Sidney Sheldon - Krwawa Linia

– Doskonale wiesz, co mam na myśli – powiedziała z naciskiem. – Jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Nie pracowałbyś u boku Sama przez tyle lat, gdybyś nie był pewny, że któregoś dnia zajmiesz jego miejsce.

– Pracowałem z Samem, bo go lubiłem.

– I dlatego, cheri – wyszczerzyła zęby w uśmiechu – ożeniłeś się z jego małą córeczką?

Wyjęła z torebki papierosa, zapaliła go i zaciągnęła się głęboko dymem.

– Charles mówił mi, że Elżbieta nadal sprawuje kontrolę nad akcjami i odmawia zgody na ich sprzedaż.

– To prawda, Heleno.

– A czy przyszło ci kiedykolwiek do głowy, że gdyby twoja mała dziewczynka zginęła, zostałbyś jedynym władcą “Roffe & Sons”?

Ivo spoglądał leniwie przez okno, gdy nagle przerażony zauważył Donatellę z synami, zajeżdżających pod dom luksusowym kabrioletem.

Simonetta, dzięki Bogu, spała na górze w sypialni. Szybko zbiegł na ganek, aby powstrzymać Donatellę przed wejściem do środka.

Był wściekły. Kochał przecież tę kobietę, obdarował ją miłością, a teraz ta niewdzięcznica chce zrujnować mu życie. Nie mógł do tego dopuścić.

Patrzył na jej długie nogi, gdy wysiadała z lancii flavia, którą jej podarował, i zastanawiał się, jak taka piękna kobieta może być aż tak okrutna.

– Przyjechałam zobaczyć się z twoją żoną – oznajmiła chłodno, a następnie odwróciła się do chłopców i kazała im iść za sobą.

– Stój, Donatello. – Ivo zastąpił jej drogę.

– Sądzisz, że uda ci się mnie powstrzymać? Jeżeli nie spotkam się z Simonetta dzisiaj, przyjdę do niej jutro.

– Zaczekaj! – Ivo wiedział, że Donatella spełni swoją groźbę. – Dostaniesz pieniądze. Daj mi tylko pięć dni.

Donatella zacisnęła pięści i syknęła:

– Zgoda, ale później zejdź mi lepiej z drogi!

Sir Alec Nichols brał udział w poważnej debacie, która odbywała się w Izbie Gmin. Miał wygłosić referat na temat strajków robotniczych, które paraliżowały brytyjską gospodarkę. Nichols był jednak niespokojny i nie mógł się skoncentrować. Jego myśli zaprzątał ostatni telefon od Swintona. Ten niebezpieczny typ mógł w każdej chwili spełnić swoją groźbę. On i jego szef wiedzieli o nim wszystko: kiedy przebywa w klubie, chodzi do fryzjera, jada w restauracji, odbywa spotkania w interesach. Kontrolowali każdy jego krok.

“Pewnie wkrótce Tod Michaels – myślał z przerażeniem – przejmie moje udziały w»Roffe & Sons«”.

Nichols stanął na mównicy. Próbował odpędzić od siebie złe myśli.

– Doskonale wiecie – zaczął – że jestem przyjacielem robotników i podobnie jak wy uważam, że bez pracy ich rąk nasz kraj nie byłby tak potężny. To oni są prawdziwą elitą. – Zrobił pauzę. – Nadchodzą jednak czasy, kiedy wszyscy muszą zdobyć się na poświęcenia…

W miarę jak mówił, odzyskiwał pewność siebie. Był przecież członkiem parlamentu, którego cały kraj znał i szanował. Czy mógł mu zaszkodzić taki szubrawiec jak Michaels? Może jedynie próbować go zastraszyć, ale nie ośmieli się targnąć na jego życie.

Odetchnął z ulgą i wśród aplauzu słuchaczy zszedł z mównicy.

Kiedy usiadł za stołem prezydialnym, zbliżył się do niego sekretarz i szepnął:

– Mam dla pana złą wiadomość. Ktoś prosił, aby pan jak najszybciej przyjechał do domu.

– Proszę powiedzieć, że już jadę.

Kiedy Nichols zajechał przed dom, czterech mężczyzn w białych fartuchach wnosiło Vivian do ambulansu.

Alec wyskoczył z samochodu i podbiegł do lekarza, który stał obok pielęgniarzy.

– Co się stało? – zapytał zdenerwowany.

– Gdybym to ja wiedział, sir Alec. – Lekarz rozłożył ręce. – Dostałem anonimowy telefon, że w pana domu wydarzył się wypadek. Wezwałem więc ambulans i przyjechałem na miejsce. Pana żona leżała na podłodze sypialni. Jej kolana były przybite do podłogi.

Nichols zamknął oczy, próbując opanować mdłości.

– Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, ale wątpię, czy będzie mogła kiedykolwiek chodzić.

Alec nie słuchał lekarza. Wszedł do ambulansu i nachylił się nad Vivian.

– …o moja droga, moja droga – powtarzał ze łzami w oczach. – Dlaczego oni ci to zrobili? Rozcierał w rękach jej chłodne dłonie. Vivian powoli otworzyła oczy.

– Było ich dwóch – mówiła, przerywając co chwilę -… mieli na twarzach maski… położyli mnie na podłodze… i… połamali mi nogi… Alec, kochanie, już nigdy nie będę mogła tańczyć…

Alec położył głowę na jej piersi. Wiedział, że teraz przyjdzie kolej na niego. Michaels nie cofnie się przed niczym, aby odzyskać swoje pieniądze.

ZURYCH, CZWARTEK, 4 GRUDNIA

Dokładnie w południe w biurze nadinspektora Schmieda zadzwonił telefon. Nadinspektor rozmawiał z kimś przez chwilę, a następnie połączył się z detektywem Hornungiem.

– Już po wszystkim, Hornung. Złapali zabójcę Sama Roffe'a. Pozbieraj się szybko i pędź na lotnisko. Za godzinę masz samolot…

– Dokąd, panie nadinspektorze?

– Do Berlina.

Następnie nadinspektor zadzwonił do Elżbiety Williams, aby podzielić się z nią dobrą nowiną.

– Złapaliśmy mordercę, proszę pani.

Elżbieta zacisnęła dłoń na słuchawce. A więc jednak… W końcu dowie się, kim jest ten anonimowy łotr, sprawca wszystkich jej nieszczęść.

– Kim jest ten człowiek? – zapytała.

– Nazywa się Walther Gassner, proszę pani.

Pędzili autostradą w kierunku Wannsee. Max siedział na tylnym siedzeniu obok majora Wagemana. Po drodze Wageman streścił Hornungowi przebieg wydarzeń.

– Dom jest otoczony – oznajmił. – Musimy jednak zachować ostrożność. Groził, że zabije swoją żonę.

– Jak udało się wam go dopaść? – zapytał Hornung.

– Dzięki panu. Dlatego pomyśleliśmy, że chciałby pan być obecny przy jego aresztowaniu.

– Ja wam pomogłem? – zapytał zaskoczony.

– Tak. Opowiedział mi pan o tym psychiatrze, którego odwiedził Gassner. Nie tylko jemu złożył wizytę. Sprawdziliśmy to. W ostatnim czasie odwiedzał kilku lekarzy. Za każdym razem podawał inne nazwisko i znikał bez słowa. Wiedział o swojej chorobie. Bał się jej. Jego żona dzwoniła do nas kilka miesięcy temu i błagała o ratunek.

Skręcili z autostrady na drogę prowadzącą do willi Gassnerów.

– Dzisiejszego ranka – mówił dalej Wageman – zadzwoniła do nas ich sprzątaczka. Mówiła, że w zeszły poniedziałek, gdy sprzątała w domu Gassnerów, rozmawiała z żoną Gassnera przez zamknięte drzwi sypialni. Biedna kobieta powiedziała jej, że jej mąż zabił ich dzieci i ją również zamierza pozbawić życia.

– To się stało w zeszły poniedziałek – przerwał majorowi – a ta kobieta zdecydowała się opowiedzieć o tym dopiero teraz?

– Była już notowana. Bała się zgłosić na policję. Dopiero jej konkubin namówił ją, aby do nas przyszła.

Dotarli do Wannsee. Major kazał zatrzymać samochód przecznicę dalej. Kiedy wysiadali, podbiegło do nich kilku mężczyzn.

– Jest w domu, majorze – poinformował Wagemana jeden z nich. – Otoczyliśmy cały dom.

– Czy jego żona jeszcze żyje?

– Niestety, nie wiem.

– W porządku. Powiadom ludzi, że za pięć minut spróbujemy wejść do środka. – Wageman wyjął z samochodu przenośny nadajnik i zaczął wydawać komendy.

Ze wszystkich stron zjawili się mężczyźni. Ubrani byli na czarno i mieli zasłonięte twarze. Zaczęli powoli zbliżać się do budynku. Jedni trzymali w ręku karabiny z lornetkami, inni uzbrojeni byli w miotacze gazu.