czosnek, zioła, cebulę, marchew, ziemniaki, jakiś czerwonawy sos oraz kawę, natomiast stopień strawienia wskazywał, że posiłek został spożyty około pół godziny przed śmiercią.

– Ach. – Kohl rozpromienił się, zapisując wszystkie fakty ołówkiem w swoim sfatygowanym notatniku.

– Co takiego, panie inspektorze?

– Mamy coś, co powinno nas zainteresować, Janssen. Choć nie możemy mieć pewności, wydaje się, że na ostatni posiłek ofiara zjadła niezwykle wykwintne danie. Prawdopodobnie coq au vin. To francuski przysmak, który łączy kurczaka w niespotykany duet z czerwonym winem. Zwykle burgundem, na przykład chambertinem. Ta potrawa jest u nas rzadkością, Janssen. Wiesz dlaczego? Bo my, Niemcy, produkujemy kiepskie czerwone wino, a Austriacy, którzy robią doskonałe, raczej nam go skąpią. O tak, to bardzo ważna informacja. – Zastanawiał się przez chwilę, po czym wstał i podszedł do zawieszonego na ścianie planu Berlina. Znalazł pinezkę i wbił w Dresden Allee. – Zginął tu w południe, a pół godziny wcześniej zjadł obiad w restauracji. Pamiętajmy, że był dobrym piechurem: wyjątkowo dobrze rozwinięte mięśnie nóg, odciski na stopach. Wprawdzie mógł pojechać na miejsce fatalnego spotkania taksówką albo tramwajem, ale przyjmijmy, że poszedł tam pieszo. Dajmy mu kilka minut na papierosa… pamiętasz żółte plamy na jego palcach?

– Nie za bardzo, panie inspektorze.

– Bądź na przyszłość bardziej spostrzegawczy. No więc jeśli damy mu kilka minut na papierosa, filiżankę kawy i zapłacenie rachunku, możemy założyć, że zanim dotarł do Dresden Allee, maszerował przez dwadzieścia minut. Jaką odległość może w tym czasie pokonać doświadczony piechur?

– Przypuszczam, że około półtora kilometra. Kohl zmarszczył brwi.

– Też tak sądzę.

Zerknął na legendę planu i zakreślił okręg wokół miejsca zbrodni.

Janssen przyglądał się temu z powątpiewaniem.

– To spory teren. Trzeba będzie pokazać zdjęcie ofiary we wszystkich restauracjach w tym kółku?

– Nie, tylko w tych, gdzie podaje się coq au vin, a dokładniej – gdzie można zamówić to danie na obiad w sobotę. Wystarczy spojrzeć na godziny otwarcia i menu przed wejściem i będziemy wiedzieć, czy warto wchodzić. Ale to poważne zadanie, które nie może czekać ani chwili.

Młody funkcjonariusz patrzył na mapę.

– I mamy to zrobić sami, panie inspektorze? Sprawdzić wszystkie restauracje? Jak? – Pokręcił zrezygnowany głową.

– Oczywiście, że nie.

– No więc jak?

Willi Kohl odchylił się na krześle, omiatając spojrzeniem gabinet. Jego wzrok na moment zatrzymał się na biurku.

– Janssen, czekaj tu na telegramy i inne wiadomości o sprawie. – Inspektor zdjął z wieszaka stojącego w rogu panamę. – Mam pewną myśL

– Dokąd pan idzie?

– Tropić kurczaka po francusku.

Atmosfera napięcia w pensjonacie spowijała trzech mężczyzn jak lodowaty dym.

Paul Schumann dobrze znał to uczucie – z tych chwil, gdy czekał przed wejściem na ring, starając się sobie przypomnieć wszystko, co wiedział o przeciwniku, wyobrażając sobie, jak może wyglądać jego obrona, planując, kiedy najlepiej będzie uskoczyć, a kiedy wspiąć się na palce i wyprowadzić sierpowy lub prosty, jak wykorzystać jego słabości – i jak zrównoważyć własne.

Znał je także z innych doświadczeń: żołnierza mafii planującego zdjęcie celu. Oglądał wówczas własnoręcznie narysowane mapy, kilkakrotnie sprawdzał colta i zapasową broń, czytał notatki o rozkładzie zajęć ofiary, o jej upodobaniach, zwyczajach, znajomych.

Był to czas Przed.

Niezwykle trudny czas Przed. Cisza poprzedzająca zabicie. Chwila, gdy chłodna analiza faktów mieszała się z niecierpliwością i niepokojem. I oczywiście strachem. Przed nim nie dało się uciec. W każdym razie dobry żołnierz mafii nie próbował go unikać.

I zawsze postępujące odrętwienie, zamieranie serca.

Wtedy zaczynał czuć dotyk lodu.

W ciemnym pokoju, przy zamkniętych oknach i opuszczonych roletach – i oczywiście wyłączonym telefonie – Paul i Morgan przeglądali mapę i dwa tuziny reklamowych zdjęć stadionu olimpijskiego zdobytych przez Webbera. Otto przyniósł także parę zaprasowanych w kant szarych flanelowych spodni dla Morgana, które Amerykanin z początku obejrzał sceptycznie, lecz później postanowił zatrzymać.

Morgan pokazał jedną z fotografii.

– Gdzie jest…

– Chwileczkę – wtrącił Webber. Wstał i ruszył w głąb pokoju, pogwizdując. Był w radosnym nastroju, mając w kieszeni tysiąc dolarów, dzięki którym przez pewien czas nie musiał się przejmować smalcem i żółtym barwnikiem.

Morgan i Paul wymienili podejrzliwe spojrzenia. Niemiec przyklęknął i z szafki pod starym gramofonem zaczął wyciągać płyty. Skrzywił się, oglądając okładki.

– Ach, nie ma Johna Philipa Sousy. Wszędzie go szukam, ale tak trudno znaleźć. – Zerknął na Morgana. – Pański przyjaciel John Dillinger twierdzi, że Sousa to Amerykanin, ale mnie się wydaje, że żartuje. Proszę mi z łaski swojej powiedzieć, ten słynny dyrygent jest Anglikiem, prawda?

– Nie, Amerykaninem – odrzekł Morgan.

– Słyszałem co innego. Morgan uniósł brew.

– Niewykluczone, że ma pan rację. Może warto się założyć. Sto marek?

Webber rozważył propozycję, po czym oświadczył:

– Zbadam tę sprawę dokładniej.