Jeffery Deaver: Kamienna małpa

– Proszę, usiądź z powrotem.

Po krótkim wahaniu usiadła ponownie na kanapie. Sung stanął za nią. A potem poczuła, jak jego dłonie ściskają jej ramię – z początku słabo, a potem silniej i głębiej. Jego twarz była blisko jej głowy, jego oddech pieścił jej szyję. Dłonie sunęły w górę i w dół po jej skórze, naciskając mocno, ale powstrzymując się przed zadaniem bólu. Było to relaksujące, ale kiedy palce Sunga objęły jej szyję, poczuła lekki niepokój.

– Odpręż się – powiedział tym swoim spokojnym głosem.

Jego ręce zsunęły się w dół: sięgnęły żeber, zatrzymały się tuż przed piersiami i cofnęły do kręgosłupa. Zaczął szybciej oddychać -jak się domyślała, z wysiłku.

– Może zdejmiesz ten pas z bronią? – szepnął.

Sachs zaczęła rozpinać sprzączkę, ale nagle rozległ się ostry dźwięk: to była jej komórka. Odsunęła się od Sunga i podniosła do ucha telefon.

– Halo? Tu…

– Szykuj się do jazdy, Sachs.

– Co masz nowego, Rhyme?

– Sen, kapitan statku, odzyskał przytomność. Spędził trochę czasu w ładowni „Fuzhou Dragona” i podsłuchał Changa, kiedy ten rozmawiał ze swoim ojcem. Wygląda na to, że jakiś ich krewniak albo znajomy załatwił rodzinie mieszkanie i pracę w Brooklynie.

– W Brooklynie? Nie w Queens?

– Sam Chang to niegłupi facet, pamiętasz? Jestem pewien, że wymienił Queens, żeby zostawić mylny trop. Zawęziłem obszar, gdzie moim zdaniem mogą się znajdować, do Red Hook albo Owls Head.

– Jak do tego doszedłeś?

– A jak myślisz, Sachs? Ślady na butach starego: odpady biologiczne. W Brooklynie są dwa zakłady utylizacji śmieci. Skłaniam się do Owls Head. Nieopodal jest chińska dzielnica. Chcę, żebyś tam pojechała. Dam ci znać, kiedy tylko będziemy mieli adres.

Sachs zerknęła na Sunga.

– Lincoln odkrył, w jakiej okolicy mieszkają Changowie – poinformowała go. – Zaraz tam jadę.

– Gdzie to jest?

– W Brooklynie.

– Och, jak dobrze – ucieszył się. – Są bezpieczni?

– Na razie tak.

– Czy mógłbym z tobą pojechać? Mogę tłumaczyć. Chang i ja mówimy tym samym dialektem.

– Jasne – zgodziła się. – Pojedzie ze mną John Sung – powiedziała do telefonu. – Będzie tłumaczył. Ruszamy w drogę.

Sung poszedł do sypialni i po chwili wrócił ubrany w pękatą wiatrówkę.

– Na dworze nie jest zimno – zdziwiła się.

– Zawsze noś się ciepło. To ważne dla qi i krwi – odparł, po czym wziął ją za ramiona. – Zrobiliście bardzo dobrze, odnajdując tych ludzi.

Bardzo ją to poruszyło. Uścisnęła mocno jego dłoń i cofnęła się o krok.

– Jedźmy po Changów – mruknęła.

Na ulicy przed swoim domem człowiek wielu imion – Kwan Ang, Duch i John Sung – podał dłoń Alanowi Coe, który był, z tego co mu było wiadomo, agentem urzędu imigracyjnego. Trochę go to zaniepokoiło, bowiem Coe wchodził w skład grupy ścigającej go poza granicami Stanów Zjednoczonych. Najwyraźniej jednak nie miał pojęcia, jak wygląda Duch.

Sachs powtórzyła Alanowi Coe, czego dowiedział się Rhyme, i cała trójka wsiadła do autobusu ekipy dochodzeniowej. Coe usiadł z tylu, zanim Duch zdążył zająć to strategicznie najlepsze miejsce.

Z tego, co mówiła Sachs, domyślił się, że w mieszkaniu Changów będą również inni gliniarze i agenci urzędu. Poczynił już jednak pewne przygotowania. W trakcie jej wizyty Yusuf i drugi Ujgur siedzieli ukryci w sypialni. Kiedy poszedł po swój pistolet i wiatrówkę, kazał im za sobą jechać. Razem z Turkami uda mu się zabić Changów.

Od chwili gdy zobaczył Amelię Sachs po raz pierwszy – płynącą, żeby ratować go przed utonięciem – uczucia, jakie do niej żywił, przybrały na sile. Wydawało mu się, że rozpoznaje w niej coś z własnej duszy. Ze smutkiem myślał o tym, że nigdy nie zabierze tej kobiety, by obejrzeć wraz z nią cuda Xiamenu, by obejść dookoła wielki buddyjski klasztor w Nanpotou, a później zaprosić na zupę orzechową albo kluski.

Nie ulegało jednak wątpliwości, że nie zawaha się wykonać tego, co zaplanował. Sachs zwierzyła mu się, że ona również należy do tych, co rozbijają sagany i zatapiają łodzie. Kiedy dowie się, że jest Duchem, nie spocznie, dopóki go nie zabije albo nie aresztuje. Musiała umrzeć.

W domu Rhyme'a zadzwonił telefon Lona Sellitto. Detektyw odebrał go, przez chwilę słuchał, a potem szeroko się uśmiechnął.

– Znaleźli Changów! – zawołał i rozłączył się. – Jeden z gliniarzy z piątki trafił w Owls Head na faceta, który jest właścicielem drukarni. Nazywa się Joseph Tan. Nasz człowiek oświadczył mu, że cała rodzina zginie, jeśli ich nie znajdziemy. Tan załamał się i przyznał, że zatrudnił Changa i jego dzieciaka i że załatwił im mieszkanie. Dwie przecznice od oczyszczalni ścieków.

Rhyme podjechał do tablicy i zaczął się przyglądać dowodom rzeczowym.

– Zadzwonię i natychmiast zaprzęgnę wszystkich do roboty – powiedział Sellitto.

– Zaczekaj chwilę. Coś nie daje mi spokoju – mruknął kryminolog.

Przekręcając powoli głowę, omiatał wzrokiem notatki, fotografie i inne dowody. Gdzieś tutaj tkwi odpowiedź, pomyślał. Problem polega jednak na tym, że nie znamy pytania.

Jego umysł, w przeciwieństwie do pozbawionych życia kończyn, nie był niczym skrępowany. Rhyme śledził dowody rzeczowe, które zgromadzili w trakcie operacji „Wyzionąć Ducha” – jedne szerokie jak East River, inne wąskie i słabe jak nić; jedne pomocne, inne najwyraźniej bezużyteczne niczym zmiażdżone nerwy, które biegły z jego umysłu do nieruchomego ciała. Ale nawet tych nie lekceważył.

Amelia Sachs zjechała z autostrady zaraz za terenami wojskowymi w Brooklynie. Duch zerknął mimochodem w lusterko i przekonał się, że Yusuf wciąż za nimi jedzie. A potem spojrzał na Sachs, na jej piękny profil i zwinięte w kok połyskujące rude włosy.

Wzdrygnął się, kiedy nagle zadzwoniła jej komórka.

Sachs odebrała telefon.

– Rhyme… Tak, jesteśmy już blisko. Mów. – Przez chwilę milczała. – Doskonale! Znalazł ich – poinformowała Ducha i Alana Coe i słuchała dalej tego, co miał jej do powiedzenia Rhyme. Duch odniósł wrażenie, że lekko stężała.

– Rozumiem, Rhyme – oznajmiła w końcu i się rozłączyła.

A potem zaczęła trajkotać niczym uczennica o swoim życiu w Brooklynie. Duch natychmiast dostrzegł coś nienaturalnego w jej zachowaniu i nabrał podejrzeń. Podrapała się w zamyśleniu w nogę, lecz on się zorientował, że ten gest był pretekstem, by zbliżyć dłoń do pistoletu. On sam też opuścił rękę i przesunął ją za siebie, aż poczuł pod palcami kolbę zatkniętego za pasek pistoletu.

Kolejny skręt. Sachs sprawdzała przez chwilę numery domów, po czym zatrzymała się przy krawężniku i wskazała niewielki dom z fasadą z brunatnego piaskowca.

– To tutaj – powiedziała.

– Załatwmy to jak najprędzej – mruknął Coe.

– Zaczekaj – rzuciła od niechcenia i odwróciła się do siedzącego z tyłu agenta.

Była bardzo szybka. Zanim szmugler zdążył zacisnąć palce na pistolecie, Sachs obróciła ku niemu swoją broń. Duch mimowolnie zamrugał, sądząc, że do niego strzeli. Lufa pistoletu powędrowała jednak dalej i zatrzymała się na drugim z mężczyzn.

– Nie ruszaj się, Coe. Nawet o milimetr.

– Co to… co to ma znaczyć? – zapytał zszokowany.

– Pamiętasz ten telefon przed chwilą? Lincoln powiedział mi nie tylko, jak dojechać do Changów. Wie o tobie wszystko. Wie, że to ty pracujesz dla Ducha.