Sidney Sheldon - Krwawa Linia

Cała akcja została przeprowadzona matematyczną precyzją. Na komendę Wagemana wrzucono przez okna pojemniki z gazem łzawiącym, a następnie policjanci w maskach przeciwgazowych wyważyli drzwi frontowe i weszli do środka.

Wageman i towarzyszący mu detektywi trzymali w ręku broń gotową do strzału. Kiedy wbiegli za policjantami do budynku, wewnątrz unosiły się kłęby siwego, gryzącego dymu, który szybko ulatniał się przez wybite okna.

Dwóch ludzi przyprowadziło zakutego w kajdanki Gassnera. Był w piżamie, na którą w pośpiechu narzucił szlafrok. Miał podkrążone oczy, bladą, zmęczoną twarz. Był nieogolony.

– Jest pan aresztowany – powiedział Wageman. – Gdzie jest pańska żona?

– Zamknąłem ją… – urwał w pół zdania, wznosząc oczy do góry.

– Jest tutaj, znalazłem ją! – zawołał jeden z detektywów. – Zamknął ją w sypialni!

Na schodach pojawiła się Anna Gassner. Drżała na całym ciele.

– Dzięki Bogu, że zdążyliście… – nie dokończyła i wybuchnęła płaczem.

Major Wageman wbiegł na schody i przytrzymał ją za ramię.

Kiedy Anna zobaczyła Walthera stojącego w holu, przerażona odwróciła się.

– Niech się pani uspokoi. – Major pogłaskał ją delikatnie po głowie. – Ten człowiek już nigdy pani nie skrzywdzi.

– Gdzie są moje dzieci? – krzyknęła nagle w stronę Gassnera. – Co zrobiłeś z naszymi dziećmi?

Gassner nie wytrzymał jej spojrzenia i odwrócił głowę.

– Ma pan prawo nic nie mówić. Może pan też poprosić o adwokata – powiedział spokojnie major.

– Dlaczego ich wezwałaś, Anno? – przerwał majorowi Walther. – Przecież byliśmy ze sobą tacy szczęśliwi.

– Co zrobiłeś z dziećmi? – Anna zacisnęła pięści. – Mów!

– Nie żyją – powiedział cicho Gassner.

– Jezus Maria! – krzyknęła Anna. – Ty morderco! – Zachwiała się i osunęła zemdlona na podłogę.

– Anno! – Gassner rzucił się do przodu, ale silna dłoń detektywa przytrzymała go na miejscu.

– Gdzie są ciała dzieci? – zapytał Wageman.

– Na cmentarzu Saint Paul – odpowiedział za Gassnera Hornung.

ZURYCH, CZWARTEK, 4 GRUDNIA, GODZINA 20

Za oknami zapadał zmierzch. Zaczął padać śnieg i wkrótce wszystkie domy w okolicy okryły się cienką warstwą białego puchu.

Elżbieta pracowała w swoim biurze. Czekała na Rhysa, który wyjechał rano na ważne spotkanie do Genewy. Tak bardzo pragnęła, aby już tu był. Nie czuła się najlepiej. Nie mogła przestać myśleć o Annie i Waltherze. Przypomniała sobie, że kiedy zobaczyła Gassnera po raz pierwszy, był młody, niezwykle przystojny i po uszy zakochany w Annie. A może tylko udawał? Z trudem mogła uwierzyć, że popełnił tak okrutną zbrodnię. “Biedna Anna – pomyślała. – Ileż ona musiała wycierpieć”. Próbowała dodzwonić się do niej, ale nikt nie odpowiadał. Postanowiła, że jutro albo pojutrze poleci do Berlina, aby się z nią spotkać. Nagle jej rozmyślania przerwało brzęczenie telefonu. Uniosła słuchawkę i usłyszała głos Nicholsa.

– Wiesz już o Waltherze? – zapytał.

– Tak, to okropne. Z trudem mogę w to uwierzyć.

– Być może zabił swoje dzieci, ale nie ma nic wspólnego ze śmiercią twojego ojca.

– Chcesz powiedzieć, że policja jest w błędzie?

– Walther był pierwszą osobą, którą sprawdziliśmy z Samem. Doszliśmy do wniosku, że Walther nie jest sabotażystą.

– Nie wiem, o czym mówisz, Alec – Elżbieta udawała zaskoczoną.

– Widzisz – Nichols odchrząknął – przez ostatni rok próbowano narazić na szwank dobre imię “Roffe & Sons”. Ktoś wysadził w powietrze jedną z naszych fabryk w Ameryce Południowej, podkradano nam patenty i zamieniano etykietki na niebezpiecznych lekach. Któregoś dnia udałem się w tej sprawie do Sama. Wspólnie doszliśmy do wniosku, że należy prosić o pomoc którąś z agencji detektywistycznych spoza korporacji. Postanowiliśmy zachować wszystko w tajemnicy.

Elżbieta czuła, jak serce bije jej coraz mocniej. Przecież Alec powtarzał dokładnie słowa Rhysa.

– Kiedy po skończonym dochodzeniu Sam otrzymał tajny raport – mówił dalej Alec – pojechał z nim do Chamonix.

Elżbieta w tym momencie przypomniała sobie słowa Rhysa: “Sam poprosił mnie, abym pojechał z nim do Chamonix… Zdecydowaliśmy zachować wszystko w tajemnicy. Chcieliśmy dowiedzieć się, kto jest za to wszystko odpowiedzialny”.

Starając się, aby jej głos zabrzmiał naturalnie, zapytała:

– Kto jeszcze oprócz ciebie i mojego ojca wiedział o istnieniu raportu?

– Nikt więcej, Elżbieto. Twojemu ojcu bardzo zależało na zachowaniu tajemnicy. Zgodnie z tym, co wykazywał raport, winowajcą był ktoś z zarządu korporacji.

“Rhys… – myślała gorączkowo Elżbieta. – Ani słowem nie wspominał jej o swoim pobycie w Chamonix. Dopiero ten detektyw Hornung powiedział jej o tym”.

– Czy Rhys mógł wiedzieć o raporcie? – zapytała ostrożnie.

– Nie, a dlaczego pytasz?

Elżbieta nie odpowiedziała. Trzęsącymi się rękami odłożyła słuchawkę.

“Rhys znał treść raportu, bo go po prostu ukradł. – Myśli kłębiły się w jej głowie. – Potem pojechał do Chamonix i zabił ojca, przecinając mu linę”.

Elżbieta chwyciła się za głowę i wybuchnęła spazmatycznym płaczem. W natłoku myśli przypomniała sobie, że przed wypadkiem zostawiła dla niego wiadomość, że wyjeżdża na Sardynię. Pewnie ten podstawiony jeep to też jego sprawka. Podobnie jak uszkodzona winda… Wyszedł przecież z biura na krótko przed…

Zerwała się z miejsca i pobiegła do biura Rhysa. W środku było ciemno. Włączyła światło i stała przez chwilę w progu. Zastanawiała się, czego tu właściwie szuka. Dowodów winy Rhysa? A może jest tu coś, co zaświadczy o jego niewinności? Nie mogła uwierzyć, że człowiek, którego pokochała, okazał się… mordercą!

Podeszła do jego biurka i pociągnęła za uchwyt szuflady, w której mieściły się jego rzeczy osobiste. Była zamknięta na zamek. Zawahała się przez moment. Wiedziała, że jeżeli otworzy tę szufladę, nie będzie już odwrotu. Rhys dowie się o tym, a ona będzie musiała powiedzieć mu, dlaczego to zrobiła.

– Nic mnie to nie obchodzi! – powiedziała głośno do siebie i uderzyła w klamkę ciężkim metalowym dziurkaczem. Zamek odpadł z trzaskiem. Wewnątrz leżały równo poukładane dokumenty. Była tam też koperta, na której jakaś kobieca ręka napisała nazwisko i adres Rhysa. Na znaczku widniał stempel pocztowy z datą sprzed kilku dni. Wewnątrz znajdował się list od Heleny.

“Cheri, próbowałam dodzwonić się do ciebie. Na próżno. Chcę spotkać się z tobą raz jeszcze, aby omówić plany…”

Elżbieta położyła list na biurku. Jej wzrok padł na dużą szarą kopertę z napisem: “Sam Roffe, do rąk własnych”… Leżał przed nią skradziony raport. Świat zawirował jej przed oczami. A więc to jednak on. Anonimowy dotąd morderca ukazał swoje oblicze…

Ciszę przerwał nagle telefon w jej biurze. Szybkim krokiem podeszła do swojego biurka i podniosła słuchawkę. Usłyszała głos strażnika, który pilnował wejścia do budynku.

– Pani mąż prosił, abym powiadomił panią, że już wsiada do windy i za chwilę będzie na górze.

“Aby mnie zabić – dodała w myślach. – Szybko, nie mam chwili do stracenia”.

Chwyciła torebkę i płaszcz i wybiegła z biura. Zatrzymała się nagle przy windzie. Zapomniała paszportu.

Na tablicy świetlnej nad windą, którą jechał Rhys, pojawiło się światełko z cyfrą 2… 3… 4… Elżbieta pośpiesznie wróciła do gabinetu. Była tak zdenerwowana, że szarpnęła za mocno szufladę biurka. Szuflada spadła z hukiem na podłogę.