Mathew Reilly - Strefa 7

– Do tego na oczach wszystkich mieszkańców Ameryki – dodała Janson.

– Niekoniecznie – powiedział prezydent. – Cezar raczej nie zna dyrektywy LBJ.

– Co to jest? – spytał Schofield.

– To ochrona Awaryjnego Systemu Nadawczego, znana jedynie mnie i wiceprezydentowi. Najogólniej mówiąc, jest to wentyl bezpieczeństwa, wprowadzony w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym roku przez Lyndona Johnsona i mający zapobiec zbyt pochopnemu zastosowaniu ASN.

– Na czym to zabezpieczenie polega?

– Jeżeli nie zostanie wprowadzony specjalny kod, wszystkie komunikaty nadawane będą przez ASN z czterdziestopięciominutowym opóźnieniem. Innymi słowami – zapobiega to wysłaniu komunikatu w panice i jeśli sprawa nie jest szczególnie pilna, daje czas na uspokojenie. Mamy teraz godzinę ósmą zero dziewięć i pierwszy komunikat Cezara został wysłany, jeśli jednak uda nam się znaleźć przekaźnik komunikatów ASN, możemy następne zablokować.

Schofield wydął wargi w namyśle.

– Rozpatrzymy to w drugiej kolejności… gdy uda nam się znaleźć w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu. – Odwrócił się do Herbiego. – Proszę nam opowiedzieć o kompleksie.

– Co tu jest do opowiadania? – Herbie wzruszył ramionami. – To forteca, niegdyś kwatera główna NORAD. Kiedy się ją zamyka, jest niedostępna. Ale chyba nigdy nikt nie myślał, że zostanie użyta do zamknięcia kogoś w środku.

– Nawet jednak przy całkowitym zamknięciu musi istnieć jakaś procedura otwierania – stwierdził Schofield. – Coś, co otworzy bazę po kryzysie.

Herbie skinął głową.

– Zamek czasowy.

– Zamek czasowy?

– W wypadku pełnego zamknięcia aktywowany jest sterowany zegarowo system bezpieczeństwa. Co każdą pełną godzinę ci, którzy są w środku, mają pięciominutowe okienko na wpisanie któregoś z trzech kodów.

– Jakiego rodzaju? – spytała Gant.

– Proszę nie zapominać, że ten ośrodek został zbudowany na wypadek wojny atomowej z Sowietami – powiedział Herbie. – Kody to odzwierciedlają. Pierwszy kod kontynuuje zamknięcie. Kryzys nuklearny trwa dalej, więc baza pozostaje zamknięta. Drugi kod stosuje się wtedy, gdy kryzys zostaje zażegnany. Kończy on zamknięcie – pancerne drzwi przeciwwybuchowe zostają rozsunięte, a wszystkie wejścia i wyjścia ponownie otwarte.

– A trzeci kod?

– Pozwala uciec posłańcowi. Umożliwia otwarcie jednoosobowych wyjść dla posłańców.

Schofield słuchał uważnie tych wyjaśnień i po chwili zapytał:

– A co się stanie, jeśli w czasie trwania okienka nie zostanie wpisany żaden kod?

– Szybki pan jest, kapitanie. No właśnie… Jeżeli nie wpisze się kodu, jest to dla komputera bazy ostrzeżenie, że ośrodek być może został przejęty przez wroga. Daje wtedy jedną szansę na wpisanie któregoś z kodów – podczas okienka po upływie następnej godziny. Jeśli wtedy również nie wpisze się kodu, komputer uznaje, że wróg rzeczywiście przejął bazę, i uruchamia mechanizm samoniszczący.

– Mechanizm samoniszczący! – zawołał Book II. – A co to za wynalazek?

– Głowica termojądrowa o mocy stu megaton, zakopana pod bazą.

– Jezus Maria… – jęknął Mózgowiec.

– Z pewnością została usunięta po upadku Związku Radzieckiego – powiedziała Gant.

– Obawiam się, że nie – odparł Herbie. – Kiedy przekształcano bazę w ośrodek badania broni chemicznej, uznano, że urządzenie samoniszczące może być bardzo przydatne. Gdyby doszło do awarii i w bazie zaczął się rozprzestrzeniać jakiś wirus, można by cały zakażony ośrodek – wraz z wirusem – zniszczyć za pomocą wybuchu jądrowego.

– No dobrze – przerwał mu Schofield. – Więc jeżeli chcemy stąd wyjść, musimy zaczekać na cogodzinne okienko, znaleźć komputer podłączony do sieci centralnej i wpisać poprawny kod, tak?

– Zgadza się.

– Jak brzmią kody?

Herbie bezradnie wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. Mogę w przypadku uwolnienia jakiegoś wirusa zainicjować zamknięcie kompleksu, ale nie mam upoważnienia, by cofnąć ten rozkaz. Może to zrobić jedynie dowództwo sił powietrznych.

– Chwileczkę, nie zapominamy przy tym wszystkim o czymś? – wtrąciła Juliet Janson.

– Na przykład o czym? – spytał Mózgowiec.

– Na przykład o Piłce. Teczce prezydenta. Tej, którą mu zabrano, aby nie uciekł z kompleksu. Ma co dziewięćdziesiąt minut przykładać do znajdującego się w niej czytnika dłoń, bo inaczej w miastach zaczną wybuchać bomby plazmowe.

– Cholera! – zaklął Schofield. Zupełnie o tym zapomniał. Popatrzył na zegarek.

Była godzina 8.12.

Wszystko zaczęło się o 7.00, co oznaczało, że prezydent musi przyłożyć dłoń do czytnika Piłki najpóźniej o 8.30.

– Gdzie jest w tej chwili Piłka? – spytał Schofield.

– Russell powiedział, że będzie w głównym hangarze, na poziomie zero – powiedział prezydent.

– Co o tym sądzisz? – spytała Schofielda Gant.

– Sądzę, że nie mamy wielkiego wyboru. W jakiś sposób musimy przyłożyć jego dłoń do Piłki.

– Ale nie możemy tego robić przez cały czas.

– Nie, to prawda. W którymś momencie będziemy musieli zastosować rozwiązanie długoterminowe. Do tego czasu jednak pozostają nam tylko krótkoterminowe.

– Wyprowadzenie prezydenta na schody to samobójstwo – stwierdziła Janson. – Na pewno będą tam na niego czekać.

– Masz rację. – Schofield wstał. – Dlatego zrobimy coś znacznie prostszego: przyniesiemy mu Piłkę.

– Pierwsze, co musimy zrobić, to zająć się kamerami – powiedział. – Dopóki działają, mamy przesrane. – Odwrócił się do Franklina. – Gdzie znajduje się główna skrzynka przełącznikowa?

– Chyba w hangarze na poziomie pierwszym, w północnej ścianie.

– W porządku. Matka, Mózgowiec – zajmijcie się tymi kamerami. Jeśli będzie trzeba, odetnijcie prąd. Nie interesuje mnie, jak to zrobicie – ale wyłączcie kamery. Jasne?

– Jasne – odparła Matka.

– I weźcie ze sobą doktora Franklina. Jeśli kłamie, zastrzelcie go.

– Oczywiście – powiedziała Matka, podejrzliwie spoglądając na niskiego naukowca. Herbie przełknął ślinę.

– A co z resztą? – spytała Juliet.

Schofield ruszył w kierunku krótkiej pochylni, prowadzącej do platformy podnoszącej samoloty.

– Resztę zapraszam na górę… pogramy w piłkę.

– Ponowne włączenie systemu przygotowane…

– Status? – spytał Cezar Russell.

Przed dziesięcioma minutami, podczas „przemowy” Russella Poprzez Awaryjny System Nadawczy, doszło do nagłej przerwy w dostawie prądu i wszystkie wewnętrzne systemy zostały na chwilę wyłączone.

– Przerwane zostało zasilanie główne – powiedział jeden z radiooperatorów. – Korzystamy w tej chwili z zasilania awaryjnego. Wszystkie układy sprawne.

– Straciliśmy powiększony obraz satelitarny Awaryjnego Szybu Ewakuacyjnego, który właśnie przechodził. Odnawiamy kontakt z satelitą…

– Zrozumiałem. Główne zasilanie zostało wyłączone w skrzynce przełącznikowej na poziomie pierwszym dokładnie o ósmej, przez operatora zero zero osiem siedemdziesiąt dwa…

– Osiem siedemdziesiąt dwa? – zdziwił się Cezar.

– Sir, nie mamy obrazu. Wszystkie kamery siadły wraz z przerwaniem zasilania.

Oczy Cezara zwęziły się.

– Wszystkie oddziały: raport!

– Tu Alfa – powiedział głos Kurta Logana. – Zacznij sprawdzian częstotliwości. Możliwe, że wróg przejął część naszego sprzętu radiowego.

– Sprawdzian częstotliwości zakończony – oświadczył główny operator. – Dowódca oddziału Alfa, mów.