John Katzenbach - Profesor

Często marzyła o tym, żeby zostać gwiazdą. Wyobrażała sobie, że gdyby tylko ludzie uświadomili sobie sukces Co będzie potem, o niej i Michaelu pisano by w „Us” albo „People”.

Żałowała, że kryminalny charakter ich przedsięwzięcia uniemożliwia im zdobycie sławy. Uważała, że to, co robią, jest na tyle ważniejsze od tego, komu to robią, że powinno się uczynić dla nich wyjątek. Sprzedawali fantazje. To powinno być warte czegoś więcej niż pieniędzy. Jak dla niej, byli gwiazdami. Po prostu świat o tym nie wiedział.

Michael zdawał sobie sprawę, że Linda pragnie rozgłosu. Sam wolał, żeby pozostali anonimowi – choć chciał też zadowolić ją na wszystkie możliwe sposoby.

– Pora nakarmić dziewczynę – powiedział.

– Ty czy ja? – spytała Linda.

Michael sięgnął za rząd komputerów i przewertował plik notatek – bardzo luźny scenariusz. Zawsze musiał mieć wszystko przygotowane: dlatego zadał sobie trud, żeby spisać wiele elementów Serii numer 4 na długo przed jej rozpoczęciem. Na tych kartkach – nazywał je Instrukcją oddziaływania na widza – znajdowały się listy kontrolne i wykazy rzeczy do zrobienia. Chciał wierzyć, że jest skrupulatny, ale przy tym posiada nieodzowną każdemu twórcy giętkość umysłu. Kiedyś, jeszcze na studiach, chodził na zajęcia z wiedzy o filmie i napisał pracę o tym momencie w Na nabrzeżach, gdy Marlon Brando podniósł upuszczoną przez Eve Marie Saint białą rękawiczkę, a reżyser, Elia Kazan, miał dość wyczucia, by nie przerywać filmowania sceny, której nie zapisał w scenariuszu, a która przeszła do klasyki kina. Zrobiłbym tak samo, często mówił sobie Michael. To nie w jego stylu, krzyknąć: „Cięcie!” i poprzestać na czymś przewidywalnym. Był elastyczny. I kiedy na ekranie przed sobą widział, jak Numer 4 szlocha z misiem w objęciach, myślał sobie, że on w niczym nie ustępuje najwybitniejszym reżyserom – tworzy coś unikalnego, prawdziwego i dużo bardziej dramatycznego i nieprzewidywalnego, niż to się wydawało możliwe.

– Ty idź – zdecydował po chwili. – Ciągle jest przerażona. Kiedy ja tam wejdę, szok musi być maksymalny.

– Ty tu rządzisz – powiedziała Linda.

– Gdzie tam – odparł ze śmiechem.

Odsunął się od komputerów i podszedł do stołu, gdzie leżała broń. Chwilę szukał, po czym wziął magnum 357. Podał go Lindzie i wrócił do papierów. Szybko je przekartkował

– Masz – powiedział. – Przeczytaj to…

Linda przebiegła oczami po tekście.

– Nie ma sprawy. – Uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na zegar. Właśnie minęła północ. – Chyba czas na śniadanie – stwierdziła.

Linda powoli otworzyła drzwi i weszła do piwnicy. Była ubrana jak poprzednio, w szeleszczący skafander ochronny i czarną kominiarkę, która zasłaniała wszystko oprócz oczu. Niosła tacę, taką jakie są w każdej stołówce. Na tacy plastikowa butelka wody z oderwaną etykietką i półmisek owsianki, przygotowanej według znanego na całym świecie amerykańskiego przepisu. Obok pomarańcza. Żadnych sztućców.

Zauważyła, że Numer 4 odwraca się w jej stronę i sztywnieje na dźwięk otwieranych drzwi.

Stanęła na jednym z iksów narysowanych kredą na podłodze. Usłyszała cichy szum – to Michael zmieniał kąt ustawienia kamery.

– Siedź spokojnie. Nie ruszaj się – poleciła.

Potem powtórzyła to samo po niemiecku, francusku, rosyjsku i turecku.

Słabo znała języki. Nauczyła się na pamięć pewnych zwrotów i przekleństw, bo od czasu do czasu się przydawały. Wiedziała, że ma kiepski akcent – ale co z tego. Kiedy mówiła po angielsku, czasem używała brytyjskiego, nie amerykańskiego słownictwa – na przykład „lift” zamiast „elevator” czy „bonnet” zamiast „hood”. Nie wierzyła, żeby te drobne zmiany mogły zwieść wytrawnego śledczego, który korzysta z systemów rozpoznawania głosu. Michael zapewnił ją jednak, że raczej nie ma zagrożenia, że zainteresuje się nimi jakakolwiek wyspecjalizowana komórka policji. Jak na wiecznego studenta przystało, dokładnie przeanalizował wszystkie dylematy kompetencyjne wynikające z ich serialu internetowego. Był przekonany, że żaden wydział policji tak naprawdę nie ma dość cierpliwości, by przyjrzeć się temu, co robią.

Działali, pomyślała, w najbardziej szarej z szarych stref.

– Twarzą do przodu. Ręce do boków.

I znów wydała te polecenia w kilku językach, w innej kolejności niż poprzednio. Na pewno zrobiła kilka błędów. To nic.

– Położę ci na kolanach tacę. Kiedy pozwolę, będziesz mogła jeść.

Zobaczyła, że Numer 4 kiwa głową.

Podeszła do łóżka i powoli opuściła tacę. Stała nieruchomo, czekała. Numer 4 zaczęła drżeć, jej mięśnie naprężały się spazmatycznie. To musi boleć, pomyślała. Numer 4 jednak trzymała usta zaciśnięte – pomijając mimowolne ruchy wywołane strachem – wypełniała każde polecenie.

– W porządku – powiedziała Linda. – Możesz jeść.

Upewniła się, że nie zasłania żadnej z kamer. Niby nie robiła nic nadzwyczajnego, po prostu karmiła dziewczynę, ale wiedziała, że widownia ogląda to z zapartym tchem. Właśnie dlatego ich transmisje internetowe cieszyły się taką popularnością. Doprowadzali do tego, że najprostsze, najbardziej rutynowe czynności stawały się czymś szczególnym. Jeśli każdy posiłek mógł być ostatnim w życiu Numeru 4, nadawało mu to zupełnie nowe znaczenie. Widzowie to rozumieli – i ta świadomość nieodparcie przyciągała ich do ekranów. Przez to, że los Numeru 4 był wielką niewiadomą, najzwyklejsze rzeczy stawały się pasjonujące.

Na tym polegał geniusz ich dzieła.

Linda patrzyła, jak Numer 4 wyciąga dłonie do tacy i odnajduje półmisek, pomarańczę i butelkę wody. Najpierw dziewczyna sięgnęła po wodę i piła chciwie, w zapamiętaniu. Zaszkodzi jej, pomyślała Linda. Ale nic nie powiedziała. Zresztą, Numer 4 sama z siebie zaczęła pić nieco wolniej, jakby zorientowała się, że musi zostawić sobie trochę wody na koniec posiłku. Obmacała półmisek z owsianką. Zawahała się i jej palce poszukały na tacy sztućca. Kiedy żadnego nie znalazła, otworzyła usta. Pewnie chciała zadać pytanie – ale się rozmyśliła.

Uczy się, zrozumiała Linda od razu. Nieźle.

Jennifer podniosła półmisek i zaczęła zgarniać owsiankę dłonią do ust. Najpierw ostrożnie – ale kiedy już poczuła smak, szybko spałaszowała resztę i wylizała naczynie do czysta.

Miły akcent, stwierdziła Linda. Widzom się spodoba.

Nie odchodziła od łóżka. Kiedy Numer 4 zaczęła obierać pomarańczę, Linda powoli wyjęła magnum spod skafandra. Próbowała zgrać swoje ruchy z ruchami Numeru 4 tak, by pistolet wyłonił się w tej samej chwili, kiedy dziewczyna wgryzie się w owoc.

Podniosła broń, kiedy Jennifer wzięła pomarańczę do ust. Patrzyła, jak sok ścieka z warg dziewczyny.

Odciągnęła kurek, odbezpieczając broń.

Na ten dźwięk Numer 4 znieruchomiała w połowie kęsa.

Nie wie co to, pomyślała Linda, ale rozumie, że coś śmiertelnie niebezpiecznego.

Numer 4 zastygła z pomarańczą oddaloną o centymetry od twarzy. Cała drżała.

Linda zrobiła krok do przodu i zbliżyła lufę pistoletu na milimetry od punktu między oczami Numeru 4; prawie dotknęła opaski. Chwilę zaczekała, po czym przycisnęła pistolet do czoła dziewczyny.

Zapach oleju ochronnego, nacisk lufy – Numer 4 na pewno pozna co to, uznała Linda.

Trwała w tej pozycji. Słyszała, jak w młodej piersi wzbiera cichy jęk. Nastolatka nic jednak nie powiedziała i nie ruszała się, choć każdy jej mięsień naprężał się do granic wytrzymałości.