Carlos Fuentes: Instynkt pięknej Inez

– Bardzo cię proszę, nie rozśmieszaj mnie.

– Przepraszam. Jesteś śpiewaczką, która odizolowała się od chóru, aby ofiarować mi swój głos, piękny, wyjątkowy, ale jeszcze trochę surowy, potrzebujący szlifu…

– Dziękuję. Nie chciałam czułostkowej odpowiedzi…

– Wiem. Po prostu mam na myśli głos, o który trzeba zadbać: uprawiać go jak te angielskie stepy.

– Pewnie widywałeś w Meksyku drzewa z chlebem świętojańskim. – Inez odsunęła się bezceremonialnie.

– W każdym razie – rzekł Gabriel – widziałem kobietę, bezimienną, anonimową istotę, która pewnej nocy pojawiła się na mojej życiowej drodze. Kobietę bez wieku.

– Jakież to romantyczne!

– I która widziała, jak siusiałem w jakimś zaułku. Oboje wybuchnęli śmiechem. Ona uspokoiła się pierwsza.

– Kobietę, którą się zabiera na weekend, aby zapomnieć o niej już w poniedziałek – dodała Inez, zdejmując z głowy apaszkę, aby poranny wiatr mógł igrać z jej rudymi lokami.

– Nie. – Gabriel objął ją. – Kobietę, która wkracza w moje życie i utożsamia się z nim, spełnia wszelkie warunki mego istnienia…

Co chciał przez to powiedzieć? Te słowa zaintrygowały ją, toteż nic nie powiedziała.

Kawę wypili w kuchni. Świt nadchodził powoli, a ten dzień grudniowej podróży miał być krótki. Inez zaczęła dostrzegać to, co ją otaczało: prostotę tego bielonego wapnem domu z surowych cegieł, nieliczne książki w salonie -przeważnie klasyków francuskich, coś z literatury włoskiej, kilka wydań Leopardiego, poetów środkowoeuropejskich. Był też bujany fotel. Poza tym kaflowa kuchnia z paleniskiem i, na półeczce, fotografia Gabriela, jeszcze bardzo młodego, dorastającego (mógł mieć dwadzieścia lat); obejmował ramieniem chłopca, który wydawał się jego całkowitym przeciwieństwem, szeroko uśmiechniętego blondyna: nic zagadkowego. Było to zdjęcie dwóch wspaniałych przyjaciół, uroczystych, a zarazem dumnych z tej przyjaźni: duma dwóch istot, które się spotykają i poznają w młodości, uznając, że jest to jedyna okazja, by zaprzyjaźnić się na całe życie. Nigdy się nie rozstawać. Nigdy więcej…

W salonie były też dwa drewniane stołki ustawione w odstępie – co instynktownie obliczyła Inez – równym długości leżącego człowieka. Gabriel pośpieszył z wyjaśnieniem, że w angielskich wsiach ludzie zawsze mają w domu dwa jednakowe stołki, aby móc na nich postawić, podczas czuwania, trumnę ze zmarłym. On zastał te dwa stołki tak umieszczone, kiedy wprowadzał się do tego domu, i nie ruszał ich, nawet ich nie dotykał, hm, bo jest przesądny -uśmiechnął się – czy też aby nie niepokoić domowych duchów.

– A to kto? – zapytała ona, zbliżając do ust filiżankę z parującą kawą. Obojętna na zabarwione folklorem wyjaśnienia maestra, nie przestawała wpatrywać się w fotografię.

– Mój brat – odparł z całą prostotą Gabriel, odwracając wzrok od żałobnych stołków.

– Jesteście zupełnie niepodobni do siebie.

– No właśnie, mówię „brat”, tak jakbym mówił „kolega”.

– A my, kobiety, nigdy nie mówimy do siebie „siostro” ani „koleżanko”.

– „Kochanie”, „przyjaciółko”…

– Tak. Chyba nie powinnam się przy tym upierać. Przepraszam. Nie będę wścibska.

– Nie, nie. Tylko że moje słowa, Inez, mają swoją cenę. Jeżeli chcesz… nie chodzi o upieranie się, lecz o to, żebyś chciała, prawda?… Jeżeli chcesz, abym ci opowiedział o sobie, to ty też musisz się zdobyć na to samo.

– W porządku – zaśmiała się, ubawiona sposobem, w jaki Gabriel rozgrywał pewne sprawy na swoją korzyść.

Młody maestro rozejrzał się dokoła po swoim nadmorskim domku tak wyzutym ze wszelkiego luksusu i powiedział, że jeśli chodzi o niego, to mógłby tu nie mieć ani jednego mebla, ani jednego narzędzia. W pustych domach rosną tylko echa: rosną, jeżeli potrafimy ich słuchać, głosy. On przyjeżdża do tego miejsca – popatrzył wymownie na Inez -aby słuchać głosu swego brata…

– Twojego brata?

– Tak, ponieważ był przede wszystkim moim kolegą. Kumplem, bratem, ceci, cela, wszystko jedno…

– Gdzie on jest?

Gabriel nie tylko spuścił wzrok. Wyglądał tak, jakby oślepł.

– Nie wiem. Zawsze lubił znikać. Była to długo trwająca i tajemnicza nieobecność.

– Nie utrzymuje kontaktów z tobą?

– Utrzymuje.

– No więc wiesz, gdzie jest.

– Listy nie mają daty ani adresu zwrotnego.

– Skąd przychodzą?

– Zostawiłem go we Francji. Dlatego wybrałem to miejsce.

– Kto ci je przynosi?

– Stąd mam bliżej do Francji. Widać brzegi Normandii.

– Co ci pisze w tych listach? Przepraszam… zdaje się, że nie masz ochoty…

– Tak. Tak, nie przejmuj się. Wiesz, on lubi wspominać czasy, kiedy dorastaliśmy. Ba, pamięta, jak mi zazdrościł, kiedy prosiłem do tańca najładniejszą dziewczynę i popisywałem się razem z nią na parkiecie. Zwierza mi się, że mi zazdrościł, ale zazdrość oznacza, że bardzo nam zależy na tej osobie, którą chcielibyśmy mieć wyłącznie dla siebie -zazdrość, Inez, nie zawiść, zawiść to trucizna i bezsilność, bo chcemy być kimś innym. Zazdrość jest szlachetna, gdyż chcemy, aby ten inny był „mój”.

– Jak to było? On sam nie tańczył?

– Nie. Wolał patrzyć, jak ja tańczę, a potem mówić, że mi zazdrościł. Taki właśnie był. Żył moimi sprawami, a ja przeżywałem wszystko, co dotyczyło jego. Byliśmy przyjaciółmi, rozumiesz? Łączył nas ów bliski, serdeczny związek, który ludzie rzadko kiedy rozumieją, a prawie zawsze chcą go zniszczyć, izolując nas od siebie poprzez pracę, ambicję, kobiety, obyczaje, jakich każdy z nas nabiera osobno… Oto cała historia.

– Może to dobrze, że tak jest, maestro.

– Gabriel.

– Gabriel. Może gdyby ta wspaniała młodzieńcza przyjaźń trwała dłużej, straciłaby swój blask.

– Masz na myśli nostalgię, która ją podtrzymuje.

– Coś w tym rodzaju, maestro… Gabriel.

– A ty, Inez? – nagle zmienił temat Atlan-Ferrara.

– Nic szczególnego. Nazywam się Inez Rosenzweig. Mój stryj jest meksykańskim dyplomatą na placówce w Londynie. Od wczesnego dzieciństwa wszyscy mi mówili, że mam dobry głos. Uczyłam się w konserwatorium w Meksyku, a teraz mieszkam w Londynie – zaśmiała się – i sieję zamęt, przeszkadzając chórowi, gdy śpiewa w Potępieniu Fausta, a słynnemu młodemu mistrzowi Gabrielowi Atlanowi-Ferrarze gram na nerwach, co powoduje u niego kolkę wątroby.

Uniosła filiżankę z kawą, tak jakby to był kieliszek szampana. Poparzyła sobie palce. Już miała zapytać: „Kto ci przynosi listy?”.

Ale Gabriel ją wyprzedził.

– Nie masz narzeczonego? Nie zostawiłaś kogoś w Meksyku?

Inez potrząsnęła przecząco głową i rdzawą czupryną. Wytarła sparzone palce, dyskretnie, o spódnicę na wysokości uda. Wznoszące się coraz wyżej słońce zdawało się prowadzić rozmowę z aureolą dziewczęcych włosów, tak jakby jej zazdrościło. Ale ona nie odrywała oczu od fotografii Gabriela i jego brata-kumpla. Był to piękny chłopak, tak różniący się od Gabriela, jak może się różnić kanarek od kruka.

– Jak się nazywał?

– Nazywa się, Inez. Nie umarł. Tylko zniknął.

– Ale dostajesz listy od niego. Skąd przychodzą? Europa jest odizolowana…

– Tak mówisz, jakbyś chciała go poznać…

– Oczywiście. Jest interesujący. I piękny.

Ta nordycka uroda, tak daleka od latynoskiej osobowości Gabriela… Czy był przystojnym chłopcem, czy też tylko „robił wrażenie”? Brat? Przyjaciel? To pytanie już nie dręczyło Inez. To niemożliwe, żeby patrzył na fotografię, nie czując nic do niego, miłości, niepokoju, chęci seksualnego zbliżenia czy chwili intymności, a może lodowatej pogardy… Ale nie mogła to być obojętność. Nie pozwalały na nią jego oczy, jasne jak jezioro, po którym nie płynął żaden żeglarz. No i ta grzywa jasnych, prostych włosów, przypominająca skrzydło wspaniałej czapli królewskiej; a także smukły, mocny tors.