Jeffery Deaver: Kamienna małpa

Coe przełknął ślinę.

– Oszalałaś?

– Jesteś jego aniołem stróżem. Dlatego strzeliłeś tam przy Canal Street. Próbowałeś go ratować. I przekazywałeś mu informacje.

Duch próbował za wszelką ceną uspokoić oddech.

– Oszalałaś, agentko Sachs.

– Czy miałeś zamiar przedzwonić do Ducha, kiedy dojedziemy do domu Changów? – warknęła. – Czy po prostu samemu ich zabić? I nas przy okazji?

Coe ponownie przełknął ślinę.

– Chcę mówić z adwokatem.

– Będziesz miał na to mnóstwo czasu. Teraz kładź prawą rękę na klamce. Jeśli poruszysz nią choćby o milimetr, oberwiesz kulką w ramię. Lewą ręką, kciukiem i palcem wskazującym wyciągnij broń, kolbą do przodu.

Duch spojrzał w jej twarde jak kamień oczy i przeszedł go zimny dreszcz. Coe wyjął ostrożnie pistolet i podał go jej. Sachs schowała broń do kieszeni, wysiadła i otworzyła drzwiczki z jego strony.

– Wysiadaj – powiedziała i wskazała palcem chodnik. – Twarzą do ziemi.

Duch patrzył, jak Sachs umiejętnie zakłada agentowi kajdanki, chowa broń do kabury, po czym łapie go za kołnierz i pomaga wstać.

– Chcesz, żebym porozmawiał z Changami? – zapytał, odkręcając szybę.

– To nie jest ich dom – odparła. – Mamy do niego jeszcze kilka przecznic. Skłamałam. Musiałam uśpić jego czujność. Wybrałam to miejsce, bo za rogiem jest posterunek policji.

Odprowadziła agenta urzędu imigracyjnego do rogu, gdzie przejęli go trzej umundurowani policjanci. Duch obejrzał się przez ramię i zobaczył stojącą przy krawężniku z zapalonym silnikiem furgonetkę Yusufa.

Po pięciu minutach Sachs pojawiła się z powrotem, wsiadła do autobusu i uruchomiła silnik.

– Przepraszam – powiedziała do Ducha i potrząsnęła głową. – Dobrze się czujesz?

Była teraz bardziej sobą.

– Tak – odparł z uśmiechem Duch. – Znakomicie sobie poradziłaś.

Sachs wyjęła komórkę i wystukała numer.

– W porządku, Rhyme, John i ja jedziemy teraz do Changów. Nie będziemy czekać na siły specjalne. Duch może już być w drodze.

Istotnie, chyba jest już w drodze, pomyślał szmugler.

Sachs skręciła raptem w jednokierunkową uliczkę i zatrzymała się.

– To nasz dom – powiedziała, wskazując stojący kilka posesji dalej dwupiętrowy budynek z czerwonej cegły.

Wysiedli z autobusu i stanęli na chodniku. Duch obejrzał się przez ramię. Yusuf także zaparkował furgonetkę; w zapadającym zmierzchu widać było w środku jego i drugiego Turka.

Sachs wskazała wykuszowe okno od frontu.

– Wejdziemy tam od tyłu. W przeciwnym razie mogliby nas zobaczyć od ulicy i uciec.

Obeszli najbliższy dom i idąc opłotkami, dotarli na tyły posesji Changów.

– Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów – szepnęła. – Powiedz im, że chcemy pomóc.

Duch próbował sobie wyobrazić, jaka będzie reakcja Sama Changa i jego żony, kiedy zobaczą, kto jest ich policyjnym tłumaczem.

Sachs nacisnęła klamkę. Drzwi nie były zamknięte. Szybko je otworzyła i przeszli cicho przez małą duszną kuchnię.

Na kuchence gotowała się w garnku woda. Na desce leżała cebula, obok pęczek pietruszki. Sachs przystanęła w drzwiach korytarza, który prowadził do dziennego pokoju, i dała Duchowi znak, by się zatrzymał.

Zobaczył, że Turcy są już w alejce z boku domu. Korzystając z tego, iż Sachs jest odwrócona do niego plecami, dał im znak, żeby podeszli od frontu, po czym sięgnął pod wiatrówkę i wyciągnął pistolet zza paska spodni.

Sachs ruszyła powoli ciemnym korytarzem.

– Zaczekaj tu chwilę, John – szepnęła. Minęło kilka sekund. – Teraz! – zawołała nagle.

– Co? – zapytał zdezorientowany Duch.

Zamiast odpowiedzieć, odwróciła się w jego stronę i podniosła pistolet. Zrobiła to tak szybko, że zobaczył przed oczyma tylko szarą smugę, a potem lufę, która skierowana była prosto w jego pierś.

Okrzyk Sachs nie był skierowany do niego, lecz do sześciorga mężczyzn i kobiet w bojowym rynsztunku sił specjalnych, którzy wpadli do małej kuchni, celując z pistoletów prosto w zszokowanego szmuglera.

– Padnij! Padnij! Policja! Rzuć broń! Na podłogę! – krzyczeli.

Wydarto mu z ręki pistolet, rzucono na podłogę, skuto i przeszukano. Poczuł, jak ktoś ciągnie go za kostkę i odpina kaburę z tokariewem.

– Sprawca zatrzymany! – zawołał jeden z policjantów. – Teren czysty.

– Na dworze mamy dwóch, obaj zatrzymani.

Ujgurowie z ośrodka etnicznego w Queens, pomyślała Sachs.

Chwilę później dołączyli do nich Lon Sellitto i Eddie Deng, zbiegając z piętra, gdzie czekali. Posadzili Ducha na krześle i Deng odczytał mu jego prawa po angielsku oraz na wszelki wypadek w dialektach Putonghua i Minnanhua.

– Co z Changami? – Amelia zwróciła się do Lona.

– W porządku. Są u nich dwie ekipy agentów imigracyjnych.

Elegancko umeblowany dom, w którym się znajdowali, należał do Sellitta i oddalony był mniej więcej o półtora kilometra od miejsca zamieszkania Changów. W tak krótkim czasie nie byli w stanie znaleźć lepszego miejsca na zasadzkę.

– Wrobiłaś mnie – powiedział Duch do Amelii.

– Chyba nam się udało.

Telefonując do niej, gdy jechała do prawdziwego domu Changów w Owls Head, Rhyme ostrzegł Amelię, że jego zdaniem Duch podszywa się pod Johna Sunga. Agenci urzędu imigracyjnego i policjanci byli już w drodze do Changów, żeby ich zatrzymać. Sellitto i Deng zastawili zasadzkę w domu policjanta. Mogli tu ująć Ducha i jego bangshou , nie ryzykując, że ucierpią przy tym niewinni przechodnie.

Słuchając rewelacji Rhyme'a, Sachs musiała zmobilizować wszystkie siły, aby kiwać spokojnie głową, udawać, że Coe pracuje dla Ducha, a przede wszystkim nie dać po sobie poznać, że wie, iż siedzący przy niej człowiek, mężczyzna, którego uważała za swego przyjaciela i lekarza, jest poszukiwanym przez nich od dwóch dni mordercą.

Z dreszczem obrzydzenia wspomniała, jak dotykał ją swoimi dłońmi. Uświadomiła sobie także ze zgrozą, że to ona sama zdradziła mu, gdzie przebywali Wu.

– W jaki sposób twój przyjaciel, ten Lincoln Rhyme, domyślił się, że nie jestem Sungiem? – zapytał nagle Duch.

– Dzięki kamiennej małpie – wyjaśniła. – Znalazłam ślady jakiegoś minerału za paznokciami Sonny'ego Li. To był krzemian magnezu, steatyt, z którego wyrzeźbiono amulet. – Sachs szarpnęła za golf Ducha, odsłaniając widoczny na jego szyi czerwony ślad po zaciągniętym rzemyku. – Jak to się stało? Ściągnął ci go z szyi i rzemyk pękł?

Duch pokiwał powoli głową.

– Zanim go zastrzeliłem, drapał paznokciami ziemię. Myślałem, że błaga o zmiłowanie, ale on tylko podniósł nagle wzrok i uśmiechnął się do mnie.

Sonny Li specjalnie drapał paznokciami miękki kamień, żeby przekazać im wiadomość, iż Sung jest w rzeczywistości Duchem. Rhyme pamiętał dziwne okruchy na palcach Amelii dzień wcześniej. Zdał sobie sprawę, że drobiny minerału mogą pochodzić z amuletu Sunga. Zadzwonił do policjantów, którzy strzegli jego domu, a oni potwierdzili, że można tam wejść od tyłu. Oznaczało to, iż Duch mógł bez ich wiedzy wchodzić i wychodzić z budynku.

Rhyme zapytał ich również, czy w pobliżu nie ma sklepu ogrodniczego – mogła stamtąd pochodzić mierzwa, którą znaleźli – i dowiedział się, że na parterze jest kwiaciarnia. Następnie sprawdził numery telefonów, z których dzwoniono na komórkę Sachs. Pojawił się wśród nich numer aparatu, z którego Duch telefonował do ośrodka ujgurskiego.