Leff Lindsay - Dylematy Dextera

— No właśnie — odparłem, a on pokręcił głową.

— Taki przystojny facet. Co ci strzeliło do głowy, żeby się żenić?

— Chcę płacić niższe podatki — odparowałem. — Możemy porozmawiać o jadłospisie?

— W sobotę, bladym świtem? Nie. To potworny, bezsensowny, prymitywny rytuał… — założyłem, że mówi o ślubie, nie o jadłospisie, choć z Mannym nigdy nic nie wiadomo — …i przeraża mnie, że ludzie dobrowolnie się na to decydują. Ale… — lekceważąco machnął ręką — …przynajmniej dzięki temu mam okazję poeksperymentować.

— Ciekaw jestem, czy nie dałoby się poeksperymentować trochę taniej.

— Pewnie by się dało — odparł i po raz pierwszy pokazał zęby, ale uśmiechem nazwałby to tylko ktoś, kogo bawi znęcanie się nad zwierzętami — ale nic z tego.

— Dlaczego?

— Bo już zdecydowałem, co chcę zrobić, i nie możesz mi w tym przeszkodzić.

Szczerze mówiąc, przeszkodzić mogłem, i to na kilka sposobów, ale żaden nie spełniłby surowych wymogów Kodeksu Harry'ego, więc nie mogłem z nich skorzystać. A szkoda, bo pewnie frajda byłaby spora.

— Nie dałoby się pana grzecznie przekonać? — spytałem z nadzieją.

Wyszczerzył się obleśnie.

— Jak grzecznie?

— Ładnie poproszę i będę się dużo uśmiechać — wyjaśniłem.

— To za mało — odparł. — Zdecydowanie.

— Vince mówił, że proponuje pan stawkę pięćset dolarów od nakrycia?

— Ja nie proponuję — warknął. — I w dupie mam twoje grosiki.

— Nie dziwię się — próbowałem go trochę udobruchać. — W końcu to nie pańskie grosiki.

— Twoja panna podpisała umowę — przypomniał. — Mogę podać cenę, jaka mi, kurwa, pasuje.

— Na pewno jest coś, co mógłbym zrobić, żeby ją choć trochę obniżyć? — spytałem z nadzieją.

Groźny grymas Manny'ego złagodniał i znów przeszedł w jego niepowtarzalny obleśny uśmiech.

— Nie na krześle — powiedział.

— Czyli…?

— Jeśli pytasz o to, jak możesz mnie przekonać do zmiany zdania, to już odpowiadam: nijak. Zupełnie. Jest do mnie kilometrowa kolejka, mam zamówienia na dwa lata naprzód i oddaję ci wielką przysługę. — Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, niemal upiorny. — Dlatego przygotuj się na cud. I słony rachunek.

Wstałem. Ten gnom najwyraźniej nie zamierzał się ugiąć i nie mogłem nic na to poradzić. Chciałem powiedzieć coś w stylu „Jeszcze mnie popamiętasz”, naprawdę, ale jakoś nie widziałem w tym sensu. Dlatego tylko odwzajemniłem uśmiech, powiedziałem „No cóż” i wyszedłem z mieszkania. Ledwie drzwi się za mną zamknęły, a już usłyszałem, jak Manny wydziera się na Franky'ego:

— Na litość boską, weźże rusz dupsko i sprzątnij ten burdel.

Kiedy szedłem do windy, poczułem na karku muśnięcie lodowatego, stalowego palca, a potem, tylko przez chwilę, słabe mrowienie, jakby Mroczny Pasażer umoczył w wodzie palec u nogi i czmychnął, gdy okazała się za zimna. Zatrzymałem się w pół kroku i rozejrzałem powoli.

Nic. Na drugim końcu korytarza jakiś facet niezdarnie podnosił gazetę sprzed drzwi. Poza tym pusto. Zamknąłem oczy, tylko na moment. Co? — spytałem. Ale odpowiedź nie nadeszła. Wciąż byłem sam. I, o ile ktoś nie wpatrywał się we mnie przez judasz w którychś drzwiach, to fałszywy alarm. Albo — co bardziej prawdopodobne — pobożne życzenie.

Wszedłem do windy i zjechałem na dół.

Kiedy winda ruszyła, Obserwator wyprostował się. W ręku wciąż miał podniesioną z wycieraczki gazetę. Dobry kamuflaż, może da się go jeszcze wykorzystać. Spojrzał w głąb korytarza, ciekaw, co tak interesującego było w tamtym mieszkaniu, ale to właściwie nie miało znaczenia. Dowie się. Tamten niczego przed nim nie ukryje.

Powoli odliczył do dziesięciu i niespiesznie ruszył korytarzem do mieszkania, które odwiedził tamten. Zajmie mu tylko chwilę, żeby dowiedzieć się, czego tam szukał. A wtedy…

Obserwator nie bardzo wiedział, co tamtemu chodzi po głowie, ale za długo to wszystko trwało. Pora zdopingować go, wyrwać z letargu. Wtedy, jak rzadko, poczuł, że przez czarną chmurę mocy przebija radosny rytm, zachęcający do zabawy, i usłyszał trzepot mrocznych skrzydeł.

Z badań nad ludźmi, które prowadzę całe życie, wynika, że jeszcze nie znalazł się taki, który wymyśliłby, jak zapobiec nastaniu poniedziałkowego poranka. Oczywiście, wielu próbuje, ale poniedziałek niezawodnie nadchodzi i tak, i cała trzódka chcąc nie chcąc musi wrócić do szarej rzeczywistości, wypełnionej daremnym trudem i cierpieniem.

Ta myśl zawsze podnosi mnie na duchu, a że lubię dawać ludziom radość, postanowiłem choć trochę ukoić ból nieuniknionego poniedziałkowego poranka i przyniosłem do pracy pudełko pączków. Wszystkie zniknęły w wygłodniałych, ale, co tu dużo mówić, zrzędliwych paszczach, zanim dotarłem do swojego biurka. Wątpiłem, by ktokolwiek miał lepszy niż ja powód, żeby marudzić, ale nie sposób było się tego domyślić, gdy widziało się, jak chwytają moje pączki i na mnie powarkują.

Vince'owi Masuoce wyraźnie udzielił się ogólny nastrój stonowanej udręki. Wpadł do mojego boksu ze zgrozą i niedowierzaniem na twarzy, która to mina musiała sygnalizować, że coś go wielce poruszyło, bo wyglądała prawie autentycznie.

— Jezu, Dexter — powiedział. — O Jezu Chryste.

— Chciałem ci jednego zostawić — wyjaśniłem w przekonaniu, że głosem tak zbolałym mówić mógł tylko o nieszczęściu, jakim był widok pustego pudełka po pączkach. On jednak pokręcił głową.

— O Jezu, to nie do wiary. On nie żyje!

— Jestem pewien, że nie pączki zawiniły — powiedziałem.

— Mój Boże, a ty miałeś z nim się spotkać. I co, byłeś u niego?

W każdej rozmowie przychodzi moment, kiedy przynajmniej jeden z uczestników musi cokolwiek z niej zrozumieć, i uznałem, że moment ten nadszedł.

— Vince, odetchnij głęboko, zacznij od początku i udawaj, że ty i ja mówimy tym samym językiem.

Spojrzał na mnie jak żaba na czaplę.

— O kurde. Ty jeszcze nic nie wiesz, co? Jasny gwint.

— Słownictwo ci ubożeje — zauważyłem. — Rozmawiałeś z Deborą?

— Dexter, on nie żyje. Znaleźli ciało późnym wieczorem.

— Czyli na pewno pozostanie martwy dość długo, żebyś mógł mnie oświecić, o czym do cholery mówisz.

Vince zamrugał i jego oczy nagle zrobiły się wielkie i wilgotne.

— Manny Borąue — wybąkał. — Ktoś go zabił.

Przyznam, że miałem mieszane uczucia. Z jednej strony, na pewno nie było mi przykro, że ktoś inny usunął tego trolla i wyręczył mnie w tym, czego sam nie mogłem zrobić z powodu obiekcji natury moralnej. Ale z drugiej, teraz musiałem poszukać nowego kucharza — aha, no i pewnie trzeba będzie coś zeznać detektywowi prowadzącemu śledztwo. Irytacja walczyła o prymat z ulgą, gdy przypomniało mi się, że nie został już ani jeden pączek.

I to przesądziło. Zwyciężyła irytacja na myśl o tym, ile będę miał zawracania głowy. Harry jednak wyszkolił mnie na tyle dobrze, że wiedziałem, iż nie jest to stosowna reakcja na wieść o śmierci znajomego. Dlatego zrobiłem, co mogłem, by przywołać na twarz coś przypominającego szok, niepokój i poruszenie.

— O kurczę. Nie miałem pojęcia. Wiedzą, kto to zrobił?

Vince pokręcił głową.

— Nie miał żadnych wrogów — odparł, chyba nie zdając sobie sprawy, jak niewiarygodnie to brzmiało dla każdego, kto poznał Manny'ego. — To znaczy, wszyscy go podziwiali.