Tana French - Zdążyć Przed Zmrokiem

– Chodzi o Declana? – spytała przez zaciśnięte zęby. – Bo możecie powiedzieć tej starej dziwce, że po ostatnim razie wzięłam od niego stereo, więc jeśli cokolwiek słyszy, to głosy we własnej głowie.

– Nie, nie, nie – swobodnie odparła Cassie. – Nic podobnego. Pracujemy nad starą sprawą i pomyśleliśmy, że mogłaby pani pamiętać jakieś rzeczy, które okazałyby się nam pomocne. Mogę wejść?

Przez chwilę mierzyła Cassie wzrokiem, a następnie z rezygnacją wzruszyła ramionami.

– A mam wybór? – Cofnęła się, otwierając drzwi centymetr szerzej; dobiegł mnie zapach smażeniny.

– Dzięki – powiedziała Cassie. – Postaram się nie zająć pani zbyt wiele czasu. – Kiedy weszła do środka, obejrzała się przez ramię i mrugnęła do mnie nieznacznie, by dodać mi otuchy. I chwilę potem zatrzasnęły się za nią drzwi.

Nie było jej długo. Siedziałem w samochodzie i paliłem papierosa za papierosem, aż skończyła mi się paczka; potem obgryzałem skórki i wybijałem na kierownicy rytm Eine Kleine Nachtmusik, i kluczykiem samochodowym zacząłem czyścić brud z tablicy rozdzielczej. Żałowałem, że nie pomyślałem o tym, by założyć Cassie podsłuch czy coś, na wypadek gdyby nastąpiła taka chwila, że moje wejście mogłoby pomóc. Nie żebym jej nie ufał, ale to nie ona, lecz ja byłem na miejscu tamtego dnia, a Sandra najwyraźniej zmieniła się w dość twardą zawodniczkę i nie miałem pewności, czy Cassie zada właściwe pytania. Otworzyłem okna i znów usłyszałem krzyczące i walące w coś dziecko; następnie głos Sandry, podniesiony i ostry, i uderzenie, dziecko zawyło bardziej z oburzenia niż bólu. Przypomniałem sobie jej równe, małe ząbki, kiedy się śmiała, tajemniczy, cienisty rowek na dekolcie bluzki.

Po, jak mi się zdawało, kilku godzinach usłyszałem, jak drzwi się zamykają, a Cassie idzie podjazdem. Wsiadła do samochodu i głośno wypuściła powietrze.

– No tak. Miałeś rację. Trochę jej to zajęło, zanim zaczęła mówić, ale jak już zaczęła…

Serce mi biło w przyspieszonym rytmie, nie wiedziałem, czy z triumfu czy paniki.

– Co powiedziała?

Cassie wyjęła papierosa i szukała zapalniczki.

– Skręć za róg czy co. Nie podobało jej się, że auto stoi na zewnątrz; mówi, że widać, że to samochód policyjny i sąsiedzi będą gadali.

Wyjechałem z osiedla, zaparkowałem w zatoczce naprzeciw wykopalisk, wycyganiłem od Cassie jednego z jej damskich papierosów i znalazłem zapalniczkę.

– No i?

– Wiesz, co powiedziała? – Gwałtownie odkręciła okno i wydmuchnęła przez nie dym, a ja nagle zdałem sobie sprawę, że jest wściekła i wstrząśnięta. – „To nie był gwałt ani nic w tym rodzaju, po prostu mnie do tego zmusili". Powtórzyła to trzy razy. Dzięki Bogu, że dzieci są za młode, żeby być…

– Cass – odezwałem się tak spokojnie, jak tylko potrafiłem. – Od początku?

– Zaczęła chodzić z Cathalem Millsem, kiedy miała szesnaście lat, a on dziewiętnaście. Bóg jeden raczy wiedzieć dlaczego, ale był uważany za bardzo odjazdowego, a Sandra za nim szalała. Jonathan Devlin i Shane Waters byli jego najlepszymi kumplami. Żaden z nich nie miał dziewczyny, Jonathanowi podobała się Sandra, Sandra go lubiła i pewnego przyjemnego dnia, mniej więcej sześć miesięcy od rozpoczęcia „związku", Cathal jej mówi, że Jonathan chce, tu cytuję, „ją puknąć", i że on uważa, że to świetny pomysł. Jakby się dał napić piwa kumplowi czy coś w tym rodzaju. Jezu, to się działo w latach osiemdziesiątych, nawet nie mieli prezerwatyw…

– Cass…

Rzuciła przez okno zapalniczką w drzewo. Ma niezły rzut; zapalniczka odbiła się i spadła w trawę. Już wcześniej widywałem ją wściekłą – zawsze jej powtarzam, że to wina francuskiego dziadka, taki śródziemnomorski brak opanowania – i wiedziałem, że skoro już wyżyła się na drzewie, teraz się uspokoi. Czekałem. Uderzyła plecami w siedzenie, zaciągnęła się i po chwili uśmiechnęła się do mnie z zażenowaniem.

– Wisisz mi zapalniczkę, primadonno. A teraz słuchamy historii.

– A ty dalej wisisz mi prezent za zeszłe święta. W każdym razie Sandra nie widziała wielkiego problemu w tym, żeby przespać się z Jonathanem. Zdarzyło się to raz czy dwa, wszyscy byli potem odrobinę zmieszani, przeszli jednak nad tym do porządku dziennego, wszystko było w porządku…

– Kiedy to się działo?

– Na początku tamtego lata, w czerwcu osiemdziesiątego czwartego. Najwyraźniej Jonathan niedługo potem zaczął się spotykać z jakąś dziewczyną – to musiała być Claire Gallagher – a Sandra uważa, że odpłacił przysługę. Pokłóciła się o to z Cathalem, ale cała sprawa tak ją speszyła, że postanowiła o tym zapomnieć.

– Jezu – jęknąłem. – Jak widać, żyłem w samym centrum Jerry Springer Show. „Nastoletni wymieniacze żon opowiadają". – Dzieliło nas zaledwie kilka metrów i kilka lat, a Jamie, Peter i ja bawiliśmy się w wojnę i rzucaliśmy strzałkami w ujadającego jacka russela Carmichaelów. Wszystkie te prywatne, równoległe wymiary kryły się na tak niewinnym osiedlu; wszystkie samowystarczalne światy układały się warstwami na tej samej przestrzeni.

– Potem jednak – ciągnęła Cassie – Shane się dowiedział i też chciał się zabawić. Cathal oczywiście nie miał nic przeciwko, ale Sandra owszem. Nie lubiła Shane’a – „pryszczaty onanista", tak go nazwała. Odniosłam wrażenie, że był jakby wyrzutkiem, lecz pozostali dwaj trzymali się z nim z przyzwyczajenia, bo byli kumplami od dzieciństwa. Cathal usiłował ją przekonać – nie mogę się już doczekać, jak wygląda internetowa historia Cathala, a ty? – powtarzała, że o tym pomyśli i w końcu dopadli ją w lesie, Cathal i nasz człowiek Jonathan przytrzymywali ją, a Shane ją zgwałcił. Nie jest pewna daty, wie tylko, że miała siniaki na nadgarstkach i martwiła się, czy zejdą do czasu rozpoczęcia szkoły, więc to musiało się zdarzyć gdzieś w sierpniu.

– Widziała nas? – spytałem spokojnie. Fakt, że jej historia zaczynała współgrać z moją, trochę mnie dezorientował, ale równocześnie, i to było straszne, niewiarygodnie podniecał.

Cassie spojrzała na mnie; jej twarz nic nie wyrażała, wiedziałem jednak, że sprawdza, jak sobie radzę. Starałem się przybrać swobodną pozę.

– Niedokładnie. Była… no tak, wiesz, w jakim była stanie. Ale pamięta, że coś usłyszała w zaroślach, a potem krzyki chłopaków. Jonathan za wami pobiegł, a kiedy wrócił, powiedział coś w rodzaju: „Cholerne dzieciaki".

Strząsnęła popiół przez okno. Po jej ramionach poznawałem, że jeszcze nie skończyła. Po drugiej stronie drogi na wykopaliskach Mark i Mel oraz kilkoro innych robili coś z kijami i żółtą taśmą mierniczą, krzycząc do siebie. Mel roześmiała się, donośnie i czysto, a następnie zawołała:

– Chciałbyś!

– I? – spytałem, kiedy już nie mogłem dłużej wytrzymać. Drżałem niczym pies myśliwski wystawiający zwierzynę. Jak już mówiłem, nie biję podejrzanych, ale w wyobraźni widziałem, jak ciskam Devlina o mur, wrzeszczę mu w twarz, wybijam z niego odpowiedzi.

– Wiesz co? – odezwała się Cassie. – Nawet nie zerwała z Cathalem Millsem. Chodziła z nim jeszcze przez parę miesięcy, aż to on ją rzucił.

O mało mi się nie wyrwało: I to wszystko?

– Myślę, że gdyby była nieletnia, nie wchodziłoby w grę przedawnienie – rzekłem zamiast tego. Myśli galopowały mi z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, rozważałem różne strategie przesłuchania. – Może jeszcze mamy czas. On mi wygląda na faceta, którego z chęcią aresztowałbym w samym środku zebrania zarządu.