Dean Koontz: Przy Blasku Księżyca

– Mistrzami kamuflażu! – rzekł z zachwytem Dylan. Jilly uznała, że to też jest tak, jak ma być.

– Koniec końców – ciągnął Parish – będzie nam brakować tylko głupich imion, niepraktycznych pojazdów naszpikowanych bezsensownymi gadżetami, kostiumów ze spandeksu i superprzeciwnika, którym musielibyśmy się przejmować pomiędzy zwykłymi akcjami ratunkowymi i dobrymi uczynkami.

– Lód – powiedział Shepherd.

Ling natychmiast zbliżył się do stołu, ale Parish kilkoma chińskimi słowami zapewnił go, że nie trzeba podawać lodu. – Shepherd ma rację. Mieliśmy przez krótką chwilę superprzeciwnika, ale już jest blokiem lodu.

– Lód.

Później, przy kawie i cieście cytrynowym Jilly powiedziała:

– Jeżeli jakoś się nie nazwiemy, media zrobią to za nas i na pewno wymyślą jakieś głupie określenie.

– Słusznie – rzekł Dylan. – Dziennikarzom brak wyobraźni. A potem będziemy musieli znosić jakąś denerwującą etykietkę. Może wybierzemy zbiorową nazwę dla wszystkich jako grupy?

– Aha – przytaknęła Jilly. – Bądźmy przebiegli jak kiedyś Horace Bloogernud. Wykorzystajmy w nazwie księżyc.

– Księżycowy Gang – podsunął Dylan.

– Będzie dobrze wyglądać w brukowcach, nie?

– Nie podoba mi się słowo „gang" – powiedział Parish. – Ma za dużo negatywnych konotacji.

– Księżycowy… coś tam. – Jilly się zamyśliła.

Mimo że Shepherd miał na talerzu jeszcze pół porcji ciasta, odłożył widelec. Wpatrując się w swój niedojedzony deser, powiedział:

– Oddział, załoga, zespół, koło, towarzystwo…

– Proszę bardzo – rzekł Dylan.

– … stowarzyszenie, sojusz, związek, drużyna, koalicja, klan, ekipa, liga, klub…

– Księżycowy Klub – wymówiła na próbę Jilly, wsłuchując się we współbrzmienie słów. – Klub Księżycowy. Niezłe.

– …bractwo, gromada, paczka, kompania, rodzina…

– To chyba chwilę potrwa – powiedział Parish, dając znak Lingowi, aby zabrał trzy z czterech talerzy deserowych i otworzył następną butelkę wina.

– …podróżnicy, odkrywcy, poszukiwacze…

Słuchając jednym uchem kaskady słów poczciwego Shepherda, Jilly zaczęła myśleć o czekającej ich przyszłości, o przeznaczeniu i wolnej woli, o mitologii i prawdzie, o zależności i odpowiedzialności, o nieuchronności śmierci i rozpaczliwej potrzebie celu życia, o miłości, obowiązku i nadziei.

Niebo jest głębokie. Gwiazdy leżą daleko. Księżyc, choć bliżej niż Mars, i tak jest odległy. Jezioro połyskuje czernią ożywianą rtęciowym blaskiem – latarni parafialnej. Statek lekko kołysze się na kotwicy. Klub Księżycowy, czy jaką w końcu przybierze nazwę, odbywa swoje pierwsze poważne spotkanie przy cieście, wśród wybuchów śmiechu rozpoczynając podróż, która, jak mieli nadzieję, będzie długą wyprawą w poszukiwaniu całej zupełności wszystkiego.